Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Το ζήτημα είναι ότι ακούγονται, κάθε χρόνο, την ίδια μέρα, τα ίδια λόγια, οι ίδιες δηλώσεις από τους ίδιους θεσμικά αρμόδιους, οι ίδιες, σε περιεχόμενο, εκδηλώσεις, ή ότι την επομένη διαβάζουμε τη μονότονη επανάληψη της ίδιας κατάστασης. Καλά-καλά, δεν είμαι βέβαιη αν και το θεσμικό πλαίσιο, κάθε χώρας, κατά της άσκησης βίας, όσο αυστηρό κι αν είναι, μπορεί να μετριάσει το παγκόσμιο φαινόμενο βίας κατά των γυναικών. Δηλαδή, πιστεύουμε ότι ο κακοποιητής, την ώρα που κακοποιεί μία γυναίκα λεκτικά ή την τρομοκρατεί, σπάζοντας γύρω της ό,τι πιατικό και λάμπα υπάρχει στο σπίτι ή σπάζοντας την ίδια στο ξύλο ή και βιάζοντάς την, θα ανακρούσει πρύμναν, σκεπτόμενος ότι οι πράξεις του έχουν θεσμικό αντίτιμο, ίσως φυλάκιση; Ειλικρινά, αμφιβάλλω.

Μπορεί ο ΟΗΕ, οι επώνυμες γυναίκες, οι πολιτικοί, τα κόμματα, οι κοινωνικοί φορείς, οι οργανώσεις να προβάλλουν την 25η Νοεμβρίου, αλλά το κέντρο βάρους της αντιμετώπισης της βίας, πέφτει, εντέλει, στην κάθε μία από μας: Πόσες γυναίκες είναι αποφασισμένες με το πρώτο χαστούκι να σταθούν απέναντι στον θύτη τους, λέγοντας «ως εδώ και μη παρέκει» , χωρίς να σκέπτονται τι σημαίνει αυτό για τη δική τους επομένη μέρα και των παιδιών τους;

Αλλά το πρώτο χαστούκι δεν είναι μία άπαξ πράξη βίας. Δεν είναι καν η αρχή της συνέχειας με την οποία ερχόμαστε αντιμέτωπες. Η ανοχή μας σε προηγούμενες «ενδείξεις», που αποδώσαμε π.χ. σε ζήλια, καθορίζουν και την εξέλιξη της άσκησης βίας, εφόσον η αντίδρασή μας δεν είναι αποφασιστική. Η συνέχεια μετά το πρώτο χαστούκι έχει άδηλο τέλος.

Λογική η παραπάνω ανάλυση; Λογική, αλλά αυτό δεν αίρει τις οικονομικές, νομικές ή και κοινωνικές συνέπειες της απόφασης της γυναίκας να αντισταθεί στη βία. Επομένως, το ζήτημα τίθεται ως εξής: Πώς το Κράτος Δικαίου και Πρόνοιας στέκεται, ουσιαστικά, στην κακοποιημένη γυναίκα. Γιατί μπορεί το πρώτο και κύριο να είναι η προστασία η δική της και των παιδιών της, αλλά το δεύτερο και κυριότερο είναι να νιώθει ότι το κράτος θα τη συνδράμει στον αγώνα της κατά του κακοποιητή και θα τη στηρίξει στις άμεσες ανάγκες που θα προκύψουν.

Αν θέλουμε να εμβαθύνουμε στο ζήτημα της άσκησης βίας κατά των γυναικών, ας σκεφτούμε πρωτίστως και άλλους παράγοντες: Ποια πρότυπα, για παράδειγμα, περνά η ελληνική εκπαίδευση, ξεκινώντας από το Νηπιαγωγείο. Πώς ελέγχονται βιώματα άσκησης βίας στο οικογενειακό μας περιβάλλον.

Η κακοποίηση των γυναικών ΔΕΝ έχει ηλικιακό, ταξικό, παιδευτικό ή οικονομικό πρόσημο. Εχει όμως βαθιά παράδοση. Δυστυχώς.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου