Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Οι μέχρι στιγμής, πάντως, έρευνες οδηγούν σε δύο συμπεράσματα:

1) Σε όλες ανεξαιρέτως τις κοινωνίες των Big Four (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία) παρατηρείται ενίσχυση των συντηρητικών έως υπερσυντηρητικών δυνάμεων.

2) Ενώ σε Γερμανία-Ισπανία καταγράφεται τάση σταθεροποίησης του πολιτικού σκηνικού, αντιθέτως σε Γαλλία-Ιταλία διαφαίνεται και αστάθεια μαζί με την άνοδο των εθνικιστικών-αντιευρωπαϊκών δυνάμεων.

Πιο συγκεκριμένα: Οι Χριστιανοδημοκράτες ανέβαλαν για τον Δεκέμβριο το συνέδριο της 25ης Απριλίου για εκλογή νέου αρχηγού, αλλά γεννάνε και τα κοκόρια τους. Η διατήρηση των θυμάτων σε χαμηλά επίπεδα και η «οικονομική αδιαλλαξία» προς τους Νότιους χάρισε τουλάχιστον 10 μονάδες στο CDU/CSU.

Στην τελευταία δημοσκόπηση της Forsa η Χριστιανική Ενωση δεσπόζει με 39%, έναντι 16% των Σοσιαλδημοκρατών, 15% των Πρασίνων, 10% της AfD και 8% της Linke. Στην «αντίπαλη» Ιταλία η Λέγκα του Σαλβίνι προηγείται με 28%, ενώ το ομογάλακτο κόμμα των «Αδελφών της Ιταλίας» απειλεί με 14,5% να εκτοπίσει τα Πέντε Αστέρια (14%) από την τρίτη θέση, συμβάλλοντας στον άνετο σχηματισμό μιας υπερδεξιάς, «αντι-γερμανικής» κυβέρνησης μαζί με τo 7% της Forza Italia.

Το Δημοκρατικό Κόμμα έχει κολλήσει στο 21,5%. Στο μεταξύ, ο Μακρόν προφανώς κάτι κακό αφουγκράζεται για να θέτει στους Γερμανούς το δίλημμα «κορονο-ομόλογο ή διάλυση της Ε.Ε.», μέσω των «Financial Times».

Πολιτικοί αναλυτές, όπως ο βετεράνος σοσιαλιστής Ζαν-Κριστόφ Καμπαντελίς, θεωρούν ότι η κρίση προσφέρει μια χρυσή ευκαιρία στη Λεπέν να γίνει πρόεδρος το 2022, έχοντας ήδη μειώσει σε 55%-45% το συντριπτικό 66%-34% του 2017.

Μόνο στην Ισπανία διαπιστώνεται σταθερότητα (PSOE 28%, PP 22%, Podemos 13%), με τη διαφορά ότι το νεοφρανκικό Vox (14,5%) έχει «καταπιεί» τους πάλαι ποτέ φερέλπιδες Ciudadanos (6%) στον ενδοδεξιό ανταγωνισμό.

Από την έντυπη έκδοση