Γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης

Παρεμπιπτόντως, στα lifestyle έντυπα, με συντάκτες και αναγνώστες του νεανικού κοινού, η κλισέ αναφορά ήταν στη «Μέρα της Μαρμότας», στην ταινία δηλαδή με τον ήρωα παγιδευμένο μέσα σε μία μέρα που επαναλαμβάνεται συνέχεια. Ομως, τώρα συζητάμε για τους «βαρβάρους» και την πολύτιμη παρουσία τους, συχνά προσδιοριστική της ίδιας μας της ύπαρξης.

Τη Δευτέρα οι πολιτικοί αρχηγοί θα περάσουν από το Μαξίμου για να συζητήσουν το Κυπριακό με τον Τσίπρα. Και επειδή υποθέτω ότι οι περισσότεροι είτε αδιαφορείτε είτε απλώς δεν παρακολουθείτε το θέμα, σας ενημερώνω ότι είναι εξαιρετικά πιθανό, λίγες μέρες μετά, στη Γενεύη, το Κυπριακό να μπει στην τελική ευθεία προς τη λύση του. Πριν από μερικά χρόνια θα ήταν ακόμα πολύ νωρίς. Σε μερικά χρόνια θα είναι πολύ αργά. Αν δεν το λύσουν τώρα, το βόρειο κομμάτι θα γίνει, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, οριστικά τουρκικό.

Μην μπαίνουμε σε λεπτομέρειες. Για να λύσεις το Κυπριακό δεν πας στο τραπέζι τραγουδώντας το «Χρυσοπράσινο φύλλο» και με το «Δεν ξεχνώ» κολλημένο στο κούτελο. Πας για να κάνεις υποχωρήσεις και συμβιβασμούς και έχεις την ίδια απαίτηση και από τους άλλους. Και εδώ, λοιπόν, έρχεται η Ιστορία, κάθεται απέναντι από τον Τσίπρα και τον Μητσοτάκη και χτυπάει το πόδι νευρικά, περιμένοντας μια απάντηση: Μπορούν να πάρουν πάνω τους την ευθύνη του συμβιβασμού; Και, το κυριότερο, μπορούν να ελέγξουν τους θερμόαιμους πατριώτες στα κόμματά τους;
Ο Τσίπρας, ας πούμε, ίσως κληθεί να υποστηρίξει μια λύση που θα καταγγέλλουν ο υπουργός των Εξωτερικών και ο κυβερνητικός του εταίρος, αν και η ευκαμψία του Καμμένου σε θέματα αρχών λύνει πολλά προβλήματα. Και ο Μητσοτάκης σίγουρα θα βρεθεί εκτεθειμένος από τα δεξιά του αν αρχίσουν να ακούγονται φωνές περί εθνικής μειοδοσίας. Για να το πω αλλιώς: αν έχουμε συμφωνία στη Γενεύη που περάσει στα δημοψηφίσματα, αυτό σημαίνει πως θα έχουμε και Τουρκοκύπριο αντιπρόεδρο. Και ο Κύπριος υπουργός που θα έρχεται επίσκεψη στην Ελλάδα δεν θα λέγεται πάντα «Γιαννάκης», μπορεί να τον λένε και «Αχμέτ». Και μην αγγίξουμε το κρίσιμο θέμα της Eurovision… Το αντέχουμε όλοι αυτοί;

Αν τα πράγματα εξελιχθούν καλά, ένα σημαντικό κομμάτι του πολιτικού προσωπικού θα χάσει κάποιους χρήσιμους εχθρούς, μερικούς πολύτιμους «βαρβάρους». Μπορούν να το διαχειριστούν αυτό τα συστημικά κόμματα; Θα πάει ο Μητσοτάκης να στοιχηθεί πίσω από τον Τσίπρα; Και πώς θα ζήσουν όλοι αυτοί σαν Νταλάρας που δεν μπορεί να ξανατραγουδήσει για την Κύπρο;

Αναμμένα λαμπάκια

Διαβάζω δήλωση του υπουργού Παιδείας, Κώστα Γαβρόγλου: «Επιδίωξή μας είναι η θεσμοθέτηση διαδικασιών κατά τις οποίες θα συμμετέχουν οι μαθητές, ακόμα και του Δημοτικού, στο μέτρο της κάθε ηλικίας, ώστε οι κανόνες συνύπαρξης στο σχολείο να μην έρχονται ως αποφάσεις που επιβάλλονται “άνωθεν”, αλλά ως ένα “κοινωνικό συμβόλαιο” που συζητείται». Να γυρίζει με κλάματα το παιδάκι από το Δημοτικό και να λέει στη μαμά του ότι τα άλλα παιδάκια στην τάξη έφτιαξαν φράξια εναντίον του, αλλά αυτό θα κατεβάσει πλατφόρμα για την υποβολή πρότασης μομφής κατά της δασκάλας. Να φτιάξουμε παιδιά-μικρογραφίες μας, αίθουσες-ρεπλίκες αμφιθεάτρου. Να μεγαλώνει το αγόρι περιμένοντας να βγάλει γένια, να μοιάσει στον Παύλο τον Πολάκη.

Το πρόσωπο: Αρτέμης Σώρρας μια επικίνδυνη πραγματικότητα

Τώρα που κάνει κρύο κάποιος θα βγει και θα πει ότι ο Σώρρας έχει 45 βαθμούς Κελσίου στην Κεντρική Αφρική και δεν πάμε να τα πάρουμε. Ο Παπαδάκης μπορεί να τον καλέσει «για να ξεκαθαρίσει τα πράγματα, ρε παιδάκι μου». Και ένα βράδυ, στην ταβέρνα, ο φίλος σου θα γίνει πιεστικός και θα σου ζητήσει να αποδείξεις ότι ο Σώρρας δεν έχει 600 δισεκατομμύρια δολάρια. Και αργότερα, λίγο πριν μπει θριαμβευτικά στη Βουλή, θα ακούς ότι «εντάξει, ακόμα κι αν δεν έχει τα λεφτά, έχει πρόταση και δεν είναι αυτός που μας έφερε εδώ». Σώρρας, θεωρίες συνωμοσίας, προφητείες. Μην πεις ότι αυτοί οι τύποι ζουν ανάμεσά μας γιατί, στην πραγματικότητα, εσύ είσαι πια που ζεις ανάμεσα σε αυτούς.

Παρεξήγηση
Οι εικόνες απατούν. Ας πούμε ότι δεν ξέρετε τι βλέπετε. Δεδομένου του ύφους, καθώς και του styling, μπορείτε να υποθέσετε πως βλέπετε μία κυρία που ήταν στις γυναικείες τουαλέτες του Μεγάρου Μουσικής να συνομιλεί με γνωστό της που περιμένει να πάει στις ανδρικές.