Γράφει ο Μιχάλης Μαρδάς 

Το κράτησε αλλά πάντα ήταν περιστοιχισμένος από αυτά. Άλλοτε επέλεγε να βουτήξει μέσα τους και άλλοτε έβγαινε στην επιφάνεια για να φωτίσει όλους τούς γύρω του. Και το έκανε ο άτιμος, με τόσο μεγάλη άνεση!

Ο Ντιέγκο Μαραντόνα ανήκει στο κλειστό κλαμπ εκείνων που έκανε στη ζωή του τόσο γρήγορα και πολλά πράγματα που δεν θα μπορούσαμε να τα κάνουμε εμείς οι… κοινοί θνητοί σε αιώνες. Δεν ήταν όλα τέλεια, δεν ήταν όλα καλά αλλά ήταν όλα δικά του!

Ηταν ευλογημένος να λατρευτεί και παράλληλα καταραμένος να παιδευτεί. Από την αποθέωση της ημέρας, στην αποξένωση και την πλασματική ευτυχία της νύχτας. Από τον θρίαμβο, στην ταπείνωση και ξανά στον θρίαμβο.

Ο Μαραντόνα από νωρίς κατάφερε να γράψει το δικό του ξεχωριστό κεφάλαιο στην παγκόσμια ιστορία. Και σε αυτό το κεφάλαιο υπάρχουν σελίδες που αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση αλλά και σελίδες που είναι παράδειγμα προς αποφυγήν.

Αυτός, όμως, ήταν ο Μαραντόνα. Ο μάγος τον οποίο όλοι θαύμασαν στο καλύτερο γκολ των Παγκοσμίων Κυπέλλων κόντρα στην Αγγλία στο Μουντιάλ του Μεξικό αλλά και ο κλέφτης που όλοι ζήλεψαν για το γκολ με το χέρι στην ίδια αναμέτρηση. 

Η γαλλική εφημερίδα L’ Équipe, μετά το παιχνίδι της Αργεντινής με την Αγγλία στο Μουντιάλ του Μεξικό,  περιέγραψε τον Μαραντόνα σε εκείνο το παιχνίδι ως «μισός διάολος, μισός άγγελος» και φαίνεται πως αυτός μπορεί κάλλιστα να είναι και ο τίτλος όλης του της ζωής και όχι μόνο των ποδοσφαιρικών του κατορθωμάτων.

Ήταν ο άνθρωπος που κατάφερε να στρέψει τον φτωχό ιταλικό Νότο απέναντι στον πλούσιο Βορρά με δύο λέξεις, αυτός που δεν δίστασε να αντιμιλήσει και να επιτεθεί στον Πάπα αλλά και αυτός που, όπως παραδέχθηκε πολύ αργότερα, έφτασε στο σημείο να κάνει συμβιβασμούς ενώ δεν θα έπρεπε.

Θάνατος για προσωπικότητες σαν τον Μαραντόνα δεν υπάρχει, γιατί πολύ απλά κέρδισε εν ζωή το δικαίωμά του να μείνει Αθάνατος. Κι εδώ που τα λέμε, ο πραγματικός θάνατος για τον λατρεμένο Ντιέγκο ήταν όταν παραδόθηκε πλήρως στα πάθη του, αλλά ακόμη και τότε κανείς δεν τόλμησε να τον αποκαθηλώσει…

Το σίγουρο είναι, όμως, ότι ο χαμός του για πολλούς εξ ημών σήμανε και το απότομο κλείσιμο ενός δικού μας προσωπικού κεφαλαίου. Οι αφίσες πάντα θα υπάρχουν στη θέση τους αλλά πλέον το είδωλο δεν θα βρίσκεται στον κόσμο μας και αυτό, όσο και να το κάνουμε, ΠΟΝΑΕΙ. 

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ Ντιέγκο, από έναν σαραντάρη που σε λάτρεψε ως παιδί και θα σε λατρεύει πάντα.