Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Ποιo «αντίδωρο» προσδοκούσε έναντι της διεθνούς δέσμευσης της Ελλάδας, που δεν επιτρέπει σε καμία κυβέρνηση την ανατροπή της; Επαίρεται ο Τσίπρας επειδή νομίζει ότι η συμφωνία των Πρεσπών τον έβαλε στη χορεία των ιστορικών «ηγετών»; Ηταν το μόνον του «επίτευγμα» που επαινέθηκε από τους ξένους.

Επαναδιατυπώνω την προηγούμενη πρόταση: Τη συγκεκριμένη συμφωνία των Πρεσπών που παρέχει «προίκα» την αποκλειστικότητα του ονόματος της Μακεδονίας στα Σκόπια, ουδείς Ελληνας πρωθυπουργός θα εκχωρούσε. Αυτός ως πρόθυμος την υπέγραψε. Χωρίς να αναλογιστεί τις συνέπειες. Ούτε καν τη βούληση των Ελλήνων. Ο Τσίπρας σαν «έτοιμος από καιρό»…

Εμείς, τον πήραμε στο ψιλό επειδή αγνοούσε την ύπαρξη των θαλάσσιων συνόρων. Ποιος να φανταστεί ότι από ιδεολογία άφηνε την Ελλάδα ξέφραγο αμπέλι, όχι μόνο για πρόσφυγες από τις εμπόλεμες περιοχές αλλά για κάθε λαθρομετανάστη… Ο Φίλης απάντησε επικριτικά στην Τζάκρη πως είναι «καλό πράγμα να είσαι διεθνιστής». Αλλά ο διεθνιστής δεν είναι καλός για το εθνικό συμφέρον. Ο εταίρος του διεθνιστή Τσίπρα, ο δεξιός λαϊκιστής, μεγαλομανής Καμμένος, επέτρεψε στον διεθνιστή Τσίπρα να ολοκληρώσει το «έργο» του.

 Για το δώρο των Πρεσπών που έκανε ο Τσίπρας στην καγκελάριο Μέρκελ -της το είχε υποσχεθεί, ενώ εκείνη νόμιζε ότι αυτός αστειευόταν- δεν πήρε ως αντίδωρο ό,τι ήλπιζε. Το χρέος παρέμεινε χρέος. Η ελάφρυνση δεν ήρθε. Τα «ασημικά» παραδόθηκαν. Το δικό του Μνημόνιο σφίχτηκε στον λαιμό της Ελλάδας. Τριπλή η ήττα στις εκλογές, Ιούλιος 2019.

Διατάξεις της συμφωνίας Τσίπρα και παρεπόμενά της έρχονται τώρα προς ψήφιση στη Βουλή. Προκλητικός ο ΣΥΡΙΖΑ επιχαίρει, ενώ ο πατριωτικά αμνήμων Τσίπρας κορδώνεται ότι ο Μητσοτάκης και η Νέα Δημοκρατία αναγκάζονται να ψηφίσουν υπέρ του «επιτεύγματός» του. Kατά Τσίπρα, η Ελλάδα οφείλει να τηρήσει τη διεθνή συνθήκη των Πρεσπών της οποίας είναι αρχιτέκτων αλλά να γράψει στα σανδάλια της το Διεθνές Δίκαιο έναντι της Τουρκίας. Για έναν Τσίπρα που κατέκτησε και διαχειρίστηκε την εξουσία ως κατσαπλιάς, τι σημασία έχει το διεθνές κύρος της Ελλάδας; Η α λα καρτ, έναντι της Ε.Ε., αξιοπιστία της;