Θλίψη και παραίτηση αποτυπώνονταν στα πρόσωπα του συρρικνωμένου κόμματος ΣΥΡΙΖΑ, που τώρα δεν το λες και αξιωματική αντιπολίτευση, παρά μόνον θεσμικά. Μάλλον αυτή ήταν η πρώτη φορά, από τον ζοφερό Ιανουάριο 2015, που συνειδητοποίησαν ότι στη Δημοκρατία τους όρους της επέκτασης του συμβολαίου διακυβέρνησης ή της έξωσης τους βάζει ο λαός. Εκείνο που υπέγραψε με τον Τσίπρα, έγινε κουρελόχαρτο για τα σκουπίδια. Οχι τόσο εξαιτίας της τραγικής ανικανότητας του ΣΥΡΙΖΑ που, αντί για κυβέρνηση, έκανε ένα τριπλό… «δεκαπενταμελές», εμφορούμενο από μίσος και στεατοπυγική ιδεολογία, αλλά κυρίως για τη στρεβλή εικόνα που είχε για τους πολίτες.

Τώρα, γιατί πίστευαν οι συριζαίοι ότι οι παραζαλισμένοι πολίτες -από τη μέγγενη των Μνημονίων- θα έδιναν διαρκές συγχωροχάρτι στις ματαιώσεις των υποσχέσεων της, πρώτης φοράς, Αριστεράς του Τσίπρα, είναι μέγα ζήτημα. Τώρα είναι η ώρα να το διερευνήσουν διεξοδικά. Η ήττα δεν έχει πολλούς «πατέρες» και η εικόνα του δυστυχούς Τσίπρα, με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος, σε θέση άμυνας, ήταν miserabile visu. Ισως μόλις συνειδητοποιεί ότι δεν έχει πλοίο γι’ αυτόν, δεν έχει οδό. Η ήττα θα τον ακολουθεί.

Στο ΠΑΣΟΚ υπήρχε μία κατάφωρη ευφορία, η οποία δεν βρίσκει επαρκή εξήγηση στο 11,8% το οποίο πέτυχε. Δεν είναι δα και σπουδαίο κατόρθωμα, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ καταβαραθρώθηκε. Κάτι βέβαια «τσίμπησε», αλλά αυτό δεν το κάνει αυτόματα και κόμμα εξουσίας, ούτε και πήρε πρόκριμα ότι επιστρέφει πλησίστιο στην κεντρική πολιτική σκηνή με απαιτήσεις. Η αλήθεια είναι ότι ο Ανδρουλάκης με όσα είπε στην Κοινοβουλευτική Ομάδα έβαλε τον πήχη αρκετά ψηλά, έτσι που κινδυνεύει να περνά συχνά από κάτω.

Το ΠΑΣΟΚ, που βλέπαμε στα έδρανα, έμοιαζε περισσότερο με σύλλογο αποφοίτων που έχει πάει εκδρομή, παρά με παράταξη, ικανή να διεκδικήσει το χαμένο έδαφος από το 2012 και μετά. Το πρώτο είναι ο Ανδρουλάκης να ασκηθεί σε λόγο πολιτικό, συγκροτημένο, αποφεύγοντας τα μεγάλα λόγια και τον καταγγελτικό τόνο -που αποδείχθηκε θανάσιμη παγίδα για τον Τσίπρα- και το δεύτερο, καλά θα κάνει να μην τρίβεται στη γκλίτσα του τσοπάνη Μητσοτάκη. Εχει να φάει πολλά καρβέλια για να κατέβει από την περιφέρεια στην Αθήνα και να ανεβεί στη Θεσσαλονίκη. Σύντομα στις εκλογές της Αυτοδιοίκησης θα το διαπιστώσει.

Την «Πλεύση» δεν θα την έλεγες και κόμμα. Είναι μια αυστηρά οικογενειακή υπόθεση: Ο σύντροφος της συντρόφου προέδρου. Ο βουλευτής που είναι και η μάνα του βουλευτής, μας κάνουν τέσσερις στους οκτώ. Οσο για τα παπαγαλάκια του Μπιμπίλα, τον θυμάμαι, σε πρωινάδικο, να δηλώνει: «Ο κόσμος με σταματάει και μου λέει γιατί δεν γίνομαι πρωθυπουργός». Αντε και σε ανώτερα…