Γράφει ο Πάνος Αμυράς*

Για όλα αισθάνεται δικαιωμένος, επανέλαβε το «λεφτά υπάρχουν», έριξε τις ευθύνες για τη χρεοκοπία στον Κώστα Καραμανλή παρότι ο τότε πρωθυπουργός λάμβανε τα πρώτα δημοσιονομικά μέτρα για μείωση δαπανών, ξέχασε τα όσα έλεγε για το «περίστροφο» του ΔΝΤ και νιώθει υπερήφανος για τη φαεινή ιδέα του περί δημοψηφίσματος τον Νοέμβριο του 2011, που έκανε πράξη το καλοκαίρι του 2015 ο Αλέξης Τσίπρας, με τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα.

Από μία άποψη, το ότι ο κ. Παπανδρέου αισθάνθηκε την ανάγκη να υπεραμυνθεί των επιλογών του είναι ένα δείγμα επιστροφής στην κανονικότητα, πιστεύει ότι οι πολίτες έχουν ξεχάσει ύστερα από 10 χρόνια τι ακριβώς συνέβη το διάστημα που είχε τις τύχες της χώρας. Ομως, η πραγματικότητα είναι διαφορετική, κάποιοι ακόμα θυμούνται, γι’ αυτό ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Ο κ. Παπανδρέου ισχυρίστηκε ότι ο Καραμανλής ευθύνεται για τα Μνημόνια επειδή άφησε σε υψηλά επίπεδα το έλλειμμα του Δημοσίου, ενώ υποστήριξε πως «ποτέ δεν μίλησε για αύξηση μισθών ή συντάξεων». Ο Κώστας Καραμανλής από την άνοιξη του 2009 είχε λάβει μέτρα μείωσης των δαπανών παγώνοντας μισθούς και συντάξεις, σε μια περίοδο που όλη η Ευρώπη αντιμετώπιζε υψηλά ελλείμματα λόγω της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, ενώ ο τότε υπουργός Οικονομίας Γιάννης Παπαθανασίου είχε φροντίσει αθόρυβα, και προπαντός με χαμηλά επιτόκια, να εξασφαλίσει από τον Ιούνιο του 2009 τις δανειακές ανάγκες όλης της χρονιάς.

Μόλις κέρδισε τις εκλογές ο Παπανδρέου, προχώρησε σε κινήσεις που διηύρυναν το δημόσιο έλλειμμα, ακολουθώντας τη γραμμή «λεφτά υπάρχουν», αλλά και για να εξοντώσει πολιτικά τον αντίπαλό του. Αύξησε τις συντάξεις του ΟΓΑ (τις οποίες μετά το Καστελλόριζο πετσόκοψε, όπως και το σύνολο των μισθών και συντάξεων), ενώ, σύμφωνα με τον κ. Παπαθανασίου, τις τελευταίες ηµέρες του έτους πλήρωσε 1,2 δισ. ευρώ για χρέη των νοσοκοµείων, χωρίς όµως να κάνει την αναγκαία διαπραγµάτευση µε τους προµηθευτές, για να περιορίσει την οφειλή. Επίσης, αύξησε τις δαπάνες για εξοπλιστικά προγράµµατα κατά 0,7 δισ. ευρώ, δαπάνησε 0,5 δισ. ευρώ για την πρώτη δόση του επιδόµατος αλληλεγγύης, και για να έχει διπλό κοµµατικό όφελος -δηλαδή περισσότερες δαπάνες το 2009 και µεγαλύτερα έσοδα το 2010- έβαλε στον προϋπολογισµό του 2010 τα έσοδα από την έκτακτη εισφορά των επιχειρήσεων, που δήθεν θα χρηµατοδοτούσε το επίδοµα. Αν η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν προχωρούσε στις παραπάνω κινήσεις, το έλλειµµα θα ήταν κατά 10 δισ. ευρώ μικρότερο.

Σε ό,τι αφορά το ΔΝΤ, ο κ. Παπανδρέου υποστήριξε πως ήταν αίτημα της Μέρκελ και όχι δικό του. Ολοι θυμόμαστε ότι στελέχη της κυβέρνησής του μιλούσαν ότι ο Παπανδρέου θα έβαζε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων το «περίστροφο» του ΔΝΤ και οι Ευρωπαίοι θα τρόμαζαν και θα δάνειζαν τη χώρα. Αλλο που δεν ήθελαν η Μέρκελ και ο Σόιμπλε, που με την πρόταση Παπανδρέου έβαλαν το ΔΝΤ στο παιχνίδι της ευρωζώνης και είδαμε όλοι τα αποτελέσματα.

Ακόμη και για το δημοψήφισμα που πρότεινε στη Σύνοδο των Καννών τον Νοέμβριο του 2011 αισθάνεται δικαιωμένος ο Παπανδρέου, όταν, με τον κόσμο εξαγριωμένο από τη λιτότητα, θα οδηγούσε τη χώρα εκτός ευρώ, όπως επιχείρησε ο Τσίπρας τέσσερα χρόνια αργότερα.

Με την επιστροφή του κ. Παπανδρέου ξανά στην πολιτική επικαιρότητα, θα έχουμε πολλές ευκαιρίες να θυμηθούμε τα έργα του. Το βέβαιο είναι ότι, εάν εκλεγεί στην ηγεσία του ΚΙΝ.ΑΛ., θα κοντράρεται με τον Τσίπρα για τις επιθέσεις στη Νέα Δημοκρατία. Μεταξύ μας, δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερο δώρο η κυβέρνηση Μητσοτάκη.