Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Μπλε, πράσινα και κόκκινα που κράδαιναν οι οπαδοί στις μεγάλες κομματικές συγκεντρώσεις των χρόνων εκείνων. Ηταν η δεκαετία που κυριάρχησε ο Ανδρέας Παπανδρέου, ήταν οι απαρχές και το κορύφωμα μια πολιτικής ρουσφετολογικών διορισμών, επιδοτήσεων και σπατάλης που καλυπτόταν από τη χρυσόσκονη μιας πλασματικής οικονομικής ευμάρειας και μιας σχεδόν εγκληματικής αθωότητας που «δικαιολογούσε» ο πόθος για την «Αλλαγή». Τρεις δεκαετίες και μερικά Μνημόνια μετά, η Φώφη Γεννηματά, γέννημα θρέμμα του παλιού (καλού;) ΠΑΣΟΚ, ονειρεύεται την αναγέννηση από τις στάχτες του.

ΚΟΡΗ του ιδρυτικού στελέχους του Κινήματος Γιώργου Γεννηματά, με κομματικά ένσημα αντάξια της ιστορίας του Κινήματος, επέδειξε μια εντυπωσιακή προσήλωση, στα όρια της πολιτικής αγκύλωσης, στο κόμμα. Ισως αυτός να ήταν και ένας από τους λόγους που πριμοδοτήθηκε με το εντυπωσιακό 51,69% που της χάρισε την προεδρία του ΠΑΣΟΚ το 2015. Ενός ΠΑΣΟΚ συρρικνωμένου, ηττημένου και απαξιωμένου όχι μόνο από τις αμαρτίες των ’80s και τα σκάνδαλα στα οποία πρωταγωνίστησαν πρωτοκλασάτα στελέχη του, αλλά και από τα λεφτά που τελικά δεν υπήρχαν και που οδήγησαν στο πρώτο και καθοριστικό Μνημόνιο που άλλαξε για πάντα την Ιστορία της νεότερης Ελλάδας. Πώς μπορείς άραγε να υπερασπιστείς αυτή την Ιστορία; Αποκηρύσσοντας τα λάθη και τους φταίχτες και προσπαθώντας να οικοδομήσεις μια καινούργια συνέχεια. Με παλιά υλικά, όμως, και με αλλαγή ονόματος δύσκολα γίνεται. Η Ελιά δεν ρίζωσε, έτσι στη Δημοκρατική Συμπαράταξη ονειρεύονται να αποτινάξουν το βάρος του παρελθόντος και να διαδραματίσουν ηγετικό ρόλο στην ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς. Ναι, δεν το λένε αστεία. Το πιστεύουν.

ΕΓΙΝΕ ΛΟΙΠΟΝ συστράτευση και προσκλητήριο εφέδρων και ανταποκρίθηκε ο Γιώργος Παπανδρέου σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ανέβει το 6% στο 8%. Γκρίνιαξε ο Βενιζέλος, διαφώνησε ο Πετσάλνικος, άστραψαν και βρόντησαν οι δημοσιογραφικές πένες, έκαναν πάρτι οι χιουμοριστικοί λογαριασμοί στο Τουίτερ. Εντάξει, όταν βρίσκεσαι σε τόσο χαμηλά ποσοστά, ακόμα και μερικές χιλιάδες ψήφοι, τις οποίες σίγουρα έχει ο πρώην πρωθυπουργός, χρειάζονται. Αλλά δεν φθάνουν για να αποτελέσει η ΔΗ.ΣΥ. τον εναλλακτικό -όπως ονειρεύεται η κυρία Γεννηματά- πόλο διακυβέρνησης. Εναλλακτικός χωρίς καινούργια πρόσωπα; Χωρίς μια ρηξικέλευθη πρόταση, χωρίς άνοιγμα στην κοινωνία; Χωρίς επανασύσταση ταυτότητας και θέσεων;

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ που λέει δημοσίως στις ομιλίες και στις συνεντεύξεις της η Φώφη Γεννηματά για να εμψυχώσει και να συσπειρώσει το ακροατήριό της, είναι αδύνατο να πιστεύει πραγματικά πως το αποσπασματικό παζλ της Δημοκρατικής Συμπαράταξης μπορεί να πρωταγωνιστήσει στον πολύπαθο χώρο της Κεντροαριστεράς. Ισως γιατί εκεί μαζεύτηκαν πολλά κοκόρια και αργεί να ξημερώσει. Μετρήστε μνηστήρες: Γεννηματά, Θεοδωράκης, Παπανδρέου, Βενιζέλος, Διαμαντοπούλου, Ραγκούσης, Φλωρίδης, Θεοχαρόπουλος. Και οι εκλογές είναι ακόμα μακριά, που σημαίνει ότι όλο και κάποιος άλλος θα εμφανιστεί για να ενώσει ή να αποσπάσει δυνάμεις. Η περίπτωση μάλιστα του Σταύρου Θεοδωράκη, που ξεκίνησε με ελπίδες και αργοσβήνει μέρα με τη μέρα, είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα για να καταλάβουμε πως η Κεντροαριστερά θα μείνει ορφανή για πολύ καιρό ακόμα.

ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ανύπαντρη, αφού όσο περισσότεροι θα σφάζονται στην ποδιά της, εκείνη θα κυβερνά με τον πολιτικό αχταρμά του ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος, παρεμπιπτόντως, έχει περισσότερους πασόκους από όσους μετρά στο πρωινό προσκλητήριο η Φώφη Γεννηματά. Από τον Κουρουμπλή μέχρι τον Μπόλαρη και από την Τζάκρη μέχρι τον Τόσκα, τον Μάρδα, τον Σπίρτζη, την Κατσέλη, τον Ρουμπάτη και τόσους άλλους. Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι εδώ, ενωμένο δυνατό. Είναι εκεί και πολύ καλά κρατεί.

Οσο για τη Φώφη Γεννηματά, είναι μια νέα γυναίκα εγκλωβισμένη σε ένα παλιό όνειρο. Ας δοκιμάσει μια βόλτα στην «Τεχνόπολις» καλύτερα.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής