Γράφει ο Στέφανος Τζανάκης

Ζώντας εδώ και δυόμισι μήνες στο ρυθμό του κορονοϊού -μια κατάσταση πρωτοφανή από όλες τις απόψεις- είναι μάλλον φυσικό να χάνουμε το νήμα με το πρόσφατο παρελθόν: η ζωή προχωρά, όπως προχωρά – και πολλοί έχουν την αίσθηση ότι έχει περάσει ένας αιώνας από πέρυσι.

Εκ των υστέρων, θα πρέπει να πιστωθεί στον Αλέξη Τσίπρα η στάση του, μετά από βαριά εκλογική ήττα της 26ης Μαΐου του 2019: Θα μπορούσε να ακούσει τις εισηγήσεις κάποιων στενών συνεργατών του και να εξακολουθήσει να κυβερνά, όπως είχε συνταγματικό δικαίωμα, ως τον Σεπτέμβριο εκείνης της χρονιάς. Το κόστος για τη χώρα θα ήταν ανυπολόγιστο – αλλά τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ θα είχαν κερδίσει καμιά 100στή ημέρες στην εξουσία.

Βέβαια, αν ο τέως πρωθυπουργός είχε ακούσει τις σειρήνες, δεν θα λάμβανε εκείνο το 32,5% που έλαβε στις κάλπες του περασμένου Ιουλίου: κατά πάσα πιθανότητα, το ποσοστό θα ήταν πολύ χαμηλότερο – κάποιοι θυμούνται ακόμα τον σάλο που είχαν ξεσηκώσει κάποιες μεθοδεύσεις των τελευταίων ημερών λειτουργίας της Βουλής πριν από τις εκλογές. Αν αυτό είχε συνεχιστεί όλο το καλοκαίρι, δεν θα χρειαζόταν καν προεκλογικός αγώνας τον Σεπτέμβριο…

Το κακό για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι εκείνη η πράξη σωφροσύνης του Αλέξη Τσίπρα δεν είχε συνέχεια: τα περί στροφής του ΣΥΡΙΖΑ προς τη σοσιαλδημοκρατία έμειναν κενό γράμμα – και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στρέφεται πάντοτε προς τους «σκληρούς» του κόμματος όταν νιώθει ότι κινδυνεύει η συσπείρωση των ψηφοφόρων του.

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, οι φωνές κάποιων στελεχών του Κινήματος Αλλαγής, που επιμένουν συνεχώς στην ανάγκη διαλόγου με τον ΣΥΡΙΖΑ, ακούγονται όπως εκείνο το ανέκδοτο με τα αρνιά που ανυπομονούν για το Πάσχα. Δεν τους εντυπωσιάζει η αφωνία εκείνων που από το ΠΑΣΟΚ μεταπήδησαν στον ΣΥΡΙΖΑ ως «σύμμαχοι» για να διαπιστώσουν πολύ σύντομα ότι προορίζονταν για βοηθοί των «σκληρών» της Κουμουνδούρου;

Ο Στέφανος Τζανάκης είναι διευθυντής έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση