Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Η έδρα της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, η καρδιά του «ευρωπαϊκού αφηγήματος», εκπέμπει το μήνυμα μιας γενικότερης αποτυχίας των δυτικών κοινωνιών. Οχι μόνο στη διαχείριση της συγκεκριμένης νόσου, αλλά και βαθύτερων κοινωνικών προβλημάτων σε εποχές κρίσης. Συγκριτικά το Βέλγιο έχει διπλάσια κρούσματα Covid-19 στον πληθυσμό σε σχέση με τη Γαλλία και επταπλάσια σε σχέση με τη Γερμανία.

Πριν από λίγες μέρες ο υπουργός Υγείας, Φρανκ Φαντενμπρούκε, αναφέρθηκε σε «τσουνάμι» μολύνσεων, το οποίο οι Αρχές δεν είναι πλέον σε θέση να ελέγξουν. «Πρόκειται για μεγάλη αποτυχία σε σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες», τόνισε ο αναλυτής της Property Rights Alliance, Πίτερ Κλέπε, έχοντας (μάλλον) στο μυαλό του (και) την Ελλάδα. Μια από τις αιτίες της βελγικής «υγειονομικής καταστροφής» είναι η ασυνεννοησία ανάμεσα στις περιφερειακές διοικήσεις των Φλαμανδών, των Βαλόνων και της «ενδιάμεσης» διοίκησης των Βρυξελλών.

Μάταια προσπάθησε να την ξορκίσει στα τέλη Σεπτεμβρίου ο νέος πρωθυπουργός, Αλεξάντερ ντε Κρόο, καλώντας τους «11 εκατομμύρια Βέλγους να γίνουν μια γροθιά για να νικήσουν τον ιό». Την προηγούμενη εβδομάδα εξήγγειλε γενικό λοκντάουν ως τα μέσα Δεκεμβρίου – αλλά πρακτικά «μέχρι να βρεθεί το εμβόλιο», όπως δήλωσε ευθαρσώς.

Η υψηλή πυκνότητα της χώρας, η χαλάρωση των κανόνων το καλοκαίρι (σε σχολεία και εργασιακούς χώρους, όπου ποτέ δεν ελήφθησαν τα σωστά μέτρα ασφαλείας, για οικονομικούς λόγους) έφεραν το σκληρότερο λοκντάουν στην Ευρώπη, με τους θανάτους να εκτοξεύονται και πάλι. Αυτή τη στιγμή στο Βέλγιο νοσηλεύονται πάνω από 7.500 ασθενείς Covid-19 στα νοσοκομεία, οι 1.420 σε ΜΕΘ. Οι συνολικές κλίνες ΜΕΘ στη χώρα δεν ξεπερνούν τις 2.000.

Από την έντυπη έκδοση