Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Και η πραγματικότητα; Ο δολοφόνος έχει την αντίληψη πως η γυναίκα είναι υποχείριο και κτήμα του, άτομο χωρίς βούληση, χωρίς προσωπικότητα, χωρίς δικές της ανάγκες, πρέπει να είναι υπάκουη, υπομονετική στην καταπίεση και κυρίως να μη διανοείται ότι μπορεί πρώτη να κλείσει την πόρτα και να φύγει.

Αν ανατρέξουμε στις γυναικοκοτονίες του 2021, θα διαπιστώσουμε ότι ο δολοφόνος δεν έκανε πίσω, ούτε όταν υπάρχουν παιδιά, μικρής ή μεγάλης ηλικίας, ούτε αν κοιμούνται στο διπλανό δωμάτιο, ούτε κι αν βρεθούν την επόμενη μέρα χωρίς γονιό. Αυτό που κυριάρχησε σε όλες τις περιπτώσεις είναι το υπερφίαλο «εγώ», ο λεγόμενος αντρικός εγωισμός, η μαγκιά τού «ξέρεις ποιος είμαι εγώ», του «δε σηκώνω πολλά», και πίσω από αυτά η ανατροφή που παραπέμπει σε εκείνη της δεκαετίας του ’60: «Εχω τρία παιδιά, το ένα αγόρι»! Κοινωνίες ανδροκρατούμενες, πατριαρχικές, με τη γυναίκα σε υποδεέστερη θέση, χωρίς σεβασμό, αντιλήψεις απαρχαιωμένες, όπου δύσκολα της αναγνωρίζεται η ανεξαρτησία της, οι αποφάσεις της, οι ερωτικές επιλογές της, το δικαίωμά της να ελέγχει τη ζωή της.

Οι γυναικοκτονίες δεν αποτελούν ξαφνικό γεγονός «της κακιάς ώρας». Εχουν παρελθόν. Εχει προηγηθεί μια σειρά από βιαιοπραγίες εις βάρος της γυναίκας, που για χίλιους λόγους -οικονομικούς, κοινωνικούς, παιδιά κ.λπ.- συνεχίζει να συμβιώνει, κάτω από την ίδια στέγη, με το θύτη της, δεχόμενη δικαιολογίες. Πολλές φορές χωρίς να μιλάει στους δικούς της, στους φίλους της για τα δεινά της, για όσα βιώνει όταν η πόρτα κλείνει. Από σπρώξιμο σε χαστούκι και από μπουνιά στο θάνατο, δεν είναι μακρύς ο δρόμος, όσο κι αν πιστεύει ότι ο σύντροφός της δεν θα φτάσει ποτέ σε ακρότητα, αφού μετά από κάθε ανάλογο συμβάν τη βεβαιώνει για τις καλές προθέσεις του.

Κι ενώ φέτος τα πράγματα δείχνουν ότι έχουν χειροτερέψει, και ενώ είναι δεδομένη η θέση του πρωθυπουργού για τη λήψη αυστηρών μέτρων κατά της βίας των γυναικών, δεν αντιλαμβάνομαι γιατί το υπουργείο Δικαιοσύνης στην πρόσφατη αναθεώρηση του Ποινικού Κώδικα δεν αποδέχθηκε να περάσει τον όρο «γυναικοκτονία». Να αποτελέσει ειδική περίπτωση ως ιδιαζόντως ειδεχθές έγκλημα με αυστηροποίηση των ποινών και με προβλέψεις μη απόλυσης των βαρυποινιτών γυναικοκτόνων, κατά την προβλεπόμενη ευεργεσία του νυν νόμου. Η γυναικοκτονία αποτελεί συγκεκριμένο έγκλημα ιδιαίτερης ποινικής απαξίας και η τιμωρία του πρέπει να είναι παραδειγματική.

Το συμπέρασμα: Η πολιτεία σε κάθε νέα γυναικοκτονία δεν γίνεται να χώνει το κεφάλι της στην άμμο!

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου