Ο Στέφανος Κασσελάκης λειτούργησε ως κλασικός «γιάπης» για να αποκτήσει τον έλεγχο του ΣΥΡΙΖΑ. Είδε ως προσωπική ευκαιρία να εισέλθει σε ένα υπό «πτώχευση» πολιτικό «μαγαζί» με συσσωρευμένα προβλήματα. Το κόμμα προερχόταν από διαδοχικές ήττες από το 2019, ο πρόεδρός του είχε παραιτηθεί και τα είχε παρατήσει μετά από ακόμα μία εκλογική πανωλεθρία, ενώ τα μέλη του ήταν βυθισμένα στην απογοήτευση και την ηττοπάθεια.

Δεν χρειάστηκε να καταβάλει σημαντικές προσπάθειες, ως παλιό στέλεχος της Goldman Sachs ξέρει ότι τις προβληματικές επιχειρήσεις μπορείς να τις αγοράσεις με συμβολικό τίμημα ενός δολαρίου, στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ το «αντίτιμο» καθ’ υπερβολήν ήταν 2 ευρώ, όσο η συμμετοχή στις εσωκομματικές κάλπες.

Θα πει κάποιος ότι ο Κασσελάκης κέρδισε με δημοκρατικές διαδικασίες, εξελέγη από τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ και όχι από ένα κλειστό κονκλάβιο. Η αλήθεια είναι κάπως πιο περίπλοκη.

Οπως και στις επιχειρήσεις, έτσι και στα κόμματα, κυρίαρχο σώμα είναι η «βάση» τους, είτε αυτή ονομάζεται γενική συνέλευση μετόχων είτε «φίλοι και μέλη». Στην προβληματική επιχείρηση του ΣΥΡΙΖΑ, εάν ο Κασσελάκης απευθυνόταν στους «παλαιούς μετόχους», θα έχανε πανηγυρικά από την Αχτσιόγλου, που ήταν χρόνια στέλεχος και πίστευε στη φυσική εξέλιξη των πραγμάτων για να διαδεχθεί τον παραιτηθέντα πρόεδρο. Ομως το εκλογικό σώμα διευρύνθηκε, η γενική συνέλευση απέκτησε «νέους μετόχους» που απέκτησαν λόγο στην εκλογή «διοίκησης» καταβάλλοντας μόλις δύο ευρώ, αρκετοί από αυτούς χωρίς να διαθέτουν την παραμικρή σχέση με το «μαγαζί».

Για αυτό ωρύονται τώρα στα κανάλια τα παλαιότερα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ πως ένας «ουρανοκατέβατος» πήρε το κόμμα χωρίς να ψελλίσει λέξη για την Αριστερά.

Ο Κασσελάκης απέκτησε την πλειοψηφία των «μετοχών» χωρίς να χρειαστεί τη στήριξη του παλαιού οργανισμού και χωρίς να «ξοδευτεί» ιδιαίτερα, το έχουν αυτό τα «γεράκια» των αγορών, όταν εντοπίζουν τον αδύναμο κρίκο.

Πώς θα συμπεριφερθεί όμως ο νέος «ιδιοκτήτης»; Οι μάνατζερ που ειδικεύονται στις αγορές προβληματικών επιχειρήσεων είναι ικανοί να αποκτήσουν τον έλεγχο των μετόχων αλλά υστερούν στη διαχείριση των δομών. Ανήκουν στη σφαίρα των αγορών και όχι της παραγωγής. Το έλλειμμα του Κασσελάκη το διαπιστώσαμε, άλλωστε, κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας στην παραγωγή προτάσεων – ήταν κραυγαλέο. Ταυτόχρονα, οι νέες διοικήσεις, παρά την παντοδυναμία τους, αισθάνονται ανασφάλεια, για αυτό συνήθως η πρώτη κίνησή τους είναι να ξηλώνουν και όχι να συνθέτουν.

Το γεγονός ότι ο Θεοχαρόπουλος έμαθε από τις ιστοσελίδες πως απομακρύνθηκε από τη θέση του διευθυντή της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και ο εκπρόσωπος Τύπου, είναι χαρακτηριστικά δείγματα γραφής του πώς κινούνται οι παίκτες των επιθετικών εξαγορών. Με κυνισμό και διάθεση να ελέγξουν τα πάντα.

Η κατάληξη τέτοιων επιχειρηματικού τύπου κινήσεων είναι γνωστή. Οι γιάπηδες -κάποτε ο Τσίπρας τους αποκαλούσε «ακρίδες των αγορών»- θα επιχειρήσουν να λάβουν όση υπεραξία μπορούν από την επιχείρηση και μετά θα την «ξεφορτωθούν» αποκομίζοντας τα κέρδη και αδιαφορώντας για το ποιο θα είναι το μέλλον της μονάδας τους.

Αλλωστε, αμφιβάλλει κανείς ότι, εάν ο Κασσελάκης έχανε τις εκλογές από την Αχτσιόγλου, τώρα δεν θα βρισκόταν στις Ηνωμένες Πολιτείες για να συνεχίσει τις δουλειές του; Ή μήπως πιστεύει έστω και ένας φίλος του κόμματος ότι ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ νοιάζεται για το μέλλον της Αριστεράς στη χώρα μας; Υπεραξίες θέλει να μαζέψει και, μεταξύ μας, όταν ο πήχης είναι τόσο χαμηλά, δεν χρειάζεται και πολύς κόπος. Μόνο που η πολιτική δεν είναι σπριντ αλλά μαραθώνιος και τα «γεράκια» δεν έχουν υπομονή, επιζητούν τα γρήγορα κέρδη, για αυτό πέφτουν σε μεγάλα λάθη.