Οφείλεται, άραγε, στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά ή χαρίσματα της πολιτικής προσωπικότητας του μέχρι το μεσημέρι της Πέμπτης προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ; Οφείλεται στην επικοινωνιακή πολιτική των συμβούλων ή της εταιρίας που έχει αναλάβει το πολιτικό του μάρκετινγκ; Ή μήπως η με όλους τους διαθέσιμους τρόπους δημοσιογραφική ενασχόληση με την περίπτωση του Στέφανου Κασσελάκη οφείλεται σε κάποια κυρίαρχη «αντισύριζα» τάση των μεγάλων ΜΜΕ στην Ελλάδα και του ελέγχου της από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας; Για όποιον έχει στοιχειώδη επαφή με την πραγματικότητα των ημερών, τίποτα από τα παραπάνω δεν ισχύει. Γιατί απλώς δεν υπάρχουν ως συνθήκες.

Ο λόγος είναι άλλος. Το ενδιαφέρον που δημιουργεί γύρω από τον εαυτό του ο Στέφανος Κασσελάκης -κάτι που έχει πετύχει και με το παραπάνω- δεν το οφείλει στον ίδιον. Δεν είναι ο Κασσελάκης το θέμα. Το θέμα είναι το φαινόμενο που εκπροσωπεί, οι συνθήκες που δημιουργούν τις προϋποθέσεις για τη σχεδόν εμμονική ενασχόληση μαζί του. Αυτές οι συνθήκες που επέτρεψαν και στην Ελλάδα να ανθίσει επικοινωνιακά στο πολιτικό τερέν μία προσωπικότητα με τα ακόλουθα χαρακτηριστικά: Πολιτική και ιδεολογική άγνοια. Υπερτονισμένο και υπερφίαλο ναρκισσισμό. Αφελή κυνισμό. Επιδειξιομανή νεοπλουτισμό σε μια χώρα-ψωροκώσταινα. Μιμητισμό του μεταλλαγμένου Αυριανισμού μιας εποχής που κόστισε ακριβά στην Ελλάδα και δημιούργησε μία από τις πιο απωθητικές και ανήθικες βάσεις στη δημόσια σφαίρα.

Αυτά και αρκετά άλλα είναι που συντηρούν το ενδιαφέρον γύρω από το πρόσωπό του. Το πιο πιθανό είναι ότι και ο ίδιος, ένας νέος και -γιατί όχι- συμπαθής άνθρωπος, έχει πέσει στην παγίδα της παγκόσμιας τάσης κατάργησης του μέτρου και των πολιτικο-ηθικών συμβάσεων συνεννόησης και συνύπαρξης. Το πιο πιθανό είναι ότι ανήκει στο είδος των ανθρώπων που δεν κάνουν συνειδητά λάθος, αλλά είναι πεπεισμένοι ότι έτσι πρέπει να γίνεται. Για αυτό ασχολιόμαστε μαζί του. Γιατί, υπ’ αυτήν την έννοια, ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι «ώριμο τέκνο» της εποχής του…