Αρχικά καταδίκασε το σύστημα της απλής αναλογικής, το οποίο είχε ψηφίσει, και στη συνέχεια επιτέθηκε στα κόμματα του «προοδευτικού τόξου» επειδή πανηγύρισαν την αύξηση των ποσοστών τους αντί να κλαίνε με μαύρο δάκρυ για την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Τσίπρας πήρε τη σκυτάλη των επιθέσεων εκφράζοντας το «φόβο» του για τις συνέπειες που θα έχει στην κοινωνία, ακόμα και στους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας, η επικράτηση του Μητσοτάκη. Μέχρι και ο υπηρεσιακός πρωθυπουργός μπήκε στο στόχαστρο του Τσίπρα, καθώς τον προειδοποίησε ότι θα πρέπει να συγκροτήσει κυβέρνηση πλουραλισμού και όχι μονομερή. Σε λίγο, από τη «χούντα Μητσοτάκη», οι Συριζαίοι θα καταγγέλλουν τη «χούντα Σαρμά».

Είναι προφανές ότι στην Κουμουνδούρου δεν κατάλαβαν τι έγινε την Κυριακή και εάν συνεχίσουν με τον ίδιο ενθουσιασμό δεν θα αντιληφθούν τι θα έρθει στις κάλπες της 25ης Ιουνίου.

Αντί για αυτοκριτική, προχωρούν σε τυφλές επιθέσεις κατά πάντων, ενώ άρχισαν ξανά τη δαιμονοποίηση του Μητσοτάκη. Στην πραγματικότητα δεν φοβούνται την «ερντογανοποίηση» της Ελλάδας, όπως είναι το νέο «φρούτο» που περιφέρουν στα άρθρα τους οι ζαλισμένοι, αλήθεια, σχολιογράφοι της Αριστεράς, αλλά την ετυμηγορία του ελληνικού λαού. Για αυτό και επιχειρούν να ταυτίσουν το εκλογικό αποτέλεσμα με τους ολιγάρχες – η θολή σκέψη δεν ήταν ποτέ καλός σύμβουλος.

Ο Τσίπρας, από τη Δευτέρα, ξέμεινε από «αφήγημα», συμμάχους, ηθικό και εκλογική προοπτική. Δεν είναι τυχαίο ότι μέσα σε 72 ώρες τα συντροφικά μαχαιρώματα έχουν ήδη πάρει φωτιά με αλληλοκατηγορίες, υπονομεύσεις, υβριστικούς χαρακτηρισμούς και προτάσεις για επιτροπείες.

Ομως είναι αργά για δάκρυα ή για «διορθωτικές» κινήσεις. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είχε στη διάθεσή του 4 χρόνια για να αλλάξει και να εμπλουτίσει το κόμμα του, όμως απέρριψε και την παραμικρή νύξη περί αυτοκριτικής, πιστεύοντας ότι με τα συνθήματα της δεκαετίας του ’80 και τη διαμόρφωση ενός εικονικού κόσμου αγανάκτησης στα social media οι πολίτες θα τον καλούσαν να γυρίσει ξανά στο Μέγαρο Μαξίμου.

Η κοινωνία όχι μόνο δεν φοβάται μετά το αποτέλεσμα της Κυριακής, αλλά αντιθέτως ελπίζει ότι η Ελλάδα θα προχωρήσει με πιο γοργά βήματα στο δρόμο της σύγκλισης με την υπόλοιπη Ευρώπη, ότι η κανονικότητα, που δεν είναι οι μάχες χαρακωμάτων αλλά ο κοινός αγώνας για την πρόοδο, εμπεδώνεται, ότι υπάρχει στην ηγεσία της χώρας ένας πολιτικός που εφαρμόζει ένα σχέδιο για καλύτερο μέλλον.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα συνέλθει εύκολα από το στραπάτσο της κάλπης, εκφράζει μία εποχή που έχει πια περάσει, οι πολίτες κοιτάζουν μπροστά και εμπιστεύονται όποιον μπορεί να τους μιλήσει για το αύριο.

Εάν ενδιαφέρονταν να ακούσουν για το «συμβόλαιο με το λαό», που είχε λανσάρει ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1980, τότε θα προτιμούσαν να ακούνε στα καφενεία ιστορίες από τους παλαιότερους από το να ψηφίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ. Οσο για τον Τσίπρα, οι εβδομάδες μέχρι τις επόμενες κάλπες θα είναι βασανιστικές, εάν συνεχίσει να επιμένει στη μετάθεση των ευθυνών αντί να τις αναλαμβάνει ουσιαστικά.