Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Είναι απορίας άξιον πώς η ερντογανική λογοκρισία άφησε τη δημοσίευση του άρθρου του στο κρατικό πρακτορείο Ανατολή – μάλλον θα τους ξέφυγε, δεν εξηγείται αλλιώς.

Οι σχέσεις Τραμπ – Ερντογάν είναι τόσο σκανδαλωδώς φιλικές και τα οικογενειακά τους συμφέροντα τόσο διαπλεκόμενα, ώστε οι περισσότεροι από εμάς να σκέφτονται ενστικτωδώς «ο Τραμπ μην ξαναβγεί, κι όποιος θέλει ας είναι».

Καήκαμε, βέβαια, μια φορά στο χυλό το 1976, όταν στα πρωτοσέλιδα των αθηναϊκών εφημερίδων φιγουράριζαν σκίτσα του Τζίμι Κάρτερ ντυμένου τσολιαδάκι. Πιστεύαμε πως θα διώξει τους Τούρκους από την Κύπρο και θα εξουδετερώσει τον Κίσινγκερ. Αμ δε…

Με την κτηθείσα πείρα δεκαετιών, γνωρίζουμε πια ότι η αδιαμφισβήτητη συμπάθεια του Τζο Μπάιντεν απέναντι στην Ελλάδα και στην Κύπρο δεν αρκεί για να κάνει τη διαφορά. Στο διπλωματικό κατεστημένο των ΗΠΑ ο Τραμπ παραμένει βέβαια η εξαίρεση, η παρένθεση, τη στιγμή που ο Μπάιντεν εκπροσωπεί το πανίσχυρο σύστημα Ομπάμα – Κλίντον, με τις δικές του απόψεις για την Τουρκία. Grosso modo αυτό το σύστημα υποτίθεται πως οργάνωσε το πραξικόπημα του 2016, που θα επανέφερε την Τουρκία στην αγκαλιά της Δύσης, ξεδοντιάζοντας τους «Ευρασιάτες ισλαμοεθνικιστές».

Οι σχέσεις Ερντογάν – Μπάιντεν σίγουρα δεν προβλέπονται αγαστές, δεδομένου ότι ο δεύτερος από το 2014 και μετά έχει καταγγείλει την ισλαμική Τουρκία ως αιμοδότη του ISIS και την περιμένει στη γωνία για τους S-400. Επειδή όμως «ανάγκα και θεοί πείθονται», δεν αποκλείεται ο νέος πρόεδρος να νερώσει το κρασί του, δεδομένης και της αδυναμίας των ΗΠΑ να κυριαρχούν όπως παλιά στη Μέση Ανατολή. Κατά τα άλλα, δεν το συζητάμε. Ως Ελλάδα «ψηφίζουμε» -εννοείται- Μπάιντεν, αλλά χωρίς υπερβολικές προσδοκίες μήτε την αφέλεια του 1976.