Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

ΚΙ ΕΔΩ αρχίζει ο παραλογισμός. Καλώς ή κακώς -μάλλον όχι τυχαία πάντως- τώρα άνοιξαν τα στόματα και τώρα σπάει το απόστημα. Τώρα η Δικαιοσύνη αρχίζει και ερευνά ονόματα και διευθύνσεις υπευθύνων για κακουργήματα. Κι εκεί που περιμένει κανείς η ελληνική κοινωνία να γίνει μια γροθιά, να τσακίσει τους κακούργους και να γίνει ασπίδα για κάθε παιδί στο παρόν και το μέλλον, τι βλέπει; Ενα κομμάτι της κοινωνίας κι ένα κόμμα να προσπαθούν -ματαίως- να εξοντώσουν όχι τόσο τους κακούργους όσο τους πολιτικούς αντιπάλους τους.

ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ στα όρια του απόλυτου παραλογισμού, αλλά και του σοκαριστικού κυνισμού, ο ΣΥΡΙΖΑ πάσχισε και πασχίζει να συσχετίσει ευθέως τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση με τα εγκλήματα του Λιγνάδη. Μέχρι και χάσταγκ #ΝΔ-παιδεραστές# ξαμόλησαν στους υπονόμους του Διαδικτύου, και όχι μόνο. Τα οποία έτυχαν της άμεσης ή έμμεσης υποστήριξης επώνυμων βουλευτών του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οπως υιοθετήθηκαν άκριτα και πάντα επωνύμως χυδαίες αναρτήσεις, σύμφωνα με τις οποίες μια ΜΚΟ, την οποία διευθύνει συγγενικό πρόσωπο του πρωθυπουργού, περίπου «προμήθευε» ανήλικα, ασυνόδευτα προσφυγόπουλα στον Λιγνάδη! Τέρατα! Τα οποία βεβαίως διαψεύστηκαν, αλλά πρόλαβαν να κάνουν τη «δουλειά» τους. Πρόλαβαν να ρίξουν δηλητήριο στον δημόσιο βίο. Πρόλαβαν, έστω και λίγο, να προκαλέσουν σύγχυση και να σκορπίσουν αμφιβολίες. Και μάλιστα σε ένα θέμα στο οποίο οι περισσότεροι πρώτα αντιδρούν συναισθηματικά και μετά λογικά. Σε αυτήν την ευαίσθητη καμπή, επελέγη η στυγνή κομματικοποίηση ακόμα και της παιδεραστίας. Ενας μανιχαϊσμός: Εμείς οι «καλοί» κι οι «άλλοι» οι «κακοί», οι «παιδεραστές».

ΜΙΑ ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ του 2012-2015. Κυνικό παιχνίδι με το συναίσθημα και βιασμός της λογικής στο όνομα του μικροκομματικού οφέλους (;) και της υπέρτατης αξίας του λαϊκισμού. Το 2021, όμως, δεν είναι 2015. Είναι 2021. Κι όσο θυμωμένος κι αν είναι κανείς -και δικαίως- δεν μπορεί να αγνοήσει ότι ο Λιγνάδης επί 4,5 χρόνια έπαιζε στο Εθνικό και σκηνοθετούσε μάλιστα και την τότε υπουργό Πολιτισμού, Λ. Κονιόρδου, στην Επίδαυρο. Καθώς και ότι το ΣΕΗ, που μίλησε για «τρεις εβδομάδες εκκωφαντικής κυβερνητικής σιωπής», σιωπούσε επί… 30 χρόνια αφού -όπως λένε τώρα- «ήξεραν». Ξαφνικά όλοι στο χώρο του θεάματος «ήξεραν», αλλά δεν μιλούσαν. Ούτε εκμεταλλεύτηκαν τη χρυσή ευκαιρία της διακυβέρνησης της χώρας από τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ., που δεν είναι παιδεραστές, να ξεβρομίσουν τον τόπο. Ατοπο; Προφανώς.

ΟΠΩΣ άτοπη είναι και η προσπάθεια να αποκτήσουν μυθική διάρκεια αυτές οι 20 μέρες που χρειάστηκαν ώστε οι φήμες να γίνουν επώνυμες καταγγελίες και μηνύσεις. Οπως άτοπη είναι και η χθεσινή παρέμβαση-καταγγελία του Α. Τσίπρα, με την οποία ζήτησε, εκτός από την αποπομπή Μενδώνη, «να ζητήσει μια συγγνώμη από τα θύματα, αλλά και τον ελληνικό λαό, για τα λάθη και τις ολιγωρίες της κυβέρνησής του, αναλαμβάνοντας την πολιτική ευθύνη που του αναλογεί». Κάποια -και το σημαντικότερο που οδήγησε στη σύλληψη Λιγνάδη- από τα εγκλήματα έγιναν επί των ημερών της κυβέρνησής του. Γιατί δεν ζήτησε συγγνώμη αφού όφειλε να ξέρει -ή ήξερε;- όπως απαιτεί και ισχυρίζεται τώρα για τον πρωθυπουργό; Γιατί ό ίδιος δεν ανέλαβε ποτέ καμία πολιτική ευθύνη που του αναλογεί, καθώς το πλησιέστερο από τα καταγγελθέντα εγκλήματα απέχει 6 χρόνια από σήμερα και μόλις κάποιες εβδομάδες από τη δική του διακυβέρνηση; Γιατί δεν βρήκε μισή κουβέντα να ψελλίσει για την αλλαγή του Ποινικού Κώδικα που έκανε, λίγο πριν εγκαταλείψει την εξουσία, φροντίζοντας να κάνει το βιασμό από κακούργημα, πλημμέλημα; Ούτε καν να πει «ας ζητήσουμε όλοι μαζί μια συγγνώμη που δεν κάναμε κάτι για να μη γίνεται αυτό το άθλιο που συνέβαινε».

ΟΧΙ. Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πρωτευόντως η παιδεραστία. Το πρόβλημά του είναι ότι προσπαθεί να γεμίσει τον άδειο πολιτικό του λόγο. Προσπαθεί να βρει αφήγημα και να σταθεί. Και αντί να αποκτήσει πολιτική, προτιμά να πολτοποιήσει τον δημόσιο βίο. Να τον κάνει «Μακελειό». Να τον μετατρέψει σε ροντέο. Σε ένα ατέλειωτο βούρκο, στον οποίο δεν ξεχωρίζουν «οι μούρες των γουρουνιών». Εκεί είναι όλες ίδιες, λερωμένες και βρόμικες. Αλλωστε το έχει ξανά κάνει. Και μάλιστα επιτυχώς. Αλλά, όπως έχει πει και ο Μαρξ, «η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα». Την τραγωδία τη ζήσαμε. Μένει να δούμε και τη φάρσα.

ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΤΑΘΕΙ Η κ. ΜΕΝΔΩΝΗ;

Ο Κ. Μητσοτάκης έχει αποδείξει ως τώρα δύο πράγματα: Δεν διστάζει να απομακρύνει συνεργάτες του όταν υποπίπτουν σε σοβαρό παράπτωμα, αλλά και δεν τους «πετάει στα σκυλιά» με το πρώτο γάβγισμα. Σταθμίζοντας τα πράγματα και αξιολογώντας τις διαφορετικές εισηγήσεις που έχει δεχθεί, αποφάσισε χθες, μέσω της Α. Πελώνη, να στηρίξει τη Λ. Μενδώνη. Εστω κι αν υπήρξαν «ατυχείς» χειρισμοί. Οπως όλες οι πολιτικές αποφάσεις, έτσι θα κριθεί κι αυτή. Αν τελικά ήταν η σωστή.

Εν προκειμένω, όμως, υπάρχουν κάποιες ιδιαιτερότητες. Το σημαντικότερο δεν είναι ότι η «παραίτηση Μενδώνη» έχει απομείνει η μόνη «σημαία» του ΣΥΡΙΖΑ. Κι επομένως η ενδεχόμενη αποπομπή της θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν «υποχώρηση» στην πίεση του ΣΥΡΙΖΑ. Μικρή σημασία έχει κάτι τέτοιο, και μάλιστα σε βάθος χρόνου. Το σημαντικότερο είναι ότι καλώς ή κακώς -και ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ αν φταίει ή όχι- η κ. Μενδώνη βρίσκεται πλέον σε σύγκρουση με ένα μεγάλο κομμάτι του χώρου, στον οποίο είναι αρμόδια. Βρίσκεται ίσως σε σύγκρουση και με ένα τμήμα της κοινωνίας, το οποίο δείχνει να μην έχει πεισθεί για την ορθότητα και την επάρκεια των χειρισμών της.

Επαναλαμβάνω, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ αν φταίει ή όχι, η υπ. Πολιτισμού -η οποία πράγματι μπορεί να είναι μια «καλή υπουργός»- έχει γίνει η αχίλλειος πτέρνα της κυβέρνησης. Με αποτέλεσμα -ανάλογα και με τις εξελίξεις- η παραίτηση που δεν ζητήθηκε τώρα, να ζητηθεί αργότερα. Αν συμβεί αυτό ενδεχόμενη αποχώρησή της από την κυβέρνηση θα έχει γίνει πιο «βαριά». Το μείζον όμως είναι πως πλέον έχει γίνει πολύ πιο δύσκολο η κ. Μενδώνη να παραμείνει μια «καλή υπουργός». Ευρισκόμενη σε σύγκρουση με αυτούς με τους οποίους πρέπει να συνεργαστεί και αντιμετωπίζοντας την επιφυλακτικότητα μέρους της κοινωνίας. Δεν ξέρω πόσο ισχύει η ατάκα που είπε χθες ο Χ. Ρώμας «η κ. Μενδώνη έχει παραιτηθεί και δεν το ξέρει» ή πόσο υπερβολική μπορεί να είναι.

Ωστόσο, δεν μπορεί κανείς να την προσπεράσει έτσι. Μεθαύριο στη Βουλή αναμένεται μια πολύ έντονη συζήτηση. Με σκληρά τζαρτζαρίσματα και ισχυρά χτυπήματα. Ενθεν κακείθεν. Και μάλιστα σε μια κοινωνική ατμόσφαιρα ιδιαίτερα φορτισμένη. Είναι ίσως από εκείνες τις συζητήσεις, η έκβαση των οποίων μπορεί να παραγάγει πολιτικό αποτέλεσμα. Μέρος του οποίου μπορεί να είναι και η σταθεροποίηση ή ο περαιτέρω κλονισμός της Λ. Μενδώνη στο υπουργείο Πολιτισμού.

Aπό την στήλη «Δια Ταύτα» της έντυπης έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου