Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος 

Η τελευταία ανάμνηση από γεμάτους, άνευ προφυλάξεων ναούς, ανάγεται στους πρώτους Χαιρετισμούς του Φεβρουαρίου – τους οποίους ο Σπύρος Παπαδόπουλος «αποκήρυξε» με «ευλαβική προσοχή».

Ωρες ώρες ο δυτικός ορθολογισμός δεν αντέχεται στην καθ’ ημάς Ανατολή. Στις περισσότερες γερμανικές εκκλησίες η Λειτουργία ξεκίνησε χωρίς ποίμνιο και η Θεία Κοινωνία μετατράπηκε σε ταμπού. Από την κλασική αρχαιότητα ξέρουμε ότι «εκκλησία» σημαίνει λαϊκή συνέλευση, συνάθροιση, συσπείρωση μιας πολιτικής κοινότητας γύρω από κοινές αξίες, οράματα και φαντασιακά – αυτά δηλαδή που εγγυώνται την ενότητά της στο διηνεκές.

Χωρίς κοινούς κώδικες και τελετουργίες η ενότητα αυτή εξασθενεί, σκορπίζεται, αποχρωματίζεται, ατονεί και τελικά πεθαίνει. Κάποιους ιερείς με δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία δεν τους νοιάζει -ενδεχομένως και σωστά! Ποιος μπορεί να το κρίνει όταν κινδυνεύουν ζωές;

Η καθολική αρχιεπισκοπή του Αουγκσμπουργκ στη Γερμανία ανακοίνωσε ότι ως τις 21 Μαΐου δεν θα τελείται το μυστήριο της Θείας Κοινωνίας, ενώ ο επίσκοπος του Χίντελσχάιμ, Χάινερ Βίλμερ, χαρακτήρισε «υπερτιμημένη από ορισμένους πιστούς τη Θεία Ευχαριστία»!

Ακόμη και το θρησκευτικό περιοδικό «Herder Korrespondenz» τάχθηκε υπέρ της… λατρείας μέσω Ιντερνετ. Η τόση ολιγοπιστία σκανδάλισε ακόμη κι έναν δεδηλωμένο αγνωστικιστή, τον διάσημο φιλόσοφο Γιούργκεν Χάμπερμας. Κατά τη γνώμη του, το εκκλησιαστικό τελετουργικό δεν αποτελεί επιφανειακό τύπο αλλά βαθύτερη ουσία του θρησκευτικού φαινομένου και άνευ αυτού η θρησκεία με όλες της τις όψεις (υπερβατικότητα, συγκολλητική ουσία της κοινότητας) πρακτικά εξαφανίζεται. «Και τι τον κόφτει αυτόν, έναν άθεο;», θα αναρωτηθεί κάποιος. Ισως επειδή η θρησκεία δεν αφορά μόνο τον Θεό, αλλά κάτι πολύ περισσότερο.

Από την έντυπη έκδοση