Επειδή όμως δεν έχει κλείσει τα 14, ο σερβικός νόμος τον απαλλάσσει από ποινικό καταλογισμό, αφήνοντάς τον στην αρμοδιότητα των παιδοψυχολόγων. Τους έχει άλλωστε απόλυτη ανάγκη ο διαταραγμένος έφηβος Κόστα Κετσμάνοβιτς, που θα μπορούσε να είναι το παιδί οποιουδήποτε. Η κακιά ώρα θέλησε ο γιατρός πατέρας του να αγαπά τη σκοποβολή και να τον παίρνει μαζί του στις προπονήσεις. Αν ήξερε τι βαρύ φορτίο κουβαλούσε στην ψυχή του το παιδί, θα φρόντιζε να μην έχει όπλα στο σπίτι – ή σε τελική ανάλυση να μη μάθει ποτέ ο μικρός το συνδυασμό του ντουλαπιού με τα περίστροφα και τις δεσμίδες.

«Είμαι ένας ψυχοπαθής που έχω ανάγκη από ηρεμία», δήλωσε ο έφηβος δολοφόνος στους αστυνομικούς που τον συνέλαβαν. Ο ίδιος άλλωστε τους ειδοποίησε να πάνε στον τόπο του μακελειού και, σύμφωνα με τα ρεπορτάζ του σερβικού Τύπου, έβγαλε πρόθυμα τα εσώψυχά του στους κοινωνικούς λειτουργούς: ένιωθε περιθωριοποιημένος από την κοινωνία, οι συμμαθητές του δεν τον έκαναν παρέα στα διαλείμματα ή στις εκδρομές. Στο τέλος τον κατέλαβε πανικός κι ένιωσε μια ακατανίκητη παρόρμηση να οργανώσει και να διαπράξει αυτό το φρικτό μακελειό. Οχι τόσο από μίσος όσο για να ξορκίσει τους δαίμονές του. Μήπως για να υποχρεώσει τους άλλους να τον προσέξουν, έστω και με αυτόν τον τρόπο;

Σε πιάνει τρέλα διαβάζοντας στα σερβικά ΜΜΕ ότι το ίδιο παιδί ήταν έξυπνο, μελετηρό, αγαπούσε το καράτε, την αστροφυσική και το μπάσκετ, και απλώς «ήταν λίγο κλειστό», σύμφωνα με μια συμμαθήτριά του. Κάπου γράφτηκε ότι δεχόταν συστηματικά μπούλινγκ από συμμαθητές του. Αυτό φυσικά δεν δικαιολογεί το φρικτό έγκλημα που ξύπνησε στη Σερβία εθνικούς εφιάλτες με όπλα και ομαδικές σφαγές. Τι να πει κανείς; Δεν εξηγούνται τα πάντα σε αυτόν τον κόσμο…