Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης

ΔΙΚΑΙΩΜΑ του καθηγητή να αναλύει με όποιον τρόπο πιστεύει το πολιτικό σκηνικό της χώρας.

ΒΕΒΑΙΑ, μια ανάλυση του τύπου «οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο», που αναφέρεται στον «πολιτικό έρωτα» των ψηφοφόρων προς τους ηγέτες, πάσχει όταν γίνονται αναφορές στον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Ανδρέα Παπανδρέου. Είναι αρκετά πρώιμο -έως και προσβλητικό- να τοποθετεί κάποιος έναν εν ενεργεία πολιτικό στο πλάι των τριών κορυφαίων ηγετών της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας.

ΑΛΛΑ, ας αφήσουμε στην άκρη τις υποθέσεις και τις «ευχές» της ανάλυσης του κ. Μαραντζίδη. Ας καταπιαστούμε με την πραγματικότητα. Και για χάρη της συζήτησης ας δεχθούμε ότι κανείς δεν μπορεί να προβλέψει αν ποτέ θα καταφέρει να «επιστρέψει» ο κ. Τσίπρας. Αυτό ας το αφήσουμε να το κουβεντιάσουν οι αναλυτές του μέλλοντος.

ΑΣ δούμε ποια είναι η τωρινή πραγματικότητα. Κατ’ αρχάς, ο κ. Μαραντζίδης με την ανάλυσή του παραδέχεται ότι ο κ. Τσίπρας αυτή τη στιγμή βρίσκεται πολύ μακριά από οποιαδήποτε πιθανότητα «επιστροφής» του. Εκτός αν ο… έρωτας επιστρέψει.

ΚΑΙ μιας και μιλάμε για «πολιτικό έρωτα» δεν θα μπορούσε να μην μπει στην κουβέντα μια επική ατάκα του κ. Πολάκη. Μόλις πριν από λίγες ημέρες το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε σε διαδικτυακή κομματική συνεδρίαση πως «χάσαμε τις εκλογές γιατί γ… τη μεσαία τάξη». Ε, συμβαίνουν και τέτοια πράγματα σε έναν μεγάλο «έρωτα».

Η ομολογία του κ. Πολάκη αναδεικνύει έναν από τους πιο σημαντικούς λόγους που ενώ κοντεύουμε στα δύο χρόνια από τις εκλογές, παρατηρείται κάτι πρωτοφανές τις τελευταίες δεκαετίες. Η Ν.Δ., που κυβερνάει, να βρίσκεται δημοσκοπικά στο εκλογικό ποσοστό της και ο ΣΥΡΙΖΑ, που βρίσκεται στην αξιωματική αντιπολίτευση, να έχει χάσει το ένα τρίτο των ψηφοφόρων του.

ΑΣ κάνουμε ένα γρήγορο flash back στην πορεία του κ. Τσίπρα. Εννοείται πως διαθέτει ταλέντο. Εχει ρητορικές ικανότητες, είναι χαρισματικός επικοινωνιακά, αλλά συγχρόνως έχει σπάσει κάθε ρεκόρ λαϊκισμού, ψευδοαφηγημάτων και κωλοτούμπας.

ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΘΗΚΕ τους καταταλαιπωρημένους και οργισμένους -από τα δύο πρώτα Μνημόνια- πολίτες. Υποσχέθηκε τον ουρανό με τ’ άστρα. Μόνο που τελικά «έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι των πολιτών», που θα έλεγε και ο Αστερίξ.

ΔΕΝ ήταν ότι υπέγραψε τρίτο Μνημόνιο, αλλά ότι το παρουσίασε ως επιτυχία. Δεν ήταν ότι «γ…» τη μεσαία τάξη, αλλά ότι υποδυόταν και υποδύεται ακόμα τον προστάτη των αδύναμων και κατατρεγμένων. Δεν είναι ότι κάνει αντιπολίτευση με τακτική σκληρού ροκ, αλλά ότι για κάθε πρόβλημα παρουσιάζει -ακόμα και τώρα- μια φαντασιακή λύση. Ανακαλύπτει λεφτόδεντρα, εμβολιόδεντρα και όποιο άλλο «δέντρο» του χρειάζεται για να δημαγωγεί.

ΠΑΡΑΛΙΓΟ το «πείραμα του 2015» να το πληρώναμε με Grexit. Ισως, όμως, να ήταν απαραίτητο να βιώσουμε όλη αυτή την καταστροφική περιπέτεια. Για να συνειδητοποιήσουμε ότι τα ψέματα τελείωσαν. Πως δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις.

ΟΣΟ, λοιπόν, ο κ. Τσίπρας συνεχίζει να πορεύεται με την ίδια τακτική όχι μόνο δεν θα «επιστρέψει» αλλά θα «απομακρύνεται». Γιατί, ως γνωστόν, τους μεγάλους «έρωτες» που απογοητεύουν οικτρά, ακόμα κι αν κανείς τους συναντάει τυχαία στο δρόμο, γυρίζει το κεφάλι από την άλλη πλευρά.

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr