Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Πολύ νερό έχει κυλήσει στον Τίβερη από τότε που ο Μπερλουσκόνι σχεδίαζε την επιστροφή στη λιρέτα, το 2011. Ο ίδιος το πήρε πίσω, ενώ η Λέγκα και τα Πέντε Αστέρια αναγκάστηκαν να βάλουν νερό στο αντιευρωπαϊκό κρασί τους – ιδίως η δεύτερη, που βλέπει την εξουσία να επενεργεί διαλυτικά στο ιδεολογικό DNA και την κοινωνική της βάση.

Ωστόσο, η κρίση του κορονοϊού επανέφερε στο προσκήνιο το Italexit, ένα ρεύμα που θεωρούνταν λήξαν πριν από την πανδημία. Κήρυκας της ρήξης με την Ε.Ε. δεν είναι πλέον ούτε ο Ματέο Σαλβίνι, αλλά ούτε και η Μπάμπαρα Μελόνι, πρόεδρος των «Αδελφών της Ιταλίας». Τα δύο υπερδεξιά/ακροδεξιά εθνικιστικά κόμματα βρίσκονται πλέον στο κατώφλι της εξουσίας  και οι έντονες αντιευρωπαϊκές κραυγές τους δεν έχουν ουσία.

Μπορεί τον Μάρτιο ο αρχηγός της Λέγκα να αποκάλεσε την Ε.Ε. «φωλιά φιδιών και τσακαλιών, από την οποία αν χρειαστεί θα αποχωρήσουμε», αλλά κανείς δεν παίρνει τοις μετρητοίς τις απειλές του. Ετσι, το de facto κενό ενός Ιταλού Φάρατζ έρχονται να καλύψουν δύο άλλες προσωπικότητες της ιταλικής λαϊκιστικής Δεξιάς.

Ο ένας είναι ο Τζανλουίτζι Παραγκόνε, πρώην γερουσιαστής του Κινήματος Πέντε Αστέρων και τηλεοπτικός δημοσιογράφος, που ανακοίνωσε πρόσφατα την ίδρυση μονοθεματικού κόμματος, με μοναδικό στόχο την αποχώρηση της Ιταλίας από την Ε.Ε. Ο άλλος είναι ο γνωστός και μη εξαιρετέος στη γειτονική χώρα, ελευθεριάζων διανοούμενος, τηλεπερσόνα και κριτικός τέχνης, Βιτόριο Σγκάρμπι, που είχε διατελέσει για ένα φεγγάρι υφυπουργός του Μπερλουσκόνι. Αυτός προπαγανδίζει δημοψήφισμα με το ερώτημα του Italexit και δεν κρύβει το θαυμασμό του για τον Μπόρις Τζόνσον. Αλλά τι φταίνε τα σαλιγκάρια που βγαίνουν μετά τη βροχή; Ας μην έβρεχε, για να μην έβγαιναν…