Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Οταν οι αιτίες της γέννησής τους ξεπερνιούνται, περιπίπτουν σε ποσοστά φθοράς, ώσπου να σβήσουν από τον πολιτικό χάρτη. Η περίοδος των Μνημονίων, της αυστηρής επιτήρησης αλλά και της αδυναμίας αξιολόγησης της κρίσης από τους μανδαρίνους της Ευρωπαϊκής Ενωσης και από την πρωθιέρεια Μέρκελ, ώστε να κατανοήσουν ότι τα οικονομικά προβλήματα έπρεπε να απαντηθούν συντροφικά και όχι με διαχείριση σφιχτού λογιστή, άνοιξε τον δρόμο της εξουσίας σε κόμματα ευκαιρίας και περιθωρίου. Κράτη-μέλη της Ε.Ε. παρέδωσαν τη διακυβέρνηση σε συμμαχίες-εκτρώματα, που ύψωσαν την πλαστική σημαία του λαϊκισμού.

Πολλώ μάλλον που η καγκελάριος επέβαλε και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, που δεν έχει και το καλύτερο όνομα, όπου ενεφανίσθη ως… σωτήρ. Οσο νωρίτερα μια χώρα εξοφλεί το χρέος της προς το ΔΝΤ τόσο ασφαλέστερα ανακτά τον έλεγχο των οικονομικών της. Ισως και να ελπίζει σε μια πρόωρη επιστροφή των ενέχυρων ασημικών της και στην παύση υπερφορολόγησης των παραγωγικών δυνάμεών της.

Εμείς, εδώ, από το 2011 έως το 2019 περάσαμε από σαράντα κύματα. Αυτά έσπρωξαν τον ΣΥΡΙΖΑ, από κόμμα περιθωρίου, κανοναρχώντας με μαεστρία λαϊκισμό και προπαγάνδα, να του εμπιστευθούν οι πολίτες τη διακυβέρνηση. Το γεγονός ότι η δίψα Τσίπρα για εξουσία τον οδήγησε να συμμαχήσει με τους ΑΝ.ΕΛ., όταν ανάμεσά τους υπήρχε ιδεολογική άβυσσος, έπρεπε να αποτρέψει λογικούς αριστερούς και πατριώτες δεξιούς να επιδοκιμάσουν αυτή την παρά φύση ένωση, στις εκλογές του Σεπτέμβρη 2015.

Δεν νομίζω ότι υπήρχε έστω και ένας ψηφοφόρος που πίστευε ότι η συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ., του Ιανουαρίου 2015, δεν θα συνεχιζόταν, χάριν νομής της εξουσίας. Αυτός ο ανήθικος συνεταιρισμός προκάλεσε τεράστια βλάβη στα ελληνικά συμφέροντα. Επέβαλε, από άγνοια κινδύνου, πολιτική νταουλιών και εθελοτυφλία της ευρωπαϊκής πραγματικότητας, το Μνημόνιο Τσίπρα που τσάκισε τη μεσαία τάξη και καθήλωσε την ελληνική οικονομία, όταν, Νοέμβρη 2014, έμπαινε σε τροχοδρόμηση απογείωσης.

Σήμερα, το αδελφό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, Podemos, γέννημα της οικονομικής κρίσης στην Ισπανία, φυλλορροεί. Ο «αδελφός» Ιγκλέσιας τουλάχιστον ξέρει να χάνει. Εμειναν, ως ανάμνηση, οι φωτογραφίες των εναγκαλισμών του με τον Αλέξη Τσίπρα το 2015 αλλά και το μήνυμά του, μετά την τριπλή ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, στις 7 Ιουλίου 2019: «…μπορεί να μην πήραμε το Μανχάταν, ωστόσο ήσουν άξιος και γενναίος». Το Μανχάταν έπεσε κομμάτι μακριά. Από ένα παραθαλάσσιο σπίτι στα Λεγραινά και σπίτι με πισίνα στην Γκαλαπάρ, πάντως, πήραν…

*ΛΕΟΝΑΡΝΤ ΚΟΕΝ (1934-2016): «First We Take Manhattan…»

Από την έντυπη έκδοση