Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Δεν είμαι και η πιο αρμόδια να ερμηνεύσω τους γεωπολιτικούς λόγους, που σύμφωνα με τη συλλογιστική της καγκελαρίου, επιβάλλουν την ένταξη των χωρών που προέκυψαν από τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας. Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, οι περισσότερες αντιμετωπίζουν πιεστικά οικονομικά προβλήματα ενώ, εν πολλοίς, εξαρτώνται από αμερικανικές και ευρωπαϊκές εισροές. Οπως έγραφαν πρόσφατα οι New York Times, τουλάχιστον για τις δύο επόμενες δεκαετίες αδυνατούν να εμπλακούν στην περίπλοκη διαδικασία της πλήρωσης των όρων προσχώρησης και της εφαρμογής των κανόνων και των κανονισμών της Ε.Ε., σε όλους τους τομείς.

Κάθε φορά δε που η κ. Μέρκελ επισκέπτεται-επισκεπτόταν- την Τουρκία -σημαντικός οικονομικός εταίρος της με 9,5 δισ. δολάρια γερμανικές επενδύσεις- συντηρούσε και τον διάλογο περί της ένταξής της στην Ε.Ε., προκαλώντας -υπόκωφη- θυμηδία σε πολλά κράτη-μέλη. Η αλήθεια είναι ότι η Γερμανία εξαρχής αντιμετώπιζε την Ευρωπαϊκή Ενωση ως προέκταση της αγοράς της, αν και σήμερα εξαρτάται σοβαρά από την Κίνα, καθώς παραμέλησε τις υποδομές της, ενώ παρουσιάζει μεγάλο έλλειμμα επενδύσεων στην ψηφιοποίηση: Βρίσκεται στη 18η ανάμεσα στις 20 μεγαλύτερες βιομηχανικές και αναδυόμενες οικονομίες.

Αν οι «όροι της Κοπεγχάγης» εφαρμόζονταν στην Τουρκία, θα σήμαινε ότι ο Ερντογάν δεν ενδιαφέρεται πλέον για την προεδρία της κι είναι έτοιμος να ιδιωτεύσει. Συν τοις άλλοις, τόσο η Κύπρος, όσο και η Ελλάδα δεν μπορεί να δεχθούν ένταξη, πριν η Τουρκία συμμορφωθεί με τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, γράμμα κενό από το 1974. Απλώς, συζήτηση να γίνεται, και κατά δήλωση του Μάνφεντ Βέμπερ: «Αποτελούν ψευδαίσθηση τα περί της ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε.» (6 Απριλίου 2021).

Ακουσα προ μηνών την κ. Μέρκελ να δηλώνει ότι υπάρχει κίνδυνος διείσδυσης στα Βαλκάνια, υπονοώντας τη Ρωσία. Καθ’ όσον ερευνώ τα πράγματα, δεν βλέπω τον κ. Πούτιν να καίγεται για να προσδέσει στο άρμα του το νεότευκτο Μαυροβούνιο ή την, επίσης, Βόρεια Μακεδονία. Το ενδιαφέρον του είναι στραμμένο προς τις χώρες που μοιράζονται τα σύνορά τους με τα ρωσικά. Οι λόγοι είναι περισσότερο από προφανείς. Αλλά δεν βλέπω και ποια εθνικά του συμφέροντα θα τον καλούσαν σε επανάληψη σύμπτυξης λιλιπούτειας ένωσης, δίκην της παλαιάς σοβιετικής.

Ισως ωριμάζουν οι συνθήκες για μια εις βάθος έντιμη και ειλικρινή συζήτηση για την πολιτική ένωση των 27 χωρών που συγκροτούν την Ευρωπαϊκή Ενωση. Η ισχυρή αλληλεγγύη που επιδείχθηκε, χωρίς την ξεπερασμένη αιρεσιμότητα -μνημόνια, τρόικα κ.λπ.- μπορείς να την πεις και πολιτική νομιμοποίησή της. Το «καλό» από την κρίση ίσως είναι ότι ωθεί προς βαθύτερη ενοποίηση…

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr