Γράφει ο Αντώνης Πανούτσος

Ξεπερνώντας το γεγονός ότι το να με καθίσει στα γόνατα η μαμά μου στα οχτώ για να μου διαβάσει Λουντέμη ακούγεται σαν τιμωρία θα πάω στο τέλος του γράμματος, ο 13χρονος -ή κάποιος μεγαλύτερος- έγραφε: «…όταν θα έρθει η ώρα να δείτε το δημιουργικό σας χάλι, την κατάντια σας, αντί να προσπαθήσετε να επανορθώσετε, λέτε ότι δεν μας αναγνωρίζετε». Ο σημερινός 28χρονος μπορεί να ανησυχεί κατά το ήμισυ. Η εναλλακτική Αριστερά να μην αναγνωρίζει την πραγματικότητα αλλά όσοι είχαν αντιληφθεί τον εγωισμό που δημιουργούσε ο προστατευτισμός που μεγάλωνε η γενιά του νιώθουν δικαιωμένοι σήμερα.

Το σκεφτόμουν την περασμένη εβδομάδα διαβάζοντας το γκάλοπ της Marc για το Θέμα και τον υποχρεωτικό εμβολιασμό πάνω από τα +60 και τις αντιδράσεις που προκάλεσαν τα αποτελέσματα στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Ενας εναλλακτικός, αριστερός κόσμος που μέχρι τότε βολευόταν στο ότι η μάζα των αντιεμβολιαστών είναι κάποιοι γραφικοί που κουνάνε σταυρούς και ντύνονται πολιτοφύλακες σαν «Θεματοφύλακες του Συντάγματος» έπρεπε να δεχτεί ότι ο σκληρός πυρήνας των αρνητών του υποχρεωτικού εμβολιασμού από 17-44 δηλώνει αριστεροί. Η γενιά των πιτσιρικάδων και ημιπιτσιρικάδων που για χρόνια είχαν τα Εξάρχεια σαν Allou Fun Park της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και φρόντιζαν να είναι στη σωστή πλευρά της ρίψης των μολότοφ, τώρα θα συντασσόντουσαν με τους «Θεματοφύλακες του Συντάγματος». Δίνοντας στη φράση του 13χρονου «Προς Θεούς τόσος εγωισμός, μα τόσος…» μια άλλη ανάγνωση.

Είναι αυτό το πολύ συγκεκριμένο κομμάτι. Αυτή η γενιά που μια άλλη χαμένη στις ενοχές της αποφάσισε να μεγαλώσει σαν μικρούς θεούς και θεές με ακόμα και τα ονόματά τους να υπογραμμίζουν τη μοναδικότητά τους. Οι εκατοντάδες Φοίβοι και Απόλλωνες, Σεμέλες και οι Νεφέλες που στα παραμύθια τους ο λύκος ήταν ο καλός γιατί δεν έπρεπε να μεγαλώσουν με τα στερεότυπα των προγόνων και αν η μαμά και ο μπαμπάς τους δεν τους είχαν ποτέ πει τι να κάνουν, δεν θα καθόντουσαν να το ακούσουν από κανένα κράτος και μπατσούλη με πρόσχημα την πανδημία. Και αν έπρεπε κάποιος παππούς ή γιαγιά να πάνε καλοτάξιδοι, μικρή η ζημιά. Το «Προς Θεού, τόσος εγωισμός, μα τόσος…» στο γράμμα του 13χρονου ύστερα από 15 χρόνια αποδείχτηκε ότι αφορούσε άλλους.

Το «όχι» δεν είναι υποχρεωτικό, όχι η… υποχρεωτικότητα

ΕΝΑ ΣΤΟΙΧΕΙΟ που προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το αντιεμβολιαστικό μέτωπο είναι ότι οι ερωτήσεις στα γκάλοπ δεν αφορούν αν κάποιος είναι υπέρ ή κατά του εμβολίου αλλά αν ο εμβολιασμός πρέπει να είναι υποχρεωτικός. Ενα ερώτημα που ακούγεται λογικό αλλά στην πραγματικότητα είναι ανύπαρκτο.

ΑΣ ΠΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ότι η ερώτηση δεν ήταν «συμφωνείτε με τον υποχρεωτικό εμβολιασμό σε ηλικία άνω των 60 ετών». Να ήταν όμως τι; «Συμφωνείτε να μπορούν οι άνω των 60 ετών να εμβολιαστούν;». Κάτι άλλο; Η πραγματικότητα είναι μία.

ΠΛΗΓΩΜΕΝΗ από την ήττα στον εμφύλιο, εκμεταλλευόμενη τις πληγές της δικτατορίας η Αριστερά στην Ελλάδα «έψησε» γενιές ότι υποχρέωση του δημοκρατικού πολίτη είναι να λέει «όχι» σε ό,τι το κράτος αναφέρει σαν υποχρεωτικό. Από τον στρατό και τον εμβολιασμό μέχρι το STOP στα φανάρια. Ο λαός που κατ’ επίφαση τιμά του νεκρούς στις Θερμοπύλες που ζητάν από τον ξένο να πει στους Λακεδαιμόνιους ότι έπεσαν στο πεδίο της μάχης υπακούοντας στα προστάγματα της πολιτείας τους, αρνείται να σκεφτεί ότι και η δημοκρατικότερη κυβέρνηση θα ζητήσει κάτι υποχρεωτικά από τους πολίτες της.

ΤΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ όμως αντιστασιακός σε περίοδο δημοκρατίας είναι πιο ασφαλές και ανώδυνο από το να είσαι σε δικτατορική περίοδο. Ο κορονοϊός και ο εμβολιασμός έχουν ανοίξει πεδίο δόξης λαμπρόν για αντιστασιακές περγαμηνές.

ΕΙΝΑΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ των ανθρώπων όταν μεγαλώνουν να κριτικάρουν τις νεότερες γενιές και να τις βρίσκουν εγωκεντρικές, ρηχές και τεμπέλικες. Σε κάποιες περιπτώσεις οι εκτιμήσεις ήταν πρόωρες και τα ονόματα που δόθηκαν όπως στην περίπτωση του me generation του ’50 άδικα. Μερικές φορές όμως ήταν εύστοχα. Οπως στην περίπτωση της Χαμένης Γενιάς.

ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΑΥΤΩΝ που ενηλικιώθηκαν στα τέλη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Με το «χαμένη» να μην αφορά τις απώλειες σε ζωές στον Μεγάλο Πόλεμο αλλά την απώλεια του ιδεαλισμού της γενιάς που πρώτη φορά αντιλήφθηκε ότι ο πόλεμος μπορεί να αφορά όλους.

Μέχρι την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, εκτός της εποχής του levee en masse των ναπολεόντειων πολέμων, οι συγκρούσεις αφορούσαν επαγγελματικούς στρατούς. Οι στρατιώτες ερχόντουσαν από τις φυλακές ή τα κοινωνικά αζήτητα, σπανίως είχαν οικογένειες να τους θρηνήσουν και οι απώλειες από την ευρύτερη κοινωνία θεωρούντο μέρος του επαγγελματικού κινδύνου. Ο πόλεμος του 1914 με την υποχρεωτική στράτευση έβαλε τον πόλεμο σε όλα τα σπίτια. Διαγράφοντας τη ρομαντική εικόνα που είχε μεγαλώσει η προηγούμενη γενιά και στέλνοντας τη Χαμένη Γενιά στην ενηλικίωση χωρίς ιδεολογικά πιστεύω. Κάτι που είχε σαν αποτέλεσμα τις πολιτικές συγκρούσεις του Μεσοπολέμου που θα οδηγούσαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.