Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Ισως δεν εκκλησιάζονται συστηματικά ή δεν νηστεύουν, δεν έχουν ιδιαίτερες σχέσεις με ιερείς και πνευματικούς. Πηγαίνουν στην εκκλησία Χριστούγεννα, Πάσχα και Δεκαπενταύγουστο, κι αν είναι από την περιφέρεια, στο πανηγύρι του τόπου καταγωγής τους.

Τέλος, υπάρχουν εκείνοι που κέντρο της ζωής τους είναι η Εκκλησία και ως οργανισμός και ως πίστη. Παρακολουθούν ανελλιπώς λειτουργίες, εορτές και πανηγύρεις, εξομολογούνται και μεταλαμβάνουν, έχουν σχέσεις αγαπητικές με ιερωμένους, με μονές και μοναχούς, βρίσκοντας παραμυθία και ψυχική γαλήνη.

Ωστόσο, η ελληνική κοινωνία, είτε θρησκευόμενη είτε όχι, παρακολουθεί εμβρόντητη όσα έρχονται στη δημοσιότητα, με πρωταγωνιστές ρασοφόρους. Οι αρνητές θεωρούν ότι αυτά τα δημοσιεύματα δικαιώνουν την αποχή τους. Α priori εκλαμβάνουν ως αληθή όσα δημοσιοποιούνται, καθώς νομίζουν ότι η Εκκλησία και οι υπηρετούντες στον οργανισμό της Εκκλησίας ιερωμένοι είναι ένα και το αυτό.

Βέβαια, πολλοί παρακολουθώντας τις δημοσιεύσεις που αναφέρονται στη σεξουαλική εκμετάλλευση προσώπων με μειωμένη πνευματική ικανότητα, αγοριών, νεαρών γυναικών, στο χώρο της Εκκλησίας, απομακρύνονται όλο και περισσότερο.

Υπάρχουν, βέβαια, και οι άνθρωποι οι αφοσιωμένοι στην Εκκλησία, που δύσκολα πιστεύουν ότι «αυτοί που κρατούν το δισκοπότηρο» μπορεί να βυθίζονται στην αμαρτία. Οι αποκαλύψεις τέτοιου είδους είναι γι’ αυτούς βαθιές πληγές.

Η πραγματικότητα είναι ότι, αν και ζούμε εποχές απαξίωσης αξιών και παραδόσεων, η πίστη εξακολουθεί, ίσως για τους περισσότερους, να λειτουργεί ως ασφαλές καταφύγιο. Είναι υπερβολή να απορρίπτεται το σύνολο των υπηρετούντων στον οργανισμό της Εκκλησίας, όταν δημοσιοποιούνται μεμονωμένες θλιβερές συμπεριφορές. Αλλά πονηράν φύσιν μεταβαλείν ου ράδιον! Ακόμη και αν φορά σταυρό και ράσο. Η γενικευμένη αντίληψη είναι ότι όσα μένουν στο σκοτάδι δεν είναι προς όφελος της Εκκλησίας.

Μήπως είναι η ώρα η ίδια η Εκκλησία ως οργανισμός να επιχειρήσει την κάθαρσή της από τα ψηλά ως τα χαμηλά και χαμηλότερα; Να μη σωπαίνει όπου απαιτείται η αλήθεια, να μην κρύβεται φοβισμένη. Να καθαρίσει τα αγκάθια της, να δεχθεί τις πληγές της και να πλησιάσει τον σύγχρονο άνθρωπο, μιλώντας τη γλώσσα του, δηλώνοντας ότι τα ράσα δεν σκεπάζουν τα πάντα. Με ένα λόγο, η Εκκλησία να βγει μπροστά.

Το καίριο ζήτημα για μένα δεν είναι τι συμφέρει την Εκκλησία ως οργανισμό, αλλά τι κάνει η πνευματική Εκκλησία προς το συμφέρον του λαού. Διατυπώνεται το ερώτημα: Η Εκκλησία θα καθαρίσει τα των οίκων της ή θα περιχαρακωθεί λέγοντας όσοι πιστοί προσέλθετε; Αλλά τι γίνεται αν όλο και λιγότεροι πιστοί προσέρχονται…

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου