Ας το κρατήσουμε αυτό για την υπόθεση που δοκίμασε τις αντοχές της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας. Διότι ο αγώνας κατά του ρατσισμού και της βίας μπορεί να μην τελείωσε την περασμένη Τετάρτη, κοιτάξτε όμως πόσο δύσκολο δρόμο διανύσαμε.

[fwduvp preset_id=”test” playlist_id=”Test”]

» ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ολόκληρες το αβγό του φιδιού εκκολαπτόταν στις αθέατες γωνιές της κοινωνίας μέχρι που πριν από δέκα χρόνια ο Νίκος Μιχαλολιάκος πέρασε την πόρτα του Δήμου της Αθήνας ως δημοτικός σύμβουλος. Πριν από οκτώ χρόνια η Χρυσή Αυγή εισήλθε στη Βουλή με την ψήφο μισού εκατομμυρίου πολιτών, αποκτώντας τη μορφή ενός νομιμοποιημένου πολιτικού κόμματος με γραφεία, χρηματοδότηση, οπαδούς και προπαγανδιστικό μηχανισμό, ενώ έφθασε θριαμβευτικά ακόμα και στο Ευρωκοινοβούλιο. Παράλληλα συνέχιζε τη δράση της στο σκοτεινό περιθώριο, εκεί όπου γεννήθηκε. Τάγματα εφόδου, επιθέσεις, τραμπουκισμοί, μαχαιρώματα. Μέχρι που οι δολοφονίες του Παύλου Φύσσα και του Σαχζάτ Λουκμάν ταρακούνησαν τον υποψιασμένο αλλά αργοκίνητο Δημοκρατικό γίγαντα, που αποφάσισε να δείξει το ανάστημά του.

» Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ εξουσία έδωσε την εντολή και η δικαστική εξουσία ανέλαβε την ευθύνη να φέρει εις πέρας μία από τις πιο δύσκολες και πολύπλοκες υποθέσεις στα παγκόσμια δικαστικά χρονικά. Την απόδειξη πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας πως ένα εκλεγμένο κόμμα είναι εγκληματική οργάνωση. Δεν ήταν εύκολο, δεν ήταν απλό ούτε ακίνδυνο για τους φυσικούς δικαστές που ενεπλάκησαν σε αυτήν τη μακρά πορεία. Και αυτό κάνει το ανθρώπινο μέγεθος να φαντάζει μεγαλύτερο.

» ΟΤΑΝ Ο ΚΛΗΡΟΣ να διευθύνει την πολύκροτη δίκη έπεσε στη Μαρία Λεπενιώτη, ο νομικός κόσμος ξεφύσησε με ανακούφιση, καθώς γνώριζε πως πρόκειται για μια δυναμική και αποφασιστική δικαστή, με υψηλή νομική επάρκεια, σκληρή αλλά πάντα δίκαιη. Το βαρύ βιογραφικό της περιελάμβανε τον άψογο χειρισμό δύσκολων υποθέσεων, όπως το «συνδικάτο του εγκλήματος», τα εξοπλιστικά με βασικό κατηγορούμενο τον πρώην υπουργό Εσωτερικών της Κύπρου, Ντίνο Μιχαηλίδη, αλλά και την απόπειρα ανθρωποκτονίας του φοιτητή Δημήτρη Κουσουρή από μέλη της Χρυσής Αυγής, με επικεφαλής το τότε στέλεχός της Αντώνη Ανδρουτσόπουλο ή «Περίανδρο» (πριν από 32 χρόνια ως ανακρίτρια).

» ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ της πολύχρονης δίκης προήχθη από εφέτη σε πρόεδρο Εφετών και πριν από λίγο καιρό σε αντιπρόεδρο του Αρείου Πάγου, κάνοντας περήφανη την οικογένειά της. Τον διακεκριμένο ιατροδικαστή Νίκο Καρακούκη, τα δύο της παιδιά, Βίβιαν (φοιτήτρια Νομικής) και Γιώργο, και όλους τους φίλους και συγγενείς από την Τζούρτζια Τρικάλων, που πανηγυρίζουν τώρα για τον δικό τους άνθρωπο.

» ΣΕ ΑΥΤΑ τα 5,5 τρικυμιώδη χρόνια υπήρξαν πολλές επεισοδιακές συνεδριάσεις, μεγάλη συναισθηματική φόρτιση, τεράστιο κοινωνικό ενδιαφέρον και μεγάλη πολιτική απήχηση. Ωστόσο, τίποτα από αυτά δεν έκρινε το αποτέλεσμα και ούτε θα έπρεπε. Αυτή ήταν η νίκη που κατήγαγε για λογαριασμό του νομικού κόσμου η Μαρία Λεπενιώτη, παραμένοντας άτεγκτη στην τήρηση της δικονομικής τάξης και προσηλωμένη στην αποδεικτική διαδικασία. Δικαίωσε τον τίτλο της «σιδηράς κυρίας» μην επιτρέποντας να μετατραπεί η αίθουσα του δικαστηρίου σε πολιτικό θέατρο, ενώ ακύρωσε με νομικά επιχειρήματα τις παρελκυστικές τακτικές των χρυσαυγιτών κατηγορουμένων. Το σπουδαιότερο όλων είναι ότι δίκασε όχι με βάση το κοινό αίσθημα -και ας υπήρξε ιδανική διασταύρωσή του με την απόφαση- αλλά με βάση τα ακλόνητα αποδεικτικά στοιχεία.

» ΑΝ ΠΡΕΠΕΙ πάντα να υπάρχει μια ιστορική μάχη που κρίνει τους πολέμους, στην αγώνα κατά του ρατσισμού ήταν η μάχη που έδωσαν οι δικαστές του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων, Ανδρέας Ντόκος και Γεσθημανή Τσουλφόγλου, με πρόεδρο τη Μαρία Λεπενιώτη.