Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

Το ζεύγος Ζορμπά-Λιάκος είναι βγαλμένο από τα σπλάγχνα του «σημιτισμού» και ήταν από τους πρώτους εκσυγχρονιστές, που έσπευσαν να στηρίξουν το εγχείρημα της πρώτης φοράς Αριστεράς, έστω με συγκυβερνήτη τον Π. Καμμένο και τους ΑΝ.ΕΛ.

Ο ΠΥΡΗΝΑΣ της σκέψης αυτής της ηχηρής παρέμβασης, η οποία προέρχεται εκ των ένδον και όχι από τα «στημένα» και «πετσοταϊσμένα» ΜΜΕ, είναι πως η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ οδηγεί το κόμμα σε φθίνουσα πορεία, επειδή έχει εμμονή με τη στείρα αντιπολίτευση και αδυναμία να παραγάγει πολιτική, που να είναι προσαρμοσμένη στα σημερινά δεδομένα. Πρόκειται για μια διαπίστωση που πρώτα απ’ όλους την έχει κάνει η κοινωνία. Τη σχηματοποίησε η κυβέρνηση ανοίγοντας την πολιτική ατζέντα σε άγνωστα για τον ΣΥΡΙΖΑ «κεφάλαια» και τώρα τη συμμερίζονται με αριστερό σκεπτικό στελέχη που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί. «Μετά τις εκλογές και την πορεία διεύρυνσης του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. που ανακοίνωσε ο Α. Τσίπρας, η συζήτηση περιστρέφεται, ανεξαρτήτως ιδεολογικού πρόσημου, γύρω από την κατανομή εσωκομματικών εξουσιών και επιρροών. Γεγονός που όχι μόνο αφήνει την κοινωνία αδιάφορη, αλλά απογοητεύει ανθρώπους, περιορίζει την εμβέλεια της Αριστεράς, την καθηλώνει. Γιατί, όπως αποδεικνύεται, το κόμμα δεν είναι η λύση του προβλήματος, είναι το ίδιο το πρόβλημα», γράφουν οι δύο συγγραφείς, βάζοντας τον δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων. Και φωτίζοντας ό,τι κρατάνε στο σκοτάδι ο αναχρονιστικός κομματισμός και η καθηλωτική ιδεοληψία της Κουμουνδούρου, η οποία συνεχίζει να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα με όρους της δεκαετίας του ’50 και του ’60. Έχει ενδιαφέρον στο σημείο αυτό ότι οι συγγραφείς, κάνοντας μια αντιδιαστολή, γράφουν εύστοχα πως «το επιτελικό κράτος δεν είναι για διακωμώδηση. Είναι μια επιλογή ανασυγκρότησης της πολιτικής εξουσίας με σαφείς κοινωνικές στοχεύσεις».

ΔΕΝ ΞΕΡΩ, αλλά υποθέτω ότι η στιγμή αυτής της ουσιώδους παρέμβασης δεν είναι ανεπηρέαστη από τη συζήτηση του νομοσχεδίου για τα εργασιακά. Μια συζήτηση, η οποία εκ των πραγμάτων έχει τραβήξει μια καθαρή διαχωριστική γραμμή. Οχι κατ’ ανάγκη ανάμεσα στη Δεξιά και στην Αριστερά, αλλά ανάμεσα σε στο χθες και το αύριο. Ανάμεσα σε εκείνους που έχουν να πουν κάτι για τη νέα πραγματικότητα που διαμόρφωσαν η οικονομική κρίση και η πανδημία και σε εκείνους που δεν έχουν πουν απολύτως τίποτα, πέραν του να ψελλίζουν συνθήματα του χθες και να δίνουν χαμένες μάχες οπισθοφυλακής. Γράφει το ζεύγος Ζορμπά-Λιάκου: «Αλλά η σύγχρονη κατάσταση είναι απείρως πιο σύνθετη για να αντιμετωπιστεί από έναν κομματικό μηχανισμό που αναλώνεται σε απαντήσεις στους αντιπάλους του, δίνοντας μάχες περιχαράκωσης και οπισθοφυλακής».

ΟΙ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ των Μ. Ζορμπά και Α. Λιάκου, οι οποίοι βρέθηκαν πολύ μέσα στο σύστημα εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ και πολύ κοντά στον τότε πρωθυπουργό, δεν φαντάζομαι να αμφισβητούνται από τους θεματοφύλακες του ιερού κομματικού δισκοπότηρου. Δεδομένου ότι και οι δύο ούτε συγκρούστηκαν με το κόμμα ούτε έκαναν επιλογές που τους οδηγούν απέναντι από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αρα μένει η ουσία των όσων λένε. Η οποία ταυτίζεται με αυτά που λένε άλλοι που είναι «ύποπτοι» συναλλαγών με την κυβέρνηση. Και η οποία εξηγεί γιατί π.χ. χάθηκε πριν καν αρχίσει η «μητέρα των μαχών» στους άδειους δρόμους των συγκεντρώσεων. Αλλά και στις γυρισμένες πλάτες των πολλών, οι οποίοι ψάχνουν να ταυτιστούν με αυτό που πραγματικά είναι προοδευτικό σήμερα και όχι με αυτό που κάποιοι ως ιδιοκτήτες κάποιου μονοπωλίου λένε ότι είναι προοδευτικό.

ΚΑΠΩΣ έτσι προκύπτει και μια απάντηση στον τίτλο-ερώτημα του άρθρου («Ποιο σώμα ταιριάζει στην Αριστερά;»): Η Αριστερά, αν θέλει να υπάρξει, δεν μπορεί να υπάρξει σαν αυτό που είναι σήμερα, δηλαδή σαν «ασώματος κεφαλή» με μυαλά μιας άλλης ξεπερασμένης εποχής.

ΣΥΜΒΙΒΑΣΤΗΚΕ Ο ΕΡΝΤΟΓΑΝ, ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΠΟΣΟ;

Τον Μάρτιο του περασμένου έτους ο Τ. Ερντογάν έλεγε ότι «με τον Μητσοτάκη δεν μπορώ να βρεθώ ούτε στο ίδιο δωμάτιο». Χθες στις Βρυξέλλες όχι μόνο βρέθηκε στο ίδιο δωμάτιο, αλλά «υποκλινόμενος» στον Τζ. Μπάιντεν δήλωσε ένθερμος οπαδός της «αναβίωσης των διαύλων διαλόγου με τη γειτονική μας Ελλάδα», που «συμβάλλει στην επίλυση των προβλημάτων και στην περιφερειακή σταθερότητα».

Πώς αλλάζουν οι καιροί… Πέρσι τέτοιον καιρό ο Τ. Ερντογάν, με τον Ντ. Τραμπ στον Λ. Οίκο και με την Α. Μέρκελ να μην έχει υποχρεωθεί σε αναδίπλωση, ετοίμαζε την πιο έντονη και επικίνδυνη κλιμάκωση που έχει γνωρίσει η Μεσόγειος τις τελευταίες δεκαετίες. Ετοίμαζε το «καλοκαίρι του πολέμου» και την επιστροφή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ενα χρόνο μετά εμφανίζεται επαίτης της φιλίας και της συμμαχίας της Δύσης, αλλά και της «θετικής ατζέντας» από την Ε.Ε. Σε αυτό το δωδεκάμηνο που μεσολάβησε, εκτός από την ήττα του Τραμπ και το ηγετικό ψαλίδισμα της Μέρκελ, συνέβησαν και κάποια άλλα σημαντικά πράγματα: Η ελληνική διπλωματία απέκτησε νέους συμμάχους και ενίσχυσε τους δεσμούς της με τους παλιούς. Συνήψε συμφωνίες για τις ΑΟΖ με την Ιταλία, την Αίγυπτο και την Αλβανία. Και μετέτρεψε τα ελληνοτουρκικά προβλήματα σε ευρωτουρκικά. Ταυτοχρόνως, λόγω της άφρονος πολιτικής του Τούρκου προέδρου, επιδεινώθηκε τραγικά η οικονομική κατάσταση στο εσωτερικό της γειτονικής μας χώρας και ο μέχρι πριν από λίγο αδιαμφισβήτητος πολιτικός κυρίαρχος έγινε βέβαιος ηττημένος σε ενδεχόμενες εκλογές στην Τουρκία.

Ο Τ. Ερντογάν, που συναντήθηκε χθες και με τον Κ. Μητσοτάκη και με τον Τζ. Μπάιντεν, έχει γίνει αναγκαστικά «κάποιος άλλος». Δεν άλλαξε πεποιθήσεις, ούτε επιδιώξεις. Απλώς φαίνεται να συμβιβάστηκε με τη νέα πραγματικότητα, η οποία είναι πολύ δυσμενής για τον ίδιο. Το πόσο και για πόσο θα φανεί στο πεδίο, αλλά και πίσω από τις κλειστές πόρτες των διαβουλεύσεων.

Με ένα σουτ «σκίστηκαν τα δίχτυα» των Πρεσπών…

Η ζωή τιμωρεί. Και το ψέμα και την πολιτική παπάτζα. Οταν το 2018 ο Α. Τσίπρας εξυμνούσε στη Βουλή τη Συμφωνία των Πρεσπών ηγούμενος της περίφημης «κυβέρνησης-κουρελού», η οποία -μετά την αποχώρηση των ΑΝ.ΕΛ.- δημιουργήθηκε με κάποια πολιτικά υπολείμματα από το Ποτάμι, τη ΔΗΜ.ΑΡ. και κάποιους ΑΝΕΛίτες, είχε χρησιμοποιήσει και το εξής ατράνταχτο επιχείρημα: «Με την ονομασία erga omnes δεν θα έχουν Μακεδονική Εθνική Ομάδα, αλλά της Βόρειας Μακεδονίας».

Τρία χρόνια μετά την υπογραφή της δεσμευτικής συμφωνίας με τα Σκόπια, οι Βόρειοι γείτονες μας εμφανίστηκαν στο Euro 2020/21 με τη φανέλα τους να γράφει σκέτη Μακεδονία. Ούτε NM ούτε RNM (Βόρεια Μακεδονία-Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας). Σκέτο Μακεδονία. Το τότε ακλόνητο επιχείρημα του Α. Τσίπρα κατέπεσε κι αυτό με πάταγο… Ενώ ο υπ. Εξωτερικών της ΝΜ Μπ. Οσμάνι, απαντώντας στο διάβημα του Ν. Δένδια με το οποίο του ζητούσε να αλλάξουν το όνομα στις φανέλες των παικτών της, είπε το… αμίμητο: Η ποδοσφαιρική ομοσπονδία των Σκοπίων, επειδή δεν επιχορηγείται από το κράτος, δεν υποχρεούται να προσαρμόσει το όνομά της στη νέα ονομασία!

Οτι η συμφωνία των Πρεσπών ήταν μια κακή συμφωνία του ποδαριού το κατάλαβαν ακόμα και οι λίγοι που την υποστήριξαν. Αλλά αυτό που έγινε στο πλαίσιο του Euro στο γήπεδο του Βουκουρεστίου «Νασιονάλ», όπου έπαιξαν η Αυστρία με τα Σκόπια, προσέθεσε και νότα ευτελισμού σε αυτή την κακή συμφωνία: Οι φίλαθλοι της ΝΜ, όταν διαπίστωσαν ότι δεν αλλάζει η φανέλα, το έκαναν ακόμα καλύτερο. Επανέφεραν τις περικεφαλαίες της εποχής του Γκρούεφσκι και άπλωσαν στις κερκίδες ένα μεγάλο πανό που έγραφε «Μακεδονία»…

Από την στήλη «Δια Ταύτα» της έντυπης έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου