Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Πολύ νερό κύλησε τα τελευταία τριάντα χρόνια στο Αιγαίο και το «Charles de Gaulles» επιστρέφει ως ανάχωμα στις αρπακτικές διαθέσεις του νεοσουλτάνου, ο οποίος αποφάσισε αντίποινα κατά του γαλλικού νόμου για τον έλεγχο των ισλαμικών ιδρυμάτων.

Αυτοί που την πληρώνουν προς το παρόν (όπως οι Ρωμιοί της Πόλης σε περιόδους ελληνοτουρκικών κρίσεων) είναι οι Γάλλοι καθηγητές του Πανεπιστημίου του Γαλατά (Galatasaray Universitesi), ενός εκπαιδευτικού κοσμήματος της Κωνσταντινούπολης.

Περισσότεροι από δέκα Γάλλοι καθηγητές του φημισμένου Ιδρύματος απειλούνται με απέλαση από την Τουρκία, καθώς οι τουρκικές Αρχές αρνήθηκαν να τους ανανεώσουν την άδεια εργασίας. Εξι από αυτούς δήλωσαν στο Γαλλικό Πρακτορείο ότι αισθάνονται πως βρίσκονται εν μέσω διασταυρούμενων πυρών. Επρεπε να το περιμένουν… Οι Τούρκοι ξέρουν καλά το παιχνίδι των συμβολισμών και το παίζουν σε κάθε ευκαιρία.

Δεν οδήγησαν τυχαία την ελληνική αντιπροσωπεία των διερευνητικών στο οθωμανικό παλάτι του Ντολμά Μπαχτσέ κι όχι σε κάποιο «ουδέτερο» ξενοδοχείο. Το μήνυμα ήταν σαφές – «δεν είμαστε ισότιμοι συνομιλητές, μιλάτε με τους παλιούς σας επικυρίαρχους και οφείλετε να μας (ξανα)υποταχθείτε».

Το Πανεπιστήμιο του Γαλατά ιδρύθηκε με συμφωνία Μιτεράν-Οζάλ και οι 5.000 σπουδαστές του αποτελούσαν «σημαία της γαλλο-τουρκικής συνεργασίας». Οταν όμως οι δύο χώρες έγιναν γεωπολιτικοί εχθροί, το ξένο προσωπικό του βρέθηκε σε ομηρεία.

Εντελώς απροειδοποίητα οι Γάλλοι καθηγητές κλήθηκαν να περάσουν προχωρημένο τεστ τουρκικής γλώσσας για να τους ανανεωθεί η (τυπική) ετήσια άδεια εργασίας.

Λόγω Covid δεν μπορούσαν να κάνουν μαθήματα, βρίσκονται σε γκρίζο καθεστώς παραμονής και κυκλοφορούν ελάχιστα για να μη συλληφθούν από την αστυνομία.

Η παρέμβαση του Γάλλου πρέσβη στο υπουργείο Παιδείας έπεσε στο κενό και οι Γάλλοι «όμηροι» βασίζονται μόνο στην αλληλεγγύη του γειτονικού τους Πανεπιστημίου του Βοσπόρου. Μέρες του 1919…

Από την έντυπη έκδοση