Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Στο κάτω κάτω στις 4 Νοεμβρίου 2008 ποιο ήταν το ζήτημα που κυριαρχούσε στην ελληνική επικαιρότητα; Η εκλογή Ομπάμα ή η απόφαση της Βουλής να συγκροτηθεί εξεταστική επιτροπή για «τη διερεύνηση του συνόλου της υπόθεσης της Μονής Βατοπαιδίου και την αναζήτηση πολιτικών ευθυνών»; Είχαμε ακόμη την πολυτέλεια να ζούμε με δανεικά και να ομφαλοσκοπούμε…

Ομως, πιστεύαμε ότι ο Ομπάμα, ο γεννημένος από πατέρα Κενυάτη και λευκή μητέρα, η προσωποποίηση του «Αmerican dream», θα έτεινε ευήκοον ους για τις ελληνικές υποθέσεις: Ητοι Αιγαίο, Κυπριακό και Μακεδονικό. Τι έχεις Γιάννη μ’, τι ’χα πάντα!

Μας είχε μείνει απωθημένο από την επίσκεψη Μπους. Τον θυμάμαι, στις 19 Ιουλίου 1991, στα σκαλοπάτια του Μαξίμου, με τον πρωθυπουργό Κώστα Μητσοτάκη στο πλευρό του, να δηλώνει ότι «η λύση του Κυπριακού έρχεται». Ακόμη την περιμένουμε. Μεγάλες προσδοκίες…

Εμεινε στο DNA μας να περιμένουμε «απέξω» και από τους ισχυρούς τη λύση των προβλημάτων μας. Πάρτε παράδειγμα τον Αλ. Τσίπρα. Αυτός δεν είπε το περιβόητο «Μέρκελ go home»; Δεν αποκαλούσε τους ξένους όρνεα αρπακτικά; Και μετά έπεσε και προσκύνησε, σαν έτοιμος από καιρό!

Οπως και αν ονομάζεται ο Αμερικανός πρόεδρος, η αμερικανική εξωτερική πολιτική δεν υπέκυψε ποτέ στην αρχαιοελληνική γοητεία -για τη νεοελληνική ούτε λόγος- αλλά υπηρετεί σταθερά το εθνικό συμφέρον. Ανευ σημασίας, αν λέγεται ο πρόεδρος Τραμπ ή θα λεγόταν Κλίντον. Αν υποστηρίζουμε ότι η τουρκική εξωτερική πολιτική παραμένει σταθερή στις επιδιώξεις της από το 1908 και εντεύθεν, για την αμερικανική εξωτερική πολιτική μπορούμε να πούμε εκείνο το… «εξαπανέκαθεν»!

Ο Τραμπ τι μας έχει πει περιστασιακά: Λάθος η ένταξη μας στην ευρωζώνη. Λάθος το ευρώ. Δεν είμαστε αμερικανικό πρόβλημα αλλά γερμανικό! Συνέστησε, δημόσια, και στον Ομπάμα να σταματήσει τα προγράμματά του «για να μη γίνει η Αμερική… Ελλάδα». Καταπληκτικό; Σχόλιο του ελέφαντα για το κατακαημένο το μυρμηγκάκι!
Μας έχει, ακόμη, συστήσει να μην περιμένουμε περισσότερη βοήθεια από την Αμερική. Λες και εκτός από τις ευγενικές συστάσεις Ομπάμα προς Ε.Ε. κατακλυστήκαμε από πακτωλό αμερικανικών επενδύσεων. Ο Τραμπ -και ως χαρακτήρας- κυριαρχείται από το αίσθημα του απομονωτισμού. Μένει να δούμε αν θα επιβάλει την εσωστρεφή του διάθεση σ’ ένα σύστημα οικονομικής και πολιτικής υπερδύναμης.

Πάντα η Ελλάδα βρισκόταν στην ατζέντα του Αμερικανού προέδρου δυο φορές το χρόνο: Την 25η Μαρτίου, όπου δέχεται στο Λευκό Οίκο τον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής, εκπροσώπους της Ομογένειας και Ελληνες υπουργούς που σπρώχνονται μπροστά από το σκοινάκι που χωρίζει τον πρόεδρο από το πλήθος για μια σέλφι ή για μια χειραψία, και την «ΟΧΙ day», κάπου στο τέλος του Οκτώβρη, όπου, συνήθως, αντ’ αυτού εμφανίζεται ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ.

Η Αμερική υπολόγιζε πάντα την Τουρκία ως τον ισχυρό της σύμμαχο στην ευρύτερη περιοχή. Εχει στείλει το Κυπριακό στον ΟΗΕ. Και για το Μακεδονικό ποιο λόγο έχει να δώσει μάχη;

Ούτως εχόντων των πραγμάτων, ο Τραμπ δεν είναι το δικό μας πρόβλημα. Ο Τσίπρας είναι για μας ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ…

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής