Γράφει ο Στέφανος Τζανάκης

Ενας στους πέντε; Προφανώς ακόμα και σήμερα ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας δεν αξιολογεί ως «σημαντική» την πανδημία. Και προφανέστερα, αφού δεν είναι «σημαντική» -κάποιοι μπορεί να εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ο ιός δεν υπάρχει- για ποιο λόγο να υπακούσουμε στις εντολές των ειδικών; Για ποιο λόγο να τηρήσουμε τα μέτρα; Για ποιο λόγο να καθίσουμε στο σπίτι; Για ποιο λόγο να φοράμε μάσκα;

Μπορεί σε κάποιους να φαίνεται μικρό το 20% – αλλά δεν είναι: εδώ δεν μιλάμε για κόμματα, μιλάμε για απόψεις. Μιλάμε για τα στοιχεία – τα οποία μιλούν από μόνα τους. Αρκεί να διαβάσει κάποιος τους αριθμούς που ανακοινώνονται καθημερινά για να αντιληφθεί

-στη χειρότερη περίπτωση- ότι κάτι σοβαρό συμβαίνει στην Ελλάδα και στον υπόλοιπο πλανήτη. Πώς γίνεται λοιπόν ο ένας στους πέντε να θεωρεί ότι τα μέτρα είναι υπερβολικά; Πώς γίνεται ένας στους πέντε Ελληνες να θεωρεί ότι 20, 30, 50 θάνατοι καθημερινά και εκατοντάδες άνθρωποι να παλεύουν στην Εντατική είναι μία κανονικότητα για την οποία δεν πρέπει να… υπερβάλουμε;

Πρέπει να είναι σαφές σε όλους ότι αν ένας στους πέντε θεωρεί ότι τα μέτρα είναι υπερβολικά, τότε είναι πολύ δύσκολο να σπάσει η αλυσίδα της υπερμετάδοσης του ιού: Αν ένας στους πέντε θεωρεί ως λογικό να «ξεγελά» το 13033 με συνεχή αιτήματα εξόδου, τότε αυξάνει γεωμετρικά τις πιθανότητές του να μολυνθεί – και στη συνέχεια να μολύνει άλλους με τον κορονοϊό: το 80% θα υπομένει μία συνεχώς επιδεινούμενη κατάσταση, τόσο σε ό,τι αφορά τα νοσοκομεία όσο και σε ό,τι αφορά την καθημερινότητα της καραντίνας, επειδή το 20% δεν έχει πεισθεί ακόμα ότι τα πράγματα είναι σοβαρά.

Προφανώς, όσοι από την πολιτική σκηνή «βάζουν λόγια» στην κοινωνία για τους επιστήμονες έχουν μερίδιο ευθύνης για το 20%: αν οι λοιμωξιολόγοι δουλεύουν κάτω από το τραπέζι για την κυβέρνηση, τότε γιατί να τους ακούμε;

*Ο Στέφανος Τζανάκης είναι διευθυντής έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου