Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Το ίδιο, κατά το ήμισυ, ισχύει για τα κράτη που είναι φτιαγμένα με παλιά υλικά, αφού δεν σώζονται με μερεμέτια αλλά ούτε επανιδρύονται με μαγικά ραβδιά. Ο Χρήστος Στυλιανίδης κατάφερε να στήσει έναν φαραωνικό ευρωπαϊκό μηχανισμό, το rescEU, αλλά φράκαρε σε έναν αθηναϊκό δρόμο. Μοιάζει με ειρωνεία, του είδους που μόνο οι Αττικοί τραγωδοί μπορούσαν να σκαρφιστούν.

ΓΡΑΦΑΜΕ πριν από μερικούς μήνες ότι η επιλογή του Χρήστου Στυλιανίδη ήταν το αναγκαίο καλό μετά την οπισθοχώρηση Αποστολάκη. Και πράγματι ήταν, αφού διέθετε την εμπειρία και την τεχνογνωσία που απαιτείτο και ταυτόχρονα δεν ήταν πολιτικά δέσμιος έναντι εγχώριων κομματικών και κρατικών μηχανισμών. Είναι προφανές πως στους τέσσερις μήνες που μεσολάβησαν από την ανάληψη των καθηκόντων του δεν απώλεσε τις ικανότητές του. Αντιθέτως, τις εμπλούτισε με το πιο σκληρό και πολύτιμο μάθημα που υπάρχει: Το ελληνικό αναπάντεχο εν μέσω ενός ιστορικώς σφοδρού, επιστημονικώς προβλέψιμου, χιονιά.

Ο ΣΤΥΛΙΑΝΙΔΗΣ είναι ο επικεφαλής συντονιστής μιας μακράς σειράς επιμέρους συντονιστών, προϊσταμένων και υπευθύνων. Στην τελευταία σύσκεψη της περασμένης Κυριακής, λίγες δηλαδή ώρες πριν από την έλευση της «Ελπίδας», το τραπέζι ήταν γεμάτο με εκπροσώπους φορέων που συγκροτούν την Πολιτική Προστασία της χώρας. Από υπουργεία και την ΚΕΔΕ μέχρι την ΕΜΥ και τον στρατό. Βέβαια, όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, πολλοί εισηγούνται, ακόμα περισσότεροι διαβεβαιώνουν πως είναι έτοιμοι και ένας παίρνει την τελική απόφαση.

ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ επιβεβαιώθηκαν, τελικά, οι δύο βασικότεροι νόμοι του Μέρφι: 1. Αν ξέρεις ότι υπάρχουν μόνο τέσσερις δυνατοί τρόποι για να πάει κάτι στραβά και φροντίσεις να τους προλάβεις, τότε αμέσως θα εμφανιστεί και ένας πέμπτος. 2. Αν κάτι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει.

Το θέμα ήταν να γίνει η κακή αρχή, από εκεί και πέρα ήταν ντόμινο. Κανείς δεν αποφάσισε lockdown σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα από Δευτέρα, κανείς δεν επέμεινε να απαγορευτούν τουλάχιστον από το πρωί τα φορτηγά στην Αττική Οδό. Οταν απαγορεύτηκαν, μεσημέρι πλέον, είχε ήδη στραβώσει μια σειρά άλλων παραγόντων. Δεκάδες χιλιάδες οχήματα πέρασαν τις πύλες, νταλίκες δίπλωναν, κανείς δεν έλεγχε για αντιολισθητικές αλυσίδες. Και σε ένα άλλο, όχι και τόσο παράλληλο σύμπαν, στην Κατεχάκη και τη Μεσογείων, ένα διαφορετικό κυκλοφοριακό κομφούζιο είχε ήδη συμβεί. Λίγο παραέξω, στις γειτονιές των βορείων προαστίων, το χιόνι έριχνε και το τελευταίο φύλλο συκής των τοπικών αρχόντων.

ΑΣ ΤΟ ΔΟΥΜΕ τώρα λίγο πιο ψύχραιμα: Ποιος θυμάται γκρέιντερ στο Σύνταγμα; Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι η Γλυφάδα θα μετατρεπόταν σε Πάρνηθα αλλά χωρίς τους λύκους; Αυτά που προκάλεσαν η «Ελπίδα», η «Μήδεια», ο «Μπάλλος» ή οι φωτιές της Εύβοιας είναι απλώς ένα βλεφάρισμα του ματιού της κλιματικής κρίσης. Τα ακραία φυσικά φαινόμενα θα είναι όλο και συχνότερα, όλο και σφοδρότερα. Αλλά οι υποδομές μας, η διαλειτουργικότητα των υπηρεσιών και η νοοτροπία του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα παραμένουν… vintage. Να γκρεμίσουμε πολυκατοικίες που χτίστηκαν σε ρέματα δεν μπορούμε. Μπορούμε όμως να αλλάξουμε τον τρόπο που τις προστατεύουμε. Το καλό είναι ότι οι αστοχίες της «Μήδειας» διορθώθηκαν και αυτό φάνηκε στην «Ελπίδα». Το κακό είναι ότι το σωτήριο κλείσιμο του Κηφισού στον «Μπάλλο» δεν επαναλήφθηκε. Γιατί; Επειδή δεν αρκεί ένας, χρειάζονται πολλοί. Επειδή δεν φτάνει μία εντολή, χρειάζονται πρωτόκολλα. Μετά μπορούμε να ελπίζουμε πως το rescGR είναι στον σωστό δρόμο.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr