Γράφει ο Γιώργος Δ. Ευθυμίου

Καταρχήν στην κυβέρνηση μπορούν και διαστέλλουν τον χρόνο. Κάπως έτσι κατέληξαν να προσυμφωνήσουν με τους πιστωτές πως τα μέτρα που θα καθοριστούν σε συνεργασία με τα τεχνικά κλιμάκια θα εφαρμοστούν από την 1/1/2019, δηλαδή θα πλήξουν τους πολίτες σε περίοδο που υπερβαίνει ακόμη και τον συνταγματικό ορίζοντα της σημερινής κυβέρνησης. Την ίδια ώρα, ο επικεφαλής του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ, που σε ένα μήνα δεν θα είναι στην ίδια θέση, καθώς μεσολαβούν οι εκλογές στη χώρα του, δήλωνε πως «η αξιολόγηση θα κλείσει το συντομότερο δυνατό, αλλά δεν υπάρχει πίεση χρόνου, δεν υπάρχουν προβλήματα ρευστότητας για την ελληνική κυβέρνηση».

Αν υποθέσουμε ότι ξεχνάμε για ένα λεπτό τα σκληρά μέτρα που θα συνοδεύουν το κλείσιμο της αξιολόγησης (μείωση αφορολογήτου, συντάξεων και ό,τι άλλο προκύψει), κυβέρνηση και δανειστές δεν βλέπουν λόγο για βιασύνη… Παρά το γεγονός ότι η χώρα συνεχίζει να βυθίζεται και κανένα στοιχείο της οικονομίας για το 2016 δεν μπορεί να υποστηρίξει τη βιωσιμότητα του πλεονάσματος για το οποίο πανηγυρίζει η κυβέρνηση. Τα νοικοκυριά στενάζουν από τη βαριά φορολογία (ένας στους δύο έχουν ληξιπρόθεσμες οφειλές στην εφορία), η αγορά έχει στεγνώσει και η ανεργία έχει κολλήσει στο 23%, με τα πρώτα στοιχεία να δείχνουν αρνητικό ισοζύγιο 25.000 θέσεων εργασίας για τον Ιανουάριο.

Παρά την τραγική αυτή πραγματικότητα, «δεν υπάρχει πίεση χρόνου». Ωστόσο ακόμα και στο σύμπαν της κυβέρνησης Τσίπρα και των δανειστών η κίνηση ούτε μπορεί να διακοπεί αλλά και ούτε να αντιστραφεί στην έννοια του χρόνου. Οι ασαφείς διαβεβαιώσεις «για κάθε ευρώ επιβάρυνσης θα υπάρχει και ένα ευρώ ελάφρυνσης» δεν μπορούν να λειτουργήσουν αντισταθμιστικά στην καταστροφή που συντελείται καθημερινά στη χώρα, με θύματα κυρίως τους πιο αδύναμους οικονομικά, παρά μόνο να συνδεθούν με την έννοια του «κυκλικού χρόνου», στη βάση της οποίας κινείται το Μέγαρο Μαξίμου.

Πρόκειται για την ιδέα του «ταυτόχρονου», που έχει συνδεθεί προ αμνημονεύτων εποχών με την εικόνα του κύκλου, καθώς η σχέση χώρου και χρόνου είναι ίδια με αυτήν που έχει η ευθεία σε σχέση με τον κύκλο. Σύμφωνα με τη συγκεκριμένη θεωρία, το πρόβλημα του τετραγωνισμού του κύκλου δεν είναι ιδιοτροπία των μαθηματικών, αλλά ένα πρόβλημα ριζωμένο στην εσώτατη ύπαρξή μας. Ο κύκλος δεν είναι μια σειρά απειροστών ευθειών. Κάθε σημείο του είναι ταυτόχρονα το επόμενο σημείο. Μπορούμε να γράψουμε μια εφαπτομένη στον κύκλο, αλλά στην πραγματικότητα δεν πρόκειται να αγγίξει τον κύκλο, εκτός και αν δούμε το θέμα αυστηρώς μαθηματικά. Επομένως ποιος είπε ότι ο κ. Τσίπρας δεν μπορεί να τετραγωνίσει τον κύκλο;

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου