ΤΟ πρώτο ζήτημα είναι καθαρά υποκειμενικό. Κάθε χώρα έχει τη δική της ομορφιά, αλλά το φυσικό τοπίο της Ελλάδας προσφέρει μοναδικές συγκινήσεις και εμπειρίες. Ο καθένας μπορεί να το κρίνει από τη σκοπιά του.

ΠΑΜΕ, όμως, να δούμε το δεύτερο ζήτημα, που είναι πιο σημαντικό. Και σε αυτό μπορούν να γίνουν αντικειμενικές συγκρίσεις με τις υπόλοιπες χώρες. Σχεδόν ποτέ δεν καταλαμβάναμε υψηλή θέση σε όλες αυτές τις παγκόσμιες έρευνες, για το πόσο ικανοποιημένοι και ευτυχισμένοι είναι οι κάτοικοι κάθε χώρας. Πάντοτε είχαμε την γκρίνια μέσα μας για οτιδήποτε συνέβαινε. Από τα πιο μικρά έως τα πιο μεγάλα ζητήματα. Μετά ήρθαν η χρεοκοπία και η μνημονιακή εποχή και ο δείκτης απαισιοδοξίας χτύπησε κόκκινο.

ΣΕ λίγες ημέρες μπαίνουμε στο 2025. Εχουμε αφήσει πίσω τη μνημονιακή εποχή. Εντάξει, δεν γίναμε Σκανδιναβία, αλλά υπάρχει μια ηρεμία και κανονικότητα στη χώρα. Είναι, όμως, ακόμα τόσο χάλια τα πράγματα ή μήπως έχουμε την τάση να είμαστε καταγγελτικοί εκ φύσεως και ορισμένες φορές να αυτομαστιγωνόμαστε, ενώ στην πραγματικότητα τα πράγματα δεν είναι και τόσο άσχημα; Υπάρχουν χώρες που όλα δουλεύουν ρολόι; Υπάρχουν χώρες δίχως προβλήματα; Γιατί λέμε συχνά «θα πάω να φύγω στο εξωτερικό»; Είναι μόνο οι μισθοί ή και η καθημερινότητα;

ΠΡΟΦΑΝΩΣ και το ελληνικό κράτος έχει πάρα πολλά προβλήματα. Αλλά, ας ρίξουμε μια ματιά στον πλανήτη. Για τη συντριπτική πλειοψηφία στις χώρες της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής δεν υπάρχει καν λόγος να γίνει συζήτηση για σύγκριση. Για τη Ρωσία και τις περισσότερες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες ισχύει το ίδιο. Στη Λατινική Αμερική η οικονομική κρίση είναι διαρκής εδώ και πολλές δεκαετίες, όπως οι αναταραχές και τα αυταρχικά καθεστώτα. Στην Ασία και την Απω Ανατολή υπάρχουν χώρες με υψηλό κατά κεφαλήν εισόδημα και βρίσκονται στις πρώτες θέσεις στις λίστες κρατών κατά της διαφθοράς, αλλά όπως αποδεικνύεται από τα πρόσφατα γεγονότα στη Νότια Κορέα, αλλά και τις συχνές παραιτήσεις πρωθυπουργών και υπουργών λόγω σκανδάλων στην Ιαπωνία, μάλλον αυτές οι έρευνες μπάζουν νερά. Στην Αυστραλία, τις ΗΠΑ και τον Καναδά τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα, αλλά ειδικά στην Αμερική απουσιάζει κάθε έννοια κοινωνικού κράτους.

Η Ευρώπη, λοιπόν, παρά τα προβλήματά της αποτελεί ένα από τα καλύτερα μέρη για να ζει κανείς. Ισως, το καλύτερο. Ακόμα κι αν υπάρχουν οικονομικά προβλήματα, παρέχει υψηλότερο επίπεδο ασφάλειας σε κοινωνικό κράτος και καθημερινότητα, από τα περισσότερα μέρη του κόσμου. Βλέποντας τώρα τι συμβαίνει σε ισχυρές οικονομίες όπως η Γαλλία και η Γερμανία, αλλά και άλλες χώρες της Ευρώπης, όπου ακραίες πολιτικές δυνάμεις ισχυροποιούνται ή κυριαρχούν, ίσως πρέπει να αναθεωρήσουμε την άποψη πως εδώ στην Ελλάδα τα πράγματα είναι τραγικά. Προφανώς και δεν δουλεύουν όλα ρολόι, αλλά βρισκόμαστε σε ένα κράτος με δημοκρατία, με ελευθερία έκφρασης, με δίχτυ κοινωνικής ασφάλειας, με ένα ψηφιακό δημόσιο. Σε αυτό που απέχουμε ακόμα πολύ από πολλές ευρωπαϊκές χώρες είναι οι αποδοχές και αποτελεί το κρίσιμο στοίχημα για τα επόμενα χρόνια.