«Η παρέμβαση στη Συρία υπέρ του Ασαντ, το 2015, ήταν για τον Πούτιν μέρος ενός ευρύτερου ιδεολογικού σχεδίου», είπε στη «Wall Street Journal» η Νικόλ Γκρατζέβσκι, επισκέπτρια στο Ιδρυμα Κάρνεγκι για την Παγκόσμια Ειρήνη και συγγραφέας ενός βιβλίου που θα κυκλοφορήσει σύντομα για τις ρωσοϊρανικές σχέσεις.  «Ηταν ένας τρόπος για τη Ρωσία να διευρύνει το όραμα ενός πολυπολικού κόσμου απέναντι στη δυτική τάξη πραγμάτων».

Το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί στον Πούτιν θα ήταν να δει τα ρωσικά αεροπλάνα και τα πλοία να εγκαταλείπουν άρον άρον τη Δυτική Συρία και τη ρωσική πρεσβεία στη Δαμασκό να λεηλατείται. «Θα ισοδυναμούσε με τη δική του Σαϊγκόν», τονίζει η Γκρατζέβσκι.

Η ταπεινωτική φυγή των Αμερικανών από το Βιετνάμ, το 1975, επαναλήφθηκε στο Αφγανιστάν το 2021. Στη Συρία δεν πρόκειται να το ξαναπάθουν. Εχουν λίγες και επιλεγμένες μπότες, σε συγκεκριμένα σημεία. Στα βορειοανατολικά, για «να κλέβουν ανενόχλητοι»(sic) το συριακό πετρέλαιο και σε έναν σχεδόν ακατοίκητο θύλακα των συνόρων με Ιορδανία και Ιράκ, για να ελέγχουν όλη τη γύρω περιοχή. Για τους Ρώσους η Ταρσός και η Λαττάκεια είναι κομβικής σημασίας για τις αποστολές τους σε Λιβύη και υπόλοιπη Αφρική. Είναι λογικό να μπουν στη ζυγαριά του ουκρανικού παζαριού. Ηδη η Ρωσία κατάπιε την υπερηφάνειά της και διαπραγματεύεται με τζιχαντιστικές ομάδες, επιτρέποντας να αναρτηθεί η σημαία των ανταρτών στη συριακή πρεσβεία της Μόσχας.