Κατ αρχάς, επειδή έχει πολύ ενδιαφέρον να γνωρίσει ένα παιδί-θαύμα… ψυχραιμίας. Γιατί δεν νομίζω ότι θα υπάρχουν πολλά παιδιά -σε αυτήν ή ακόμη και σε μεγαλύτερη ηλικία- που θα ανακάλυπταν, ξυπνώντας, ότι ξέμειναν μόνα τους, στο σχολικό, επειδή η συνοδός και ο οδηγός του σχολικού τα ξέχασαν και δεν θα είχαν πανικοβληθεί. Πολλώ δε μάλλον όταν θα ανακάλυπταν ότι βρίσκονταν μέσα σε ένα γκαράζ, μάλλον σκοτεινό. Εδώ, καλά καλά δεν ξέρω πώς θα αισθανόταν κι ένας ώριμος άνθρωπος -που δεν θα είχε κινητό τηλέφωνο μαζί του- αν θα  έπρεπε να περάσει τη νύχτα, μέσα στο λεωφορείο, μέσα σε ένα άγνωστο χώρο. Ο πεντάχρονος έμεινε έξι ώρες μέσα στο λεωφορείο. Σίγουρα θα έκλαψε, όταν ανακάλυψε ότι τον ξέχασαν. Αλλωστε, και σε ποιον αρέσει, σε όποια ηλικία κι αν είναι, να τον ξεχνούν. Ανοιξε την πόρτα του σχολικού και κατέβηκε στο γκαράζ αλλά επειδή ο χώρος του ήταν άγνωστος γύρισε πίσω στο λεωφορείο, έδεσε τη ζώνη του και οργάνωσε τον χρόνο του, ανοίγοντας και ξεφυλλίζοντας τα βιβλία του. Φυσικά, και θα ήταν βέβαιος ότι οι γονείς του, όταν θα έβλεπαν ότι δεν γύρισε στο σπίτι, θα τον αναζητούσαν. Οπως κι έγινε.

Οσοι έχουμε μεγαλώσει παιδιά και εγγόνια ξέρουμε πως το παιδί νιώθει φόβο, αν βρεθεί μόνο του σε άγνωστο χώρο, χωρίς ανθρώπους που εμπιστεύεται. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, α  οι γονείς είχαν εκπαιδεύσει το μικρό όχι μόνο να μη φοβάται αλλά και πώς να αντιμετωπίσει το φόβο του.  Πώς να εκμεταλλευτεί το χρόνο του. Πώς να μην πανικοβληθεί. Επίσης, πρέπει να του έχουν εμφυσήσει κι ένα συναίσθημα ανεξαρτησίας και αυτάρκειας. Αναρωτιέμαι, αν στο δημόσιο νηπιαγωγείο που πηγαίνει, οι νηπιαγωγοί μαθαίνουν στα μικρά να μένουν ψύχραιμα, να έχουν υπομονή, να βρουν μιαν απασχόληση, καλλιεργώντας τους τη βεβαιότητα ότι θα είναι ασφαλή. Οσο θυμάμαι πολιτικές ηγεσίες στο υπουργείο Παιδείας -και πάω πολύ πίσω, ονόματα δεν λέω και «υπολήψεις» δεν θίγω- όλες είχαν μια αγωνία να «τακτοποιήσουν» την ανωτάτη εκπαίδευση, δηλώνοντας ότι «θέλουν να βάλουν τη σφραγίδα τους». Οι περισσότερες στη διάρκεια της θητείας περνούσαν νόμους για την ανώτατη ή και τη μέση εκπαίδευση. Δυσκολεύομαι, όμως, να θυμηθώ πόσοι από αυτούς εφαρμόστηκαν και πόσοι αποσύρθηκαν, όταν υπήρξε τεράστια αντίδραση είτε από την πανεπιστημιακή κοινότητα είτε από τα γυμνάσια και τα λύκεια, με την ΟΛΜΕ πρωτοστατούσα.

Πιστεύω ότι είχαμε καλύτερα αποτελέσματα, αν ο υπουργός αποφάσιζε κάθε αλλαγή στη στοιχειώδη και μέση εκπαίδευση να τηρείται για μια εξαετία, κλείνοντας έναν εκπαιδευτικό κύκλο. Και οπωσδήποτε, αν αντιμετώπιζε το σύνολο του οικοδομήματος: Ξεκινώντας από το νηπιαγωγείο και φτάνοντας στο πανεπιστήμιο. Οχι από τα… κεραμίδια του.