Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Αυτά και άλλα πολλά έγραψε στην τελευταία επιστολή του λίγο πριν αυτοκτονήσει, στις 31 Ιανουαρίου, ο Μικέλε. Ενας «διά βίου» άνεργος 30 χρόνων από το Ούντινε της Βόρειας Ιταλίας, που ξέμεινε από όνειρα και ψυχικές δυνάμεις. Πολλοί θα βιαστούν να χαρακτηρίσουν δειλή και «κακομαθημένη» τη στάση του -«οι παππούδες μας» θα πουν «άντεξαν πολύ χειρότερα στον πόλεμο και την Κατοχή». Ισως έχουν δίκιο.

«Ούτε κι εμείς είχαμε συνειδητοποιήσει την απόγνωση του Μικέλε. Λάτρευε τη γραφιστική, έκανε σπουδές, σεμινάρια, αλλά κανείς δεν τον έπαιρνε. Προσπάθησε μία, δύο, τρεις, άπειρες φορές», είπε ο πατέρας του στην La Stampa. «Τα λόγια του γιου μου είναι η κραυγή διαμαρτυρίας μιας χαμένης γενιάς, η αδυσώπητη κριτική ενός συστήματος που τρώει τα καλύτερα παιδιά του». Είναι τα παιδιά της Ευρώπης, που οι κοινωνιολόγοι βάφτισαν generation Neet. Ούτε σπουδάζουν ούτε εργάζονται ούτε ψάχνουν για δουλειά ούτε πιστεύουν σε τίποτε.

Οι γονείς του Μικέλε παρακάλεσαν να δημοσιευθεί ολόκληρη η επιστολή του γιού τους στην Messaggero Venetο, «επειδή είναι κόκκινος συναγερμός για ένα σοβαρό κοινωνικό φαινόμενο». Πράγματι, ο 30χρονος δεν διαμαρτυρήθηκε ατομικά. Εγραψε και για την τεράστια οικονομική καταστροφή της Βορειοανατολικής Ιταλίας ύστερα από το επίπλαστο αναπτυξιακό άλμα, που άφησε εκατοντάδες κουφάρια επιχειρήσεων, δεκάδες χιλιάδες ανέργους (τριπλασιάστηκαν σε μια δεκαετία) και δεκάδες αυτοκτονίες. «Συγχαρητήρια και στον υπουργό Πολέτι, που μας υπολήπτεται τόσο…» κατέληξε.

ΥΓ.: Στα μέσα Δεκεμβρίου ο υπουργός Εργασίας, Τζοβάνι Πολέτι, είπε για τους 100.000 νέους επιστήμονες, που εγκατέλειψαν την Ιταλία: «Μερικοί από αυτούς είναι καλύτερα που δεν βρίσκονται στα πόδια μας (!)» Αργότερα ζήτησε συγγνώμη…

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου