Από τη στιγμή που η ανθρωπότητα εισέρχεται στο «τριπάκι», σύντομα θα πάψει να έχει σημασία ποιος ήρξατο χειρών αδίκων ή βρίσκεται στη «σωστή πλευρά της Ιστορίας» (άλλη ανοησία κι αυτή…).

Με μια ψύχραιμη ανάγνωση, η πολεμική φρενίτιδα, πέρα από ίδιον της ατελούς ανθρώπινης φύσης, είναι σύμπτωμα της κλιμακούμενης αντιπαράθεσης του Δυτικού Κόσμου με τους BRICS και τον Παγκόσμιο Νότο για την αναδιανομή ισχύος. Κι επειδή αυτό δεν θα λυθεί με στρογγυλά τραπέζια διανοουμένων σε κλιματιζόμενες αίθουσες, οι παγκόσμιες στρατιωτικές δαπάνες αυξήθηκαν 7% το 2023, φθάνοντας τα 2 τρισ. δολάρια.

Σύμφωνα με το Διεθνές Ερευνητικό Ινστιτούτο Ειρήνης της Στοκχόλμης (SIPRI), πέρσι ήταν η πρώτη χρονιά από το 2009 που οι εξοπλισμοί εκτοξεύθηκαν όχι μόνο σε ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, αλλά σε όλες τις γεωγραφικές περιοχές του πλανήτη. Ευρώπη, Μέση Ανατολή, Αφρική, Ασία, Ωκεανία, Βόρεια και Νότια Αμερική. Κανείς δεν θέλει να υστερήσει στον διεθνή ανταγωνισμό κι όλοι προσπαθούν να δυναμώσουν τις στρατιωτικές τους βιομηχανίες.

Οπως μας δείχνουν ο πόλεμος στην Ουκρανία, το μέτωπο Κίνας – Δύσης στον Ειρηνικό, ακόμη και η υβριδική πολιορκία της Τουρκίας στο Αιγαίο, οι διαφορές ανάμεσα στην «απειλή» και την «αποτροπή» τείνουν να χάσουν το νόημά τους. Ολα είναι πλέον στο τραπέζι προς διεκδίκηση, σχεδόν τα πάντα επιτρέπονται κι αυτό που λέμε Διεθνές Δίκαιο μοιάζει να ξαναγράφεται αέναα, στη βάση ενός αλγόριθμου.

Μέσα σε όλα, οι στρατοί αναβαθμίζονται σε εγγυητές και της εσωτερικής ασφάλειας, δίκην αναχώματος στους λαούς που θα αμφισβητήσουν το δόγμα της πολεμικής οικονομίας. «Ζούμε σε μια εποχή που η στρατιωτική ασφάλεια έχει ξαναγίνει προτεραιότητα και η ασφάλεια γενικώς ορίζεται σε μιλιταριστικό πλαίσιο», υπογράμμισε στην DW ο πολιτικός επιστήμονας Νίκλας Σέρνιγκ. Με άλλα λόγια, εάν θέλεις ειρήνη, δεν παρασκευάζεις πια πόλεμο, όπως έλεγαν οι Λατίνοι. Απλώς είσαι εκτός τόπου και χρόνου.