Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

Τώρα δηλώνεις ότι «εργασιακό μεσαίωνα δεν ψηφίζεις» αλλά γνωρίζεις βαθιά μέσα σου ότι είτε ψηφίσεις είτε δεν ψηφίσεις έχεις φέρει υποτίμηση μισθών κατά 20% και «μονιμοποίησες» τις ελαστικές σχέσεις εργασίας στη διετία που βρίσκεσαι στο Μαξίμου. Πήγες να κάνεις ντρίπλα με τη ΔΕΗ το 2015 και τώρα που οδεύει προς χρεοκοπία αναγκάζεσαι να γυρίσεις στο μοντέλο του 2013 με πώληση μονάδων παραγωγής ρεύματος.

ΣΕ ΑΥΤΗ την κατάσταση έχει περιέλθει με τις απανωτές παλινωδίες και τα ψευδοαφηγήματα ο πρωθυπουργός. Μέσα σε όλο αυτό τον παραλογισμό φαντάζει απόλυτα λογικό να αλλάζει ρόλους κάθε μέρα μήπως καταφέρει να σώσει οτιδήποτε αν σώζεται από την κυβέρνηση και το κόμμα του.

ΚΑΙ στο σπίτι του Νίκου Μπελογιάννη θα πάει στην προσπάθεια να ανεβάσει το αριστερόμετρο. Τα ίδια δεν έκανε άλλωστε και τον Ιανουάριο του 2015, όταν επισκέφθηκε το σκοπευτήριο της Καισαριανής; Και στον Πανάγιο Τάφο πήγε για να δείξει πως, αν και άθεος, βρίσκεται κοντά στην Εκκλησία. Και γήπεδα υπόσχεται σε παναθηναϊκούς και αεκτζήδες. Και τις επόμενες εβδομάδες θα βάλει κοστούμι δεκαετίας ‘80 και ‘90 για να εγκαινιάσει εθνικές οδούς και δημόσια έργα σαν τον Ανδρέα και τον Λαλιώτη. Και γεφύρια θα χτίσει και ποτάμια θα φτιάξει, αν υπάρξει ανάγκη.

ΤΙ ΑΛΛΟ να κάνει ο Αλέξης Τσίπρας για να καταφέρει να παραμείνει στο Μαξίμου. Εχει κάνει τα πάντα. Υπογράφει όσα κατήγγελλε στο παρελθόν και «γλείφει εκεί που έφτυνε». Και θα κάνει πολλά ακόμα. Η επιθυμία παραμονής στην καρέκλα δείχνει αντιστρόφως ανάλογη με τα αποθέματα αξιοπρέπειας. Και αντιεξουσιαστής και αριστερός και σοσιαλδημοκράτης και δεξιός. Λίγο απ’ όλα ανάλογα την περίσταση. Στην πραγματικότητα, όμως, τίποτα. Το απόλυτο κενό. Οπως εύστοχα τόνιζε η χθεσινή γελοιογραφία του Ηλία Μακρή στην «Καθημερινή», περάσαμε στα χρόνια που κάποιοι, αντί να δίνουν τη ζωή τους για την πατρίδα, δίνουν την πατρίδα για τη ζωή τους. Την πολιτική ζωή τους, θα προσέθετα.

ΠΡΙΝ από δύο χρόνια η ρητορική και η στρατηγική του Αλέξη Τσίπρα εξόργιζε. Πέρσι προκαλούσε θυμηδία. Τώρα πια προκαλεί λύπηση και θλίψη. Λύπηση για την κατάντια ενός πολιτικού που υποσχόταν πως εκπροσωπούσε το νέο και θα έφερνε την ελπίδα. Θλίψη γιατί για μια ακόμη φορά η χώρα μπαίνει σε ένα εξαιρετικά επικίνδυνο μονοπάτι και τον βαρύ λογαριασμό θα τον πληρώσουμε όλοι.

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου