Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Ο Πιερ Πουζάντ (1920-2003) ήταν αυτό που λέμε «ένας αγανακτισμένος επαρχιώτης μικρομαγαζάτορας», που εξέφρασε τον φόβο της αγροτικής Γαλλίας απέναντι στην εκβιομηχάνιση, την αστυφιλία και το πρώτο κύμα «αμερικανοκίνητης» παγκοσμιοποίησης. Τον θυμούνται ακόμη στο Σαιν Σερ να διευθύνει το μαγαζάκι του και να κυνηγάει τα συνεργεία της εφορίας. Στην ίδια περιοχή υπάρχουν πολλοί φρουτοπαραγωγοί, οινοποιοί και μονάδες φουά γκρα, που απειλούνται από τη Διατλαντική Συμφωνία Εμπορίου και Επενδύσεων (ΤΤΙΡ).

Στις αρχές του ’50 ο Πουζάντ ίδρυσε την «Ενωση Υπεράσπισης Εμπόρων και Τεχνιτών» (UDCA) που μετεξελίχθηκε σε κόμμα εκλέγοντας 52 βουλευτές το 1956. Ενας από αυτούς ήταν ο νεαρός Ζαν-Μαρί Λεπέν. Πεμπτουσία του «πουζαντισμού» ήταν η υπεράσπιση του «απλού ανθρώπου» απέναντι στις «ελίτ». Με το ίδιο πάθος που καταδίωκε εφοριακούς κατηγορούσε το «αμερικανικό συνδικάτο της Ουόλ Στριτ» ότι «έστρεψε τους Αλγερινούς κατά των Γάλλων για τα πετρέλαια της Αλγερίας».

Το πουζαντικό κίνημα ξεφούσκωσε μετά την ίδρυση της Πέμπτης «Γκωλικής» Δημοκρατίας (1958). Ολως παραδόξως ο ιδρυτής του στήριξε τον… Φρανσουά Μιτεράν το 1981 και ο τελευταίος τον αντάμειψε με μια θέση στο Οικονομικό και Κοινωνικό Συμβούλιο της Γαλλίας. «Καλύτερα να έσπαγα το πόδι μου παρά να ψήφιζα τον Λεπέν!» δήλωσε ο Πουζάντ ένα χρόνο πριν πεθάνει, το 2002. «Ο πατέρας μου δεν θα ψήφιζε ούτε σήμερα τη Μαρίν Λεπέν. Δεν του άρεσαν τα άκρα», είπε η κόρη του στο BBC.

Στις αρχές του ’90 ακούστηκε ο όρος «πουζαντο-μαρξισμός». Ωστόσο πρόσφατα οι New York Times χαρακτήρισαν το Tea party και τον Ντόναλντ Τραμπ γνήσιους κληρονόμους του πουζαντικού κινήματος.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου