Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Ο Κωνσταντίνος Μάρκου, βουλευτής του ελληνικού Κοινοβουλίου, γιατρός, καθηγητής Πανεπιστημίου και… πρόεδρος του Κεντρικού Συμβουλίου Υγείας, όχι απλά επικροτούσε το άνοιγμα της πύλης της ΑΣΟΕΕ με αλυσοπρίονο και την πιθανή χρήση κονταριών ως αμυντικό όπλο (!), αλλά είπε πως και εκείνος τα ίδια θα έκανε.

Ο Κ. ΜΑΡΚΟΥ δεν τα είπε αυτά μόνο στο ραδιόφωνο. Τα είχε πει και σε τηλεοπτική εκπομπή, τα είχε επιβεβαιώσει και εντός του Κοινοβουλίου, δηλώνοντας μάλιστα πως δεν ανακαλεί. Γιατί να ανακαλέσει, άλλωστε, και να χαλάσει τη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ; Διότι, αν προσθέσουμε όλες τις δηλώσεις των συναδέλφων του των τελευταίων ημερών, θα καταλάβουμε πολύ καλά πως δεν πρόκειται για μια μεμονωμένη φωνή, αλλά για την κυρίαρχη τάση σε ένα κόμμα που επί 4,5 χρόνια κυβερνούσε τη χώρα. Και είναι αυτή ακριβώς η ανοχή στην ανομία, η αιτία που δεν κυβερνά ακόμα.

ΟΙ ΟΒΙΔΙΑΚΕΣ μεταμορφώσεις του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται πως ούτε οβιδιακές ήταν ούτε μεταμορφώσεις. Περί πολιτικού καμουφλάζ επρόκειτο, σαν τις στολές παραλλαγής που φορούσε ο πρώην υπουργός Αμυνας για να ταιριάζει με το περιβάλλον. Ενα καταναγκαστικό κάτεργο για στελέχη που ασφυκτιούσαν στα πολιτικά κοστούμια της κανονικότητας και ξέσπασαν απελευθερωμένα μόλις βρέθηκαν στην έδρα τους: Στα πεζοδρόμια, εκεί όπου η πολιτική ασκείται με συνθήματα και με κλείσιμο του ματιού στα «παιδιά που σιγά δεν είχαν και καλάσνικοφ».

ΕΙΝΑΙ ΔΕ ΤΟΣΟ εξόφθαλμα περιθωριακή η ρητορική τους, που εξοστρακίζει τον δημόσιο διάλογο σε ανύπαρκτα ερωτήματα. Αν η Αστυνομία έχει το δικαίωμα να εφαρμόζει τον νόμο (αν όχι η Αστυνομία, τότε ποιος;), αν πρέπει να καθαρίζουν ορμητήρια επιθέσεων όπως το υπόγειο στην ΑΣΟΕΕ (η Γεροβασίλη ήξερε, γιατί δεν έκανε κάτι;), αν έχουν το ελεύθερο να κουβαλούν μολότοφ (για να τις πάνε βόλτα;). Εξίσου χαοτικές είναι οι φωνές που καλούν για άκριτη βία, αφού, αν κάτι έχουμε μάθει καλά σε αυτήν τη χώρα, είναι πως το ξύλο δεν βγήκε από τον Παράδεισο… Είναι αυτή η λεπτή γραμμή μεταξύ λογικής και παραλογισμού, μεταξύ ανομίας και τάξης, μεταξύ δημοκρατίας και ασυδοσίας που δύσκολα γίνεται αντιληπτή.

ΣΗΜΕΡΑ, Κυριακή 17 Νοεμβρίου, είναι δεδομένο πως πολλοί από τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ θα συμμετάσχουν στους εορτασμούς για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Πολύ καλά θα κάνουν. Ισως έτσι θυμηθούν τον πραγματικό αγώνα εκείνων των φοιτητών -και όχι μόνο- εναντίον μιας πραγματικής χούντας. Μιας χούντας που, ευτυχώς, δεν γνώρισαν οι νεολαίοι της σπουδάζουσας νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ που νομίζουν ότι ζουν στο ’73 και κάνουν αντιδικτατορικό αγώνα κολλώντας πανό στα τρόλεϊ της Πατησίων…

ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ που λέει ο καθηγητής Νικόλας Σεβαστάκης, όπως ακριβώς το λέει: «Από όλες τις μορφές πολιτικής εμπειρίας και κοινωνικής συνύπαρξης, οι δημοκρατίες είναι οι πιο απαιτητικές. Σε αντίθεση με την ιδέα πως πρόκειται για καθεστώτα της ευκολίας, της τεμπέλικης ανάθεσης και της ευθυνόφοβης βολής, οι δημοκρατίες έχουν ζόρι και κόπο. Μας υποβάλλουν, ας πούμε, στο συστηματικό “βασανιστήριο” των πολλών επιλογών, δίχως να μας καθοδηγούν σε κάθε φάση της ζωής μας προς μια σίγουρη κατεύθυνση».

Από την έντυπη έκδοση

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής