Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Είναι ζήτημα που πρέπει να το έχουν κατά νου οι συνεργάτες του, άσχετο από την όποια εγγύτητα θέσης, φιλίας ή γνωριμίας έχουν μαζί του. Να θυμούνται, για παράδειγμα, ότι ο ίδιος πριν εμφανιστεί δημόσια, θέτοντας τον εαυτό του στην εκλογική δοκιμασία του βουλευτή, ζούσε μάλλον αποτραβηγμένος με την οικογένειά του. Δεν είχε συμμετοχή στη δημοσιοποίηση κοσμικών εκδηλώσεων, ούτε και αναφορές ως γιος της Μαρίκας και του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Εργαζόταν στον ιδιωτικό τομέα, στα χρηματοοικονομικά με τα οποία ασχολήθηκε.

Η θητεία του, το 2012, στην κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου- στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης ήταν ένα ουσιαστικό δείγμα για την ιδιαίτερη πορεία που είχε επιλέξει για τον εαυτό του. Πέρασαν από πάνω του πολλές και επώδυνες μνημονιακές υποχρεώσεις και οι συνεργάτες του θυμούνται πως, όταν έφευγε αργά το βράδυ από το υπουργείο, έπαιρνε μαζί του τους φακέλους για να ξαναδεί τις αποφάσεις του μία ακόμη φορά πριν τις υπογράψει, μη τυχόν και αδικούσε κάποιον. Ελεγαν ότι ανάμεσα στην πληθώρα των τυπικών προσόντων των υπαλλήλων και την εργατικότητα, την εντιμότητα και αποτελεσματικότητα, πολλές φορές επέλεγε τις δεύτερες…

Αλλά ακόμη κι αν συνεργάτες, στελέχη και υπουργοί δεν είχαν παρακολουθήσει την πορεία του μέχρι να αναλάβει την πρωθυπουργία, υπάρχει ένα γεγονός που δύσκολα μπορεί κανείς να παραβλέψει. Ηταν η στάση του στην εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας που αφορούσε στον Προκόπη Παυλόπουλου. Πολλοί, ίσως, και να μη γνωρίζουν ότι αρμοδιότητες του υπουργείου Προεδρίας στο οποίο υπηρέτησε ο Παυλόπουλος περιήλθαν στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης. Ο Μητσοτάκης ποτέ δεν μίλησε για όσα βρήκε εκεί, αλλά όταν αρνήθηκε να ψηφίσει την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας -μόνο αυτός- που πρότεινε η Νέα Δημοκρατία, το μήνυμά του ήταν εκκωφαντικό, με πολλές αναγνώσεις και με περισσότερους αποδέκτες.

Εκτοτε η πορεία του, ο τρόπος που πολιτεύεται και οι πρωθυπουργικές δεσμεύσεις του δεν παρεξέκλιναν. Επομένως, πώς μπορούσε να αποδεχθεί τους κυνικούς και χωρίς ενσυναίσθηση κομπασμούς του Δούκα -τσάντες από τις όποιες μοιράζονταν χρήματα σε όσους μιλούσαν ελληνικά για να κερδηθούν οι εκλογές- μετά τους 49 νεκρούς στην Ηλεία και το προκλητικό «υπολειπόμεθα» του τέως υπουργού; Είναι ένα είδος παλαιοκομματικής «επικοινωνίας» που ο Μητσοτάκης έχει απορρίψει από την πρώτη στιγμή που πολιτεύθηκε.

Μη βγαίνουν από «τα παράθυρα» οι ΣΥΡΙΖΑίοι να κουνούν το δάκτυλο γιατί Πετσίτηδες, τα «παιδιά» της Χριστοδουλοπούλου, οι ξάδελφοι, η προγονή του δρακοπατέρα, οι διοικητές των βουλκανιζατέρ, οι εκατοντάδες «στραβές» τους βγάζουν τη γλώσσα…

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου