Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

ΚΑΙ η παρέλαση ήταν λιτή αλλά ιδιαίτερα επιβλητική, και οι προσκεκλημένοι ήταν ξεχωριστοί και συγκινητικοί, και κυρίως το παγκόσμιο κύμα ευχών και αναγνώρισης για την προσφορά αυτής της μικρής κουκίδας του χάρτη στην ανθρωπότητα ήταν εντυπωσιακά μεγάλο. Μες το ζόφο της πανδημίας, χθες κάτι σπαρτάρισε. Μες τη μαυρίλα των θυμάτων, των διασωληνωμένων και των κρουσμάτων, φάνηκε φως και κι ακούστηκε ένα φτερούγισμα ελπίδας. Συνειδητοποιήσαμε ότι στα μισά χρόνια από τα χρόνια της σκλαβιάς έχουμε καταφέρει να είμαστε ένα σοβαρό και σύγχρονο κράτος, αναπτυγμένο και όχι ανάδελφο. Καταλάβαμε ίσως καλύτερα ότι με όλα τα στραβά και τα κουσούρια που κουβαλάμε σαν κοινωνία -και δεν είναι λίγα, ούτε άσχετα με τα 400 χρόνια της τουρκοκρατίας- προχωράμε. Πάμε μπροστά. Και σίγουρα πολλοί περισσότεροι συνειδητοποίησαν πιο βαθιά το απροσμέτρητο μεγαλείο του 1821, χάρις στο οποίο η Ελλάδα εδώ και 200 χρόνια είναι μια ελεύθερη χώρα.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ μόνο ο στρογγυλός αριθμός, το 200. Εχει τη σημασία του, αλλά νομίζω δεν ήταν κυρίως ή έστω μόνο αυτό. Ασφαλώς τα 200 χρόνια από την Επανάσταση είναι σημαδιακά και με βαρύ φορτίο. Αλλά φέτος υπήρξε και μια λυτρωτική απενοχοποίηση. Ποτέ ξανά τόσοι πολλοί Ελληνες δεν ένιωσαν την ανάγκη να έχουν μια ελληνική σημαία στο μπαλκόνι τους. Ισως γιατί μετά από πολλά χρόνια δεν αναλωθήκαμε σε σοφιστικέ και δήθεν «σοβαρές» αναλύσεις αν το 1821 ήταν εθνικοαπελευθερωτικός ή κοινωνικός-ταξικός αγώνας. Η αξία και η σημασία της ίδιας ελευθερίας επισκίασαν τα ιδεολογήματα προηγούμενων δεκαετιών, τα οποία υπήρξαν ελέω της ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς.

ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΩΣ, χάρις στην απομυθοποίηση των ιδεολογημάτων, κατέρρευσε και ένα άλλο ταμπού. Οπως έγραψε απλά κι εύστοχα ο Ν. Πορτοκάλογλου, «το να αγαπάς την πατρίδα σου δεν σε κάνει εθνικιστή, εκτός αν μισείς τις πατρίδες των άλλων. Καιρός να τελειώνουμε πια με αυτήν την παρεξήγηση». Οι Ελληνες δεν μισούμε την πατρίδα κάποιων άλλων. Αντιθέτως. Και το έχουμε αποδείξει πολλές φορές και εμπράκτως. Αλλά φοβάμαι ότι αυτό που λέει ο Ν. Πορτοκάλογλου δεν ήταν μια απλή «παρεξήγηση». Ηταν κάτι πολύ χειρότερο. Ηταν η συστηματική προπαγάνδα που επί σειρά δεκαετιών ταύτιζε σκοπίμως τον πατριωτισμό με τον εθνικισμό. Στο όνομα ενός κατασκευασμένου διεθνισμού -ο οποίος τη μόνη εφαρμογή που βρήκε ήταν η… παγκοσμιοποίηση των σκληρών ιμπεριαλιστών- επιχειρήθηκαν πεισματικά η απαξίωση και η ενοχοποίηση του πατριωτισμού.

ΤΟ ΑΠΟΚΟΡΥΦΩΜΑ αυτής της προσπάθειας το ζήσαμε με τις Πρέσπες. Οταν, ξαφνικά, η πλειοψηφία των Ελλήνων που διαφωνούσε με τη συμφωνία των Πρεσπών βαφτίστηκε συλλήβδην από μια μικρή μειοψηφία, η οποία εντελώς συγκυριακά βρέθηκε στην εξουσία, «ακροδεξιοί» και «φασίστες». Ηταν η αποκορύφωση αυτής της προπαγάνδας που κρατούσε δεκαετίες. Ο διχασμός και η ευρύτερη παθογένεια που έφερε στη χώρα η «δρακογενιά» έφυγαν σε μεγάλο βαθμό μαζί με το «καραβάνι των ατάκτων» και αποτυχημένων, που αποχώρησε με πάταγο. Το τοπίο κάπως καθάρισε. Οπως και η σκέψη.

Ο ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ, η αγάπη για την πατρίδα και η εθνική περηφάνεια βρήκαν περισσότερο χώρο για να υπάρξουν και να εκφραστούν. Κι αυτό είναι ίσως που έδωσε τη λάμψη που είχε η χθεσινή μέρα. Τύχη (;) αγαθή έφερε αυτήν την απελευθέρωση να συμπέσει με τα 200 χρόνια από την έναρξη της Επανάστασης για την απελευθέρωση της χώρας. Κι έτσι το «η ελευθερία σας είναι η ελευθερία μας» του Μακρόν ή το δάκρυ του Κάρολου μπροστά στον Αγνωστο Στρατιώτη συναντήθηκαν με πιο βαθιές και ευαίσθητες ανάγκες του καταπιεσμένου νεοέλληνα. Ο οποίος, συνειδητά ή ασυνείδητα, επί πολλά χρόνια ζούσε με το φόβο να δείξει την αγάπη του στην πατρίδα. Γιατί κάποιοι, δήθεν φτιαγμένοι από «άλλο», «ανώτερο» υλικό, ηθικολογούσαν και υποκρίνονταν ξεδιάντροπα. Και κατάφεραν να ενοχοποιήσουν μια από τις πιο πολύτιμες και αγνές αξίες, όπως ο πατριωτισμός, η αγάπη για την πατρίδα. Μάλλον, όμως, έπεσε οριστικά κι αυτός ο ζυγός.

ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΝΕΟ ΦΙΛΕΛΛΗΝΙΣΜΟ

Αν δεν υπήρχαν οι φιλέλληνες να πιέσουν τις κυβερνήσεις τους ώστε να βοηθήσουν την επαναστατημένη Ελλάδα, δεν θα υπήρχε η Ναυμαχία του Ναβαρίνου με τη συμμετοχή Αγγλων, Γάλλων και Ρώσων. Αν δεν υπήρχε αυτή η νίκη, η οποία έπεισε και τους Ελληνες και τους ξένους ότι η αποτίναξη του ζυγού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας δεν είναι ανέφικτη, ίσως ο ρους της Ιστορίας να ήταν άλλος. Σε κάθε περίπτωση όμως, χωρίς τους φιλέλληνες και τον φιλελληνισμό δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα μπορούσε να υπάρξει απελευθέρωση.

Χθες διαπιστώσαμε ότι ο φιλελληνισμός υπάρχει ακόμα. Με νέα μορφή, με άλλο περιεχόμενο, αλλά υπάρχει. Οι περισσότερες από τις πολλές ευχές που δέχθηκε η χώρα από άλλα κράτη και κυβερνήσεις ήταν ανυπόκριτες και όχι αυστηρά περιορισμένες στο διπλωματικό πρωτόκολλο και τους τυπικούς κανόνες των διεθνών σχέσεων. Η κληρονομιά των προγόνων μας είναι τεράστια. Η επιστήμη, η φιλοσοφία, η τέχνη, ο πολιτισμός, ο ίδιος ο Διαφωτισμός, που είναι ακόμα η πυξίδα του σύγχρονου κόσμου, φέρουν ανεξίτηλα ελληνικά αποτυπώματα. Κι αυτό φάνηκε και χθες. Αλλοτε εντελώς ξεκάθαρα, άλλοτε πίσω από τις γραμμές.

Με την επάνοδο στην κανονικότητα, μετά την πανδημία, ίσως η Ελλάδα πρέπει να επιδιώξει ακόμα πιο συστηματικά την ενδυνάμωση και την εξάπλωση ενός νέου φιλελληνισμού.

ΤΡΙΤΗ ΚΑΙ 30 «ΚΛΗΡΩΝΕΙ» ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟΓΡΙΤΣΑΣ GATE…

Στις 9.00 το πρωί της Τρίτης αρχίζει στην Ολομέλεια της Βουλής η συζήτηση και στη συνέχεια η ψήφιση της πρότασης της Ν.Δ. για τη συγκρότηση Προανακριτικής, προκειμένου να διερευνηθούν οι καταγγελίες του Χρ. Καλογρίτσα. «Κληρώνει» δηλαδή διερεύνηση για τον Ν. Παππά -και ίσως και για άλλα πρόσωπα- αν έχουν ποινικές ευθύνες για την απόπειρα δημιουργίας του ΣΥΡΙΖΑ Chanel. «Κληρώνει» επίσης η διερεύνηση της ακριβούς διαδρομής των 3.000.000 ευρώ της CCC που κατέληξαν στη δημιουργία τής τότε φιλοκυβερνητικής εφημερίδας «Ντοκουμέντο». «Κληρώνει», τέλος, η διερεύνηση της εμπλοκής του Κ. Βαξεβάνη σε αυτήν την διαδρομή, όπως και η ταυτοποίηση των White House-White Porscha…

…ΕΝΩ Ο ΣΥΡΙΖΑ «ΒΡΑΖΕΙ»

Η εξέλιξη αυτή έχει προκαλέσει ήδη αντιδράσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς -εκτός των άλλων-μπορεί να αποτελέσει αφορμή και για εσωκομματικό ξεκαθάρισμα. Η «Ομπρέλα» (που περιλαμβάνει και τους «53»), καθώς και η «Ρενέ» (που περιλαμβάνει και πρώην «προεδρικούς») φαίνεται πως βλέπουν τη χρυσή ευκαιρία «να ξεμπερδέψουν» -όπως λένε- με τον Ν. Παππά και με «τα σάπια συστήματα της προπαγάνδας».

Αναγκαστικά η πίεση μεταφέρεται στον Α. Τσίπρα, ο οποίος έχει να διαχειριστεί από τη μια τον Ν. Παππά, ο οποίος φέρεται να διαμηνύει δεξιά και αριστερά ότι δεν υπάρχει τίποτα που να μην ήξερε ο Αλέξης. Και από την άλλη, όλη την εσωκομματική αντιπολίτευση, που λέει ότι στη συνείδηση του κόσμου Παππάς και Βαξεβάνης σημαίνει Τσίπρας «κι αυτό μας κάνει κακό». Δεν είναι καθόλου εύκολη για τον Α. Τσίπρα η περίοδος που ανοίγει από την Τρίτη 30 Μαρτίου…

Από την στήλη «Δια Ταύτα» της έντυπης έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου