Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Ο Θανάσης έτρεχε με χίλια στην εθνική χωρίς να ξέρει πώς να φρενάρει. Μαζί του έτρεχε όλη η Ελλάδα, σε ένα ξέφρενο πάρτι των ατίθασων νιάτων της εποχής, που διέκοψε απότομα η χούντα.

Όμως το θρυλικό σκουτεράκι δεν περίμενε τον «καλό μας άνθρωπο» για να μας συστηθεί. Το 1953 η Οντρεϊ Χέπμπορν ήξερε πολύ καλά… από βέσπα στο κλασικό «Διακοπές στη Ρώμη», μετατρέποντάς την σε πανευρωπαϊκό σύμβολο μεταπολεμικής ανεμελιάς. Φέτος η βέσπα κλείνει 75 χρόνια ζωής παραμένοντας αγαπημένο φετίχ των Ιταλών. «Καβαλάω βεσπάκια εδώ και 12 χρόνια, κι αυτό είναι το τρίτο μου», είπε στο Γαλλικό Πρακτορείο ο 40χρονος Ιταλός λογιστής, Μάρκο Γκουεριέρι. Υπάρχει ωστόσο μια σημαντική διαφορά.

Από λαϊκό μέσο μεταφοράς τη δεκαετία του ’50 και του ’60, η βέσπα έγινε status symbol στις «χάι» συνοικίες των ιταλικών πόλεων.

Ολοι οι «πετυχημένοι» θεωρούν υποχρέωσή τους να έχουν από μία. Μπορεί οι περιπέτειες του Κάρι Γκραντ και της Οντρεϊ Χέπμπορν να χάρισαν στο σκουτεράκι την πρώιμη αίγλη του στα 50s, αλλά το πιστοποιητικό γεννήσεως γράφει 23 Απριλίου 1946 – ακριβώς 75 χρόνια πριν. Τότε ο περίφημος Enrico Piaggio, ιδρυτής της ομώνυμης εταιρίας, κατέθεσε την πρώτη βιομηχανική πατέντα της βέσπας.

Οσο για το όνομά της («σφήκα» στα ιταλικά), το εμπνεύστηκε από το θόρυβο της μηχανής, που του θύμιζε το ενοχλητικό έντομο. «Οι 19 εκατομμύρια μηχανές που κατασκευάσαμε τα 75 αυτά χρόνια αντιστοιχούν σε ισάριθμα αγόρια και κορίτσια, τα οποία ονειρεύτηκαν και κέρδισαν την ελευθερία τους πάνω σε μια vespa», ανέφερε η επετειακή ανακοίνωση της εταιρίας. Η πρώτη βέσπα κατασκευάστηκε στην Ποντεντέρα της Τοσκάνης. Σήμερα όμως ο κύριος όγκος της παραγωγής βγαίνει στην Ινδία και το Βιετνάμ. Παγκοσμιοποίηση γαρ.