Οι εφημερίδες παίζουν καθοριστικό ρόλο στη διοργάνωση των εορταστικών εκδηλώσεων ανά περιοχή, ενώ οι δημοσιογράφοι αποτελούν συχνά μέλη της καρναβαλικής εφορευτικής επιτροπής. Αυτό βέβαια δεν τους προστατεύει από την ανελέητη σάτιρα του επαγγέλματος, όπως στη παρέλαση του 1900 στην Πάτρα, όπου καρναβαλικό άρμα περιγράφει τον κλάδο με όχι πολύ τιμητικό τρόπο :«Εσατιρίσθη χθες και η δημοσιογραφία με τρόπον όμως τετριμμένον και γνωστόν. Εις ένα ξύλινο κλουβί είχον κλεισθεί κάμποσοι σκύλοι, εις τους οποίους η πολιτική έριχνε κόκαλα. Οι σκύλοι αυτοί έφερον τα ονόματα των εφημερίδων των Πατρών και της πρωτευούσης»…

Στα τέλη 19^ου με αρχές 20^ου αιώνα, Σάββατο και Κυριακή της Αποκριάς οι εφημερίδες αφιερώνουν αρκετές στήλες ή και ολόκληρο το εξώφυλλό τους στη μεγάλη γιορτή, αφού ο κόσμος “διψά” για σάτιρα και γλέντι, και αυτές οι ημέρες προσφέρουν απλόχερα και τα δύο. Προσιτά και διαχρονικά «θύματα» των πρωτοσέλιδων οι πολιτικοί, που περιφέρονται σε αυτά μασκαρεμένοι από τους γελοιογράφους. Το εορταστικό κλίμα συντηρούν οι αρκετές σατυρικές εφημερίδες που κυκλοφορούν, αλλά και άλλες που εμφανίζονται αποκλειστικά την ημέρα της Αποκριάς.

Ο ετήσιος αποκριάτικος χορός των δημοσιογράφων, αποτελεί μια από τις σημαντικότερες εορταστικές εκδηλώσεις των ημερών, συγκεντρώνοντας την “αφρόκρεμα” της πρωτεύουσας. Το 1918 εκδίδεται ο «Φανός των Συντακτών» με στόχο τη διανομή του αποκλειστικά την ημέρα του χορού. Όμως, η τεράστια επιτυχία του υποχρεώνει τους εμπνευστές του, αρχικά σε επανέκδοση τον επόμενο χρόνο, και εν συνεχεία στην καθιέρωσή του ως άτυπη εφημερίδα της Αποκριάς. 

Την ύλη του 8κτασέλιδου έως 28σέλιδου «Φανού», κοσμούν κορυφαίοι χρονικογράφοι και γελοιογράφοι της περιόδου που, βοηθούμενοι από την παιχνιδιάρικη διάθεση των ημερών, δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό. Η θεματολογία περιλαμβάνει σκίτσα, «ειδήσεις» :“παλλαϊκόν συλλαλητήριον συνεκροτήθη χθες την πρωίαν προς εκδήλωσιν της ευγνωμοσύνης των δυο πόλεων εις την ευεργετικήν Εταιρίαν Πάουερ», ευθυμογραφήματα, παραδοξότητες, αγγελίες : «Πολύτεκνος ζητεί χασάπη δια να σφάξει τα μισά του παιδιά», «ιατρικές» συμβουλές:  «Η ασθένεια που πάσχετε θα φανερωθεί μετά τον θάνατο σας. Κάνετε λοιπόν ολίγη υπομονή μέχρι τότε», ενώ στο ίδιο κλίμα είναι συχνά και οι διαφημίσεις.

Είναι τόσο μεγάλη η κυκλοφορική δυναμική της εφημερίδας που στη διάρκεια του Μεσοπολέμου τα έσοδα του γεμίζουν το άδειο Ταμείο Υγείας της δημοσιογραφικής Ένωσης. Την ίδια εποχή, διοργανώνεται ο εξίσου επιτυχημένος ετήσιος αποκριάτικος χορός της Ενώσεως Συντακτών, οι λαχνοί του οποίου αποτελούν πρόδρομο του μετέπειτα Λαχείου Συντακτών. Ο πρώτος λαχνός του 1932 προσφέρει σπίτι αξίας 200.000 δραχμών, ο δεύτερος οικόπεδο στην περιοχή της, απομακρυσμένης τότε, Ηλιούπολης, ο τρίτος τα…ενοίκια ενός χρόνου, ενώ από τον τέταρτο και κάτω τα δώρα περιορίζονται σε πλήρες σετ ανδρικού ή γυναικείου ντυσίματος, υφάσματα για ράψιμο κουστουμιών, ρόμπες, πιάτα, ανθοδοχείο, ποτά και φυσικά αρκετές συνδρομές εφημερίδων και περιοδικών. Η κλήρωση γίνεται τη νύχτα της Αποκριάς στο θέατρο «Ολύμπια» όπου διεξάγεται κι ο μεγάλος χορός.    

Ο «Φανός» δέχεται το πρώτο μεγάλο χτύπημα από την δικτατορία Μεταξά, αναγκαζόμενος να στρέψει τη θεματολογία του σε κοινωνικά θέματα, αφού η σάτιρα της εξουσίας είναι επικίνδυνη και γίνεται μόνο εμμέσως : «Βαδίζετε πάντοτε δεξιά. Να μη συνομιλείτε εις τον δρόμον και να μην κάνετε πνεύμα δια να αποφεύγονται τα δυστυχήματα…». Η εφημερίδα διακόπτει την κυκλοφορία της τη διάρκεια της Κατοχής, αφού άλλωστε δεν γίνεται ούτε αποκριάτικος εορτασμός ούτε ο χορός των Συντακτών. Όμως, ακόμα και στη μαύρη εκείνη περίοδο η δημοσιογραφική κοινότητα καταφέρνει να περάσει τα μηνύματα της με ένα ιδιαίτερα ευρηματικό τρόπο.

Το 1942, αφού οι συντελεστές της εφημερίδας δεν μπορούν να την εκδώσουν, σκέφτονται το ανέβασμα της σε θεατρική παράσταση. Έτσι, την Αποκριά του 1942 ανεβαίνει στο θέατρο Κοτοπούλη-Ρεξ, η μνημειώδης παράσταση «Ο Φανός των Συντακτών». Το κοινό που προμηθεύεται τα  εισιτήρια σε ένα μόλις πρωινό, γεμίζει  ασφυκτικά το θέατρο και γιορτάζει την Αποκριά βλέποντας μια ξεχωριστή παράσταση διάρκειας σχεδόν 4μιση ωρών, χειροκροτώντας συγκινημένο κάθε φορά που το κείμενο περιέχει συγκεκαλυμμένες αναφορές στην ελευθερία. Η επιτυχία της παράστασης κάτω από την μπότα των κατακτητών, είναι  τέτοια, που στην επανάληψή της τον 1943 συμμετέχουν σύσσωμα τα κορυφαία ονόματα της θεατρικής και λυρικής σκηνής, μπαλέτα, χορωδίες, καθώς και ορχήστρα 45 καθηγητών Ωδείων.

Ο «Φανός των Συντακτών» συνεχίζει την κυκλοφορία του μετά την Απελευθέρωση, με την έκδοσή του να μην περιορίζεται την ημέρα της Αποκριάς. Όμως, τίποτα πλέον δεν είναι ίδιο, αφού ανταγωνίζεται πια αντίστοιχες εκδοτικές προσπάθειες, και, κυρίως, μια άλλη εποχή που η αθωότητα της προπολεμικής Αποκριάς αποτελεί παρελθόν.