Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Μπαρουτοκαπνισμένος από τέτοιες καταστάσεις, ο Φιγιόν ξεκαθάρισε ότι «δεν θα κάνει πίσω ούτε αυτή τη φορά», επαναλαμβάνοντας επιθετικά ότι «ποτέ του δεν φοβήθηκε τα συνδικάτα». «Το 2003 κατέβηκαν εκατομμύρια στους δρόμους, αλλά δεν υποχώρησα», είπε αναφερόμενος στις κοινωνικές αντιδράσεις που αντιμετώπισε ως υπουργός Εργασίας, για την αντιδημοφιλή συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση. Οντως αυτός ο άνθρωπος κουβαλάει κάτι από το πνεύμα τις Θάτσερ, που πολέμησε μέχρι τελικής πτώσεως τους ανθρακωρύχους.

Στο αντίπαλο στρατόπεδο ο γενικός γραμματέας της CGT, Φιλίπ Μαρτινές -κατά πολλούς αρχηγός της κοινωνικής αντιπολίτευσης στη Γαλλία και υποκινητής όλων των μεγάλων διαδηλώσεων απέναντι στους νόμους για τα εργασιακά, τις συντάξεις κ.λπ.- απείλησε ότι θα κατεβάσει τον κόσμο στους δρόμους αμέσως μετά την ορκωμοσία του επόμενου προέδρου, στα τέλη Μαΐου.

Από κοντά η FO (Eργατική Δύναμη) αλλά και το σοσιαλιστικό συνδικάτο CFDT, που δεν θα έχει πρόβλημα να συγκρουστεί με έναν δεξιό, από τη στιγμή που δεν θα βρίσκεται σίγουρα στα Ηλύσια ο Ολάντ, ο Βαλς ή κάποιος άλλος κεντροαριστερός. Για καλό και για κακό πάντως ο Μαρτινές φρόντισε να βάλει στο ίδιο τσουβάλι με τον Φιγιόν τον ανεξάρτητο κεντρώο Εμανουέλ Μακρόν και τον επικρατέστερο σοσιαλιστή υποψήφιο Μανουέλ Βαλς, καταλογίζοντάς τους «τις ίδιες αντεργατικές νοοτροπίες».

Χαρακτηρισμένος «ακροαριστερός» από τους Γάλλους βιομηχάνους και τα έντυπά τους (Les Echos) ο Μαρτινές έκανε έμμεσα την αυτοκριτική του για τη στήριξη που πρόσφερε η CGT το 2012 στον Ολάντ, ώστε να μη βγει ο Σαρκοζί.

«Δεν πρόκειται να πέσουμε πάλι στην παγίδα της αρνητικής ψήφου» τόνισε, αφήνοντας να εννοηθεί ότι θα είναι ουδέτερος στη μονομαχία Φιγιόν-Λεπέν.

 Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου