Γράφει ο Στέφανος Τζανάκης

Πρέπει να λειτουργήσει σαν προειδοποίηση ειδικά για εκείνους και εκείνες που εξακολουθούν ακόμα να πιστεύουν ότι ο κορονοϊός δεν τους αφορά – είτε επειδή είναι νέοι είτε επειδή είναι υγιείς ή απλώς επειδή είναι απερίσκεπτοι…

Η μεγάλη διαφορά από τις προηγούμενες επιδημίες είναι -από τη μία πλευρά- η μεγάλη μεταδοτικότητα και από την άλλη η χαμηλή θνησιμότητα. Με μία διαφορά – όλα αλλάζουν στις μεγάλες ηλικίες…

Οπως δείχνει το παράδειγμα της Ιταλίας, οι ηλικιωμένοι είναι -μαζί με τους νεότερους που έχουν σοβαρά προβλήματα υγείας- τα μεγάλα θύματα του κορονοϊού. Και πώς κολλάνε οι άνθρωποι αυτοί; Οπως λένε οι ειδικοί, από τους νεότερους – και κυρίως τα παιδιά, που έχουν ελάχιστα ή και καθόλου συμπτώματα, αλλά σημαντικό ιικό φορτίο. Πρόκειται για ένα αόρατο όπλο το οποίο μπορεί να αποδειχθεί θανατηφόρο για τις ευπαθείς ομάδες – η Ιταλία ήδη το ζει.

Η Θεώνη Χρονοπούλου χρειάστηκε να ζήσει την ιταλική τραγωδία για να γράψει το «δεν καταλάβαμε ότι δεν ήταν διακοπές» – και είναι πολύ σημαντικό να το αντιληφθούμε όλοι, ώστε να προσαρμόσουμε τη συμπεριφορά μας, αλλά και τον τρόπο ζωής μας, σε αυτή την πρωτόγνωρη απειλή.

Η αντίδραση των κομμάτων -που σε άλλη περίπτωση δεν θα έχαναν ευκαιρία να μιλήσουν για τις «τρύπες» στην υγειονομική θωράκιση της χώρας- δίνει το μέτρο του κινδύνου που υπάρχει για ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας μας. Και, βέβαια, ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι στιγμή για αντιπολιτευτικές κινήσεις – μιας και δεν υπάρχει ακροατήριο για τέτοια πράγματα…

Είναι ίσως η πρώτη φορά που η αντιμετώπιση ενός γενικευμένου κινδύνου μάς ωθεί στο να μην είμαστε ατομιστές – αλλά να σκεφτούμε για το γενικότερο καλό. Υπό μία έννοια, η κοινωνία μας καλείται να λειτουργήσει με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο που λειτούργησε την εποχή των Μνημονίων – όταν οι «αγανακτισμένοι» σκέπτονταν αποκλειστικά την προσωπική τους περίπτωση όταν επέστρεφαν σπίτι…

Από την έντυπη έκδοση

*Ο Στέφανος Τζανάκης είναι διευθυντής έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου