Γράφει ο Στέφανος Τζανάκης

Είναι φανερό ότι πίσω από τη διαμάχη των μιλίων υπάρχουν δύο πολιτικές «γραμμές»: η κυβέρνηση δεν θέλει να είναι η Ελλάδα που θα ξεκινήσει μiα εμπλοκή με την Τουρκία και η αντιπολίτευση υπογραμμίζει την τουρκική προσπάθεια για δημιουργία de facto τετελεσμένων μέσω της… χρησικτησίας.

Υπό το φως της χθεσινής κοινής προειδοποίησης που απηύθυναν από κοινού στον κ. Ερντογάν οι ηγεσίες της Γερμανίας και της Γαλλίας -του έδωσαν διορία μίας εβδομάδας για να τερματίσει τις επιθετικές κινήσεις- θα μπορούσε να πει κανείς πως η κυβέρνηση εκτιμά ότι εντέλει το «Oruc Reis» δεν θα φτάσει να «σπάσει» τη γραμμή των 12 μιλίων και ο κ. Ερντογάν θα το «πουλήσει» αυτό ως μια δήθεν κίνηση καλής θέλησης.

Σε μια τέτοια περίπτωση, η κυβέρνηση θα έχει αποφύγει την επιχειρησιακή εμπλοκή και θα έχει γιγαντώσει το κύμα αλληλεγγύης από τους Ευρωπαίους εταίρους.

Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να είναι στο μυαλό της τουρκικής ηγεσίας: σε ένα κακό σενάριο, ο πρόεδρος της Τουρκίας θα μπορούσε να αγνοήσει το γαλλογερμανικό «τελεσίγραφο» των επτά ημερών και να φτάσει την πρόκληση στο μάξιμουμ, κατευθύνοντας το «Oruc Reis» στα όρια της σημερινής αιγιαλίτιδας ζώνης της χώρας μας.

Προφανώς, ακόμα και σε μια τέτοια περίπτωση, η Τουρκία δεν πρόκειται να δημιουργήσει ένα νομικό τετελεσμένο: το δικαίωμα της επέκτασης των χωρικών υδάτων παραμένει ακέραιο – και μάλιστα χθες υποστηρίχθηκε χωρίς περιστροφές από τη Ρωσία.

Ομως, πώς θα ξεκινήσει ένας διάλογος με τους γείτονες όταν και οι δύο πλευρές θα γνωρίζουν ότι η Τουρκία χρησιμοποίησε τη συγκεκριμένη θαλάσσια περιοχή σαν να ήταν δική της; Στην πραγματικότητα όλα τα ελληνικά επιχειρήματα θα έχουν καταπέσει – κι αυτό είναι που προσπαθεί ο κ. Ερντογάν: να μηδενίσει την επήρεια του Καστελλόριζου χωρίς καν να χρειαστεί να διαπραγματευτεί…

*Ο Στέφανος Τζανάκης είναι διευθυντής έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής