Δεν ζει σε άλλο πλανήτη. Ο Εμανουέλ Μακρόν αντιμετωπίζει εξίσου σοβαρά εσωτερικά προβλήματα κοινωνικής φύσης – ίσως και σοβαρότερα από τους γείτονές του. Απειλεί μάλιστα να καταφύγει κι αυτός σε αυταρχικές μεθόδους (άρθρο 49.3 του Συντάγματος) για να περάσει αντιδημοφιλή μέτρα χωρίς ψηφοφορία στη Βουλή. Αλλωστε κατά μία έννοια υπήρξε πρόδρομος του Σόιμπλε, με την περίφημη φράση του για το «τέλος της ευημερίας και της ανεμελιάς (σ.σ. για τους πολλούς, όχι για τις προστατευμένες ελίτ, στις οποίες ανήκει)».

Επειδή τίποτα στη ζωή δεν είναι άσπρο μαύρο, οφείλουμε ως Ευρωπαίοι και πάνω από όλα ως άνθρωποι με σώας τα φρένας, να του απονείμουμε εύσημα για την προσπάθειά του να αποσοβήσει την επέκταση του πολέμου στην Ευρώπη.

Εχουμε και λέμε: 1) Είναι ουσιαστικά ο μόνος Ευρωπαίος ηγέτης που εξακολουθεί να μιλάει με τον Πούτιν, έστω και χωρίς αποτέλεσμα. 2) Είναι ο μόνος που απέκλεισε ξεκάθαρα τη χρήση πυρηνικών, ό,τι κι αν κάνει ο Πούτιν στην περιοχή. 3) Σοκάροντας τους νατοϊκούς συμμάχους δήλωσε την Κυριακή από τη Ρώμη, όπου είδε τη Μελόνι και τον πάπα, ότι η απόφαση για ειρήνη στην Ουκρανία βρίσκεται στα χέρια των Ουκρανών! Κι αυτό, ενώ στηρίζει διπλωματικά και στρατιωτικά την Ουκρανία, χωρίς όμως να ουρλιάζει σαν άλλος Κικέρων «Russia delenda est!» (η Ρωσία πρέπει να καταστραφεί).

Ακόμη κι αν ο πασιφισμός του Μακρόν έχει «ταπεινά» ελατήρια, που δεν είναι άλλα από τα συμφέροντα της πατρίδας του, ποιος τολμά να διαφωνήσει μαζί του; «Καταλαβαίνω ότι όσα λέω ακούγονται ανυπόφορα στα αυτιά όσων μάχονται για την ελευθερία τους και νιώθουν ότι τους προδίδω», τόνισε. «Πρέπει όμως να βρουν το θάρρος να κάτσουν στο τραπέζι με τον εχθρό».