Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Σε αναπτυγμένα κράτη, ο τυφλοσούρτης των περιορισμών αποδείχθηκε ότι φέρνει αποτελέσματα – όταν τηρείται πιστά. Σε μια αφρικανική χώρα σαν τη Ζιμπάμπουε, απλώς θα επιταχύνει την εξόντωση του πληθυσμού – κι ας υπήρχαν μέχρι χθες μόνο 7 καταγεγραμμένα κρούσματα του Covid-19, με μόλις 1 νεκρό, έναν 30χρονο εκφωνητή.

Ο πληθυσμός της Ζιμπάμπουε δεν χρειαζόταν τον κορονοϊό για βαδίσει στον Αδη. Τα τρόφιμα είναι σπάνια και πανάκριβα, οι μισθοί λυμφατικοί, ο πληθωρισμός του Φεβρουαρίου 500%, η επίσημη ανεργία 90%, τα φάρμακα εξαφανισμένα, οι διακοπές ρεύματος σχεδόν καθημερινές, αυτό που λέμε κρατική πρόνοια είναι κάτι το εξωτικό. Πέρυσι τον Δεκέμβριο -πριν από τον κορονοϊό- το Παγκόσμιο Επισιτιστικό Πρόγραμμα του ΟΗΕ προειδοποίησε πως η Ζιμπάμπουε βρίσκεται αντιμέτωπη με τη χειρότερη διατροφική κρίση της τελευταίας δεκαετίας, με τον μισό πληθυσμό (7,7 εκατομμύρια) μπροστά στο φάσμα της πείνας.

«Είναι αδύνατον να απενεργοποιήσεις μια «μαύρη» οικονομία χωρίς μέριμνα για το πώς θα επιβιώσουν οι πολίτες. Σωστά βρίσκεται σε lockdown ο υπόλοιπος κόσμος, αλλά εδώ είναι ένα θανατηφόρο πείραμα», προειδοποίησε ο ντόπιος επιδημιολόγος Σάμι Φρεντ. Αρα, ποιο «Μένουμε σπίτι»; Αφενός ο κόσμος πρέπει να πάρει τους δρόμους για να βρει φαγητό για την οικογένειά του – με οποιονδήποτε τρόπο. Αφετέρου πώς να πλένει τακτικά τα χέρια με σαπούνι, όταν 1 εκατομμύριο κάτοικοι στην πρωτεύουσα Χαράρε δεν έχουν καν τρεχούμενο νερό;

Από την έντυπη έκδοση