Ο οδικός χάρτης, έως την Κυριακή των εκλογών, είχε προδιαγραφεί. Αλλά η ειλικρίνεια του πρωθυπουργού δεν κάνει τους -καλής προθέσεως- πολίτες «να πέσουν από τα σύννεφα». Από τις 7 Ιουλίου 2019, που ανέθεσαν στον  Κυριάκο Μητσοτάκη τη διακυβέρνηση, δεν μετήλθε κανένα από τα «πλεονεκτήματα» που έχει κατά παράδοση ο πρωθυπουργός: Δεν αιφνιδιάζει. Δεν κρύβει τις προθέσεις του. Δεν λέει άλλα κι άλλα κάνει. Συνεπής, αποτελεσματικός στις υποσχέσεις του, ειλικρινής στο σχεδιασμό του απέναντι στους πολίτες, αλλά και προς τα αντίπαλα κόμματα. Με ένα λόγο, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο σύγχρονος Ευρωπαίος ηγέτης που πορεύεται χωρίς αντίπαλο στην ελληνική πολιτική σκηνή.

υπάμαι, ειλικρινά, που ανάλογο ηγετικό παράδειγμα δεν προτείνεται από τα κόμματα της μείζονος, ελάσσονος και ελάχιστης αντιπολίτευσης. Αν υπήρχε τότε, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα είχε αντιπολίτευση που θα ανταποκρινόταν με επάρκεια προς τον θεσμικό της ρόλο. Εχει αντιπολίτευση τύπου «ό,τι να ’ναι», η οποία, φυσικά, και δεν διστάζει να ψεύδεται ασυστόλως και να πετάει την αλήθεια στα σκουπίδια. Αντιπολίτευση κατώτερη της εποχής. Η θεσμική συνέπεια του Μητσοτάκη έρχεται να προστεθεί σε όσα έως τώρα έχει κάνει και έχει αποφασίσει, επιχειρώντας να «σύρει» τους πολιτικούς αντιπάλους του από το βούρκο του λαϊκισμού στη θεσμικότητα, η οποία, σε χαλεπούς καιρούς, αναγνωρίζεται ως ανάγκη αδήριτη για μια χώρα.

Δύσκολο; Σχεδόν ακατόρθωτο. Η θεσμικότητα δεν ταιριάζει στον ΣΥΡΙΖΑ, που «θα χώσει σε δύο μέτρα τσιμέντο τους δημοσιογράφους», που «η άλλη φορά θα είναι αλλιώς», που «θα θυμάται όσους τον πολεμούν», και όσα ευτράπελα και εκδικητικά λέγονται, τα οποία είναι αυτονόητα γι’ αυτούς που τα εκστομίζουν επειδή τα πιστεύουν. Ο πολιτικός πολιτισμός και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν πάρει διαζύγιο με την ανάληψη της ηγεσίας από τον Τσίπρα. Ο ακριβής χαρακτηρισμός της πολιτικής συμπεριφοράς του ΣΥΡΙΖΑ ανήκει στον Βαγγέλη Βενιζέλο, ο οποίος πρώτος μίλησε για τον εκτσογλανισμό της πολιτικής ζωής.

Δεν έχω αμφιβολία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ,  δυστυχώς και το ΠΑΣΟΚ, -με την Ιστορία ενός Ανδρέα Παπανδρέου και ενός Κώστα Σημίτη-, στους επόμενους μήνες, αντί ουσιαστικής αντιπολίτευσης θα «κατασκευάζουν» από τρίχες… τριχιές εντυπωσιασμού, ασκώντας αντιπολίτευση για τα μπάζα. Αν και αυτό το είδος, πρωτίστως, βλάπτει αυτούς οι οποίοι το ασκούν, δύσκολα αλλάζει. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος κατέλαβε την εξουσία ως κατσαπλιάς, ακολουθεί ακριβώς την ίδια τακτική, επιχειρώντας να αναστήσει το 2014 οκτώ έτη μετά. Ο Ανδρουλάκης, ως παιδί του κομματικού σωλήνα και της ευεργεσίας Βενιζέλου, δεν διαθέτει την πολιτική παιδεία, την πατριωτική ευαισθησία της Φώφης. Οι επόμενοι κρίσιμοι μήνες θα επιβεβαιώσουν για μια ακόμη φορά τη σωστή επιλογή που κάναμε τον ευλογημένο Ιούλιο του 2019.