Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Θα επιστρέψει στην εξουσία μέσω της επικοινωνίας η οποία βασίζεται στις αρχές Γκέμπελς; Λάσπη που εκσφενδονίζεται συχνά, στο τέλος κάτι αφήνει. Μα, ο άνθρωπος (ο χριστιανός ήθελα να γράψω αλλά δεν μου πάει) δεν μπορεί να ξεφύγει από τις κομματικές διόπτρες και να κοιτάξει για μια φορά την καθημερινότητα κατάματα; Βλέπει πολίτες δυσαρεστημένους από το χειρισμό της κυβέρνησης για την πανδημία; Βλέπει διαμαρτυρόμενους για τον συστηματικό εμβολιασμό, για τις προτεραιότητες, για καθυστερήσεις; Αν κάτι πιστώνεται στην κυβέρνηση και στον Κυριάκο είναι ο χειρισμός της πανδημίας και ο προγραμματισμός μέχρι τον Μάρτη 2021 να έχει εμβολιαστεί το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών. Να προσφέρει πάντα υπηρεσίες στον Μητσοτάκη, καθώς η αριστερή αξιοπιστία του φυλλοροεί.

Είναι εμφανής η αγωνία του να βρει θέμα, έστω μονόστηλο. Γιατί πόσες «ΜΗΔΕΙΕΣ» μπορεί να κατεβούν στην Ελλάδα από τις ψυχρές μάζες του Βορρά; Ηρθε μία αλλά δεν του έκατσε. Τραγωδίες στις εθνικές οδούς δεν είχαμε. Είχαμε βλάβες στην ηλεκτροδότηση. Μάλιστα. Δεκάδες δέντρα έπεσαν κι έκαναν ζημιά στα δίκτυα. Παρ’ όλη την ταλαιπωρία -κυρίως των βορείων προαστίων- όλοι αναγνωρίζουν την τεράστια προσπάθεια να αποκατασταθούν οι ζημιές.

[fwduvp preset_id=”test” playlist_id=”Test”]

Αλλά όταν ο πρόεδρος Τσίπρας δεν μας διασκεδάζει, τότε ο γνωστός σε όλους μας Ξυδάκης μάς φροντίζει. Ιδού χθεσινό δείγμα της δημοσιογραφικής του δεινότητας: «Ας μην γκρινιάζουμε καθόλου», μας προέτρεψε από το σταθμό ΣΥΡΙΖΑ. «Γιατί άλλοι άνθρωποι ζουν με το χιόνι να σκεπάζει τα πάντα σαν σινδόνη, σαν “νεκρική σινδόνη” που λέει ο Παπαδιαμάντης, στο Καρά Τεπέ, στους καταυλισμούς των προσφύγων, με γυναικόπαιδα, με παιδάκια, με μωρομάνες, με αδύναμους ανθρώπους κάτω από το σεντόνι του χιονιά».

Κι ενώ ήταν έμπλεος οίστρου για το δράμα των προσφύγων στη Μυτιλήνη, βγήκε σύντροφος, καθόλα αξιοπρεπής, από το νησί και του είπε: «Πάντως στη Μυτιλήνη δεν χιόνισε». Κι εγώ του λέω ότι ούτε ο Παπαδιαμάντης έγραψε διά την νεκρικήν σινδόνην:

«Την θέλω ασθενή εγώ την φίλην μου ταχείαν,
ωχράν την θέλω και λευκήν ως νεκρικήν σινδόνην,
με είκοσι φθινόπωρα, με άνοιξιν καμίαν,
μ’ ολίγον σώμα -άνεμον σχεδόν- ολίγην κόνιν…».

Εμένα το «κωλοδεξιοί» σας μπορεί και να με διασκέδασε καθώς απέδειξε ότι ξεμείνατε στο ’60, αλλά του Αλέξανδρου πολύ θα του εκακοφάνη, κύριε Ξυδάκη μου, ότι βάλατε στο στόμα του θραύσμα στίχου του Αχιλλέα Παράσχου…